এবুকু অনুভৱৰ মৃত্যুত

এবুকু অনুভৱৰ মৃত্যুত

এসময়ত তেওঁ কবিতা লিখিছিল,
বুকুত গোট মৰা অনুভৱৰ চিঞাহি বোৰ
শব্দ হৈ গতি কৰিছিল ৰিফিলৰ ঠেক্ সুৰংগৰে
আৰু আখৰুৱা কৰি তুলিছিল উকা পৃষ্ঠাবোৰ....
তেওঁ কিন্তু কবি নাছিল !

শিল্প সৃষ্টিৰ তেওঁৰ হাবিয়াস নাছিল ,
কিন্তু গোপনে সিঁচি দিয়া সেউজীয়া অনুভৱ বোৰ
সোনোৱালী হৈ পৰিছিল কৃষ্টিৰ খৰাং উপত্যকাত
আৰু তাৰ প্ৰতিটো ডালত ওলমি ৰৈছিল একোটা জীৱন্ত
কবিতা ।

কবিতা লিখা তেওঁৰ কোনো নিচা নাছিল,
জীৱন যুঁজৰ সঁচা অভিজ্ঞতাৰে পৰিপূষ্ট মনটোৰে
মাথোঁ নীলা কৰি তুলিছিল প্ৰতিখন দলিল ।

স্বীকৃতিৰ লালসাত বিকৃত সৃষ্টিৰ দূৰৈত থাকি
কৰ্ষণ কৰিছিল সাহিত্যৰ পথাৰত,
কিন্তু বেজবৰুৱাৰ উপদেশৰ দৰে মনৰ খূ -দুৱনি মাৰিবলৈ নহয়,
তেওঁ লিখিছিল নিজক বুজি পাবলৈ ।

কিন্তু দূৰন্ত সময়ৰ বাধাহীন গতিত
কেৱল থিয় দি ৰৈছিল এজোপা ফাগুণ সনা বৃক্ষ
আৰু স্মৃতি হৈ পৰি ৰৈছিল শব্দৰ এক অসংলগ্ন এনাজৰী ।

যদিও তেওঁৰ প্ৰতিভাই স্বীকৃতি পালে অকপটে
আৰু প্ৰতিস্হা হ'ল কবিৰ ৰূপত
কিন্তু ...........
সাৰ্থক হ'ল জানো তেওঁৰ কবিত্বময়ী জীৱন,
তেওঁৰ অনুভৱক পালেনে কোনোৱে বুজি ?

এনেদৰেই ক্ৰমাৎ হেৰাই যায়নে এবুকু অনুভৱ ।

ණ হিৰণ্য কুমাৰ বৰা ।