সপোনৰ সিটোপাৰে

'অণুগল্প'(২)
সপোনৰ সিটোপাৰে

:- তই কিন্তু বেলি মাৰ যোৱাৰ আগতে ঘুৰিবি ৷ বতৰটো বৰ গোমোঠা মাৰি আছে ৷
:- পদুমণি বিলত মাছৰ উজান উঠিছে বোলে ৷ মই যোৱালৈ ৰত্ন দাইটিহ’ত বাট চাই ৰৈয়ে আছে চাগে ৷

জোনালীৰ জলজলীয়া চকুযুৰি দেখি ধনৰ বুকুৰে এজাক বৰষুণ বৰষি গ’ল ৷ কিবা কম ভাৱিয়ো একো নকৈ দীঘলকৈ এটি উশাহ ল’লে; এহ্,.... মই সোনকালেই উভতিম দে ৷

ধনৰ গোটেই বাটটি জোনালীৰ শেঁতা পৰা মুখখনিয়ে বাৰুকৈ আমনি কৰিলে ৷ তাইৰ জীৱনটোক লৈ যে তাৰ কিমান কি যে সপোন আছিল ৷ কিন্তু নিয়তিৰ কি পৰিহাস ৷

:- ঐ ....! বেলি ভটিয়াবৰ হ’’ল ৷ তোৰ চোন জালত মাছৰ ম তোও দেখা দেখি নাই ৷

থতমত খাই সি লৰালৰিকৈ মাছ্ত নামিল কিন্তু মনে নধৰিল জালৰ আকাশ ৷ টুলুং-ভুটুং নাৱত ক্ৰমশ: মেঘ উপঙিল ৷ নীৰস মুখত এটি হুমুনিয়াহ ৷ যেন জোনাকী সপোনবোৰ উচন গৈছে সন্ধ্যাৰ বুকুত ৷

ණ অংকুৰ শইকীয়া ৷৷