ৰূপোৱালী মেঘৰ ছায়া: খণ্ড--২২

আখৰুৱাৰ ধাৰাবাহিক উপন্যাস:ৰূপোৱালী মেঘৰ ছায়া:জুন,২০১৭
খণ্ড--২২

কলেজীয়া জীৱনত কোনোদিন প্ৰেমত নপৰোঁ বুলি ভবা মই প্ৰাপ্তিয়ে নিবিড়ৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ৷নিবিড়ে মোলৈ লেণ্ডলাইনত ফোন কৰিছিল৷সদায় ফোন কৰাৰ শেষত সি মোক কৈছিল –“এক মিনিট ৰ’বা”, মই ৰৈছিলোঁ, সি মাথোঁ হাঁহিছিল আৰু ফোনটো কাটি দিছিল৷

সি বাৰু কিয় কয় “এক মিনিট ৰ’বা”, মই ভাবি পোৱা নাছিলোঁ৷

সি মোক এদিন তথাকথিত “ডেটিঙ”ত লগ ধৰিছিল৷সেইদিনা মই ডেটিঙত যাবলৈ ৰেডি হ’বলৈ লৈ নাৰ্ভাছ কৰিছিলোঁ৷কলগেটেৰে নিজৰ দাঁতকেইটা কিমানবাৰ যে মজা নাছিলোঁ এনেয়ে, কমলা ৰঙৰ চুৰিডাৰযোৰ পিন্ধি আইনাৰ আগত ৰৈছিলোঁ বহুত সময়, ভাবিছিলোঁ বাৰে বাৰে–“মোক বাৰু ধুনীয়া দেখাইছেনে?”

নিবিড়ে আকাশ নীলা ছাৰ্ট এটা পিন্ধিছিল৷পাৰ্ফিউমৰ মৃদু গোন্ধ এটা আহি নাকত লাগিছিলহি মোৰ!
: “ক’ত যাবা?” – নিবিড়ে সুধিছিল মোক
: “তুমি যলৈকে নিয়া তালৈকে যাম”
মোৰ কথা শুনি সি হাঁহিছিল৷

সেইদিনা আমি উডলেণ্ড গৈছিলোঁ……..

এনেকৈয়ে মাজে মাজে নিবিড় আৰু মই ফুৰিছিলোঁ৷প্ৰায়ে গধূলি “লেইক”ৰ পাৰত বহিছিলোঁ৷নিবিড়ৰ নিবিড় সান্নিধ্যৰে উন্মনা হৈছিলোঁ মই৷এৰা, দেউতাৰ পিছতেই নিবিড়েই যেন হৈ পৰিছিল মোৰ প্ৰিয় পুৰুষ৷

হোষ্টেললৈ আহি পঢ়া টেবুলত বহি মাজে মাজে নিবিড়ৰ কথাই ভাবি ৰৈছিলোঁ৷নিবিড়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ কাহিনী কৈ মোক হহুঁৱাইছিল৷এদিন সি তাৰ লগৰ ধৰ্মজিতৰ কথা কৈছিল৷ ধৰ্মজিতে এইখন কলেজলৈ পঢ়িবলৈ অহাৰ আগতে এজনী ছোৱালীক টিউচন কৰিছিল৷ লাহে লাহে সি সেই ছোৱালীজনীৰ প্ৰেমত পৰিল আৰু ছোৱালীজনীও তাৰ প্ৰেমত পৰিল৷কলেজলৈ পঢ়িবলৈ অহাৰ পিছত সি নিয়মীয়াকৈ দুখন চিঠি লিখা কৰিলে – এখন তাৰ প্ৰেয়সীলৈ আৰু এখন ছোৱালীজনীৰ মাকলৈ৷এদিন ভুলবশত: তাৰ প্ৰেয়সীৰ চিঠিখন প্ৰেয়সীৰ মাকলৈ দিয়া চিঠিখনৰ খামত সোমাল য’ত সি তাৰ প্ৰেয়সীক “দেহা” বুলি সম্বোধন কৰিছিল৷প্ৰেয়সীৰ মাকে তাৰ চিঠিখন পাই ধৰ্মজিতৰ প্ৰেম বাহিৰ কৰিলে৷

এবাৰ এজনী অচিন ছোৱালী আহি তাৰ বন্ধু বিকাশক ভাল পাওঁ বুলি কৈ বিকাশৰ কোঠাত গোটেই দিনটো বহি ৰৈছিল আৰু সেইদিনা বিকাশ পলাই আছিল ছোৱালী জনীৰ পৰা৷পিছত হোষ্টেল চুপাৰে বুজাই বঢ়াই ছোৱালীজনীক হোষ্টেলৰ পৰা পঠাব লগা হৈছিল৷

০০০০০০০০০
:ঐ প্ৰাপ্তি কি কৰিছ’ – চিতপখিলী এজনী হৈ ৰেহেনা প্ৰাপ্তিৰ কোঠালৈ সোমাই আহিল৷
ৰেহেনা নতুনকৈ বিমলৰ প্ৰেমত পৰিছে৷প্ৰেমত পৰাৰ দিন ধৰি বিমলৰ কথা কৈ শেষ নহয় তাইৰ৷
:জান’ আজি কি হ’ল?
:কি হ’ল? – প্ৰাপ্তিয়ে সুধিলে
:আজি মই আৰু বিমল একেলগে ৰিক্সাত গৈছিলোঁ৷বিমলৰ গাটো, হাতখন মোৰ গাত লাগিছিল!ইচ ৰাম নক’বি কি যে শিহৰণ অনুভৱ কৰিছিলোঁ মই!!উস,এই শিহৰণৰ কি নাম দিম মই ভাষাৰে প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰোঁ….তোৰ এনেকুৱা অভিজ্ঞতা হৈছেনে প্ৰাপ্তি?

ৰেহেনাৰ কথা শুনি মোৰ হাঁহি উঠিল৷অন্তৰত অনুভৱ কৰা গোপন কথাটিকো এটি শিশুৰ দৰে ব্যক্ত কৰিছে তাই!!মৰম লাগি গ’ল ৰেহেনালৈ মোৰ!
:নিবিড়ৰ হাতখন মোৰ হাতত লাগিলে মোৰ কেনে অনুভৱ হয় মই পিছে তোক নকওঁ – এইবুলি কৈ মই হাঁহি হাঁহি বিচনাত বাগৰি পৰিলোঁ৷
:যাহ এইজনী!—ৰেহেনাই কৈ উঠিল৷
:জান’ প্ৰাপ্তি, বিমলৰ প্ৰেমত পৰি মই এটা গানৰ উপলব্ধি ভালকৈয়ে কৰিছোঁ৷
:কোনটো গান?
ৰেহেনাই গুণগুণালে –
“হথ’ ছে চু ল’ তুম/মেৰা গীত অমৰ কৰ দ’/বন জাৱ’ মিট মেৰে/মেৰি প্ৰীত অমৰ কৰ দ’…..”

ৰেহেনাই গাই থকা গানটো শুনি মোৰ ভালেই লাগিল পিছে তাইৰ কথা-কাণ্ড দেখি মোৰ হাঁহি উঠি থাকিল৷বিমলৰ ঢেৰ গুণ-গৰিমা গাই অৱশেষত ৰেহেনা গ’লগৈ৷কৈ থৈ গ’ল—
:প্ৰেমত পৰিলে অনবৰত প্ৰেমিকৰ কথাই পাতি থাকিবৰ মন যায়, তইহে কেনেকুৱা জানো নিবিড়ৰ কথা নকৱই!
মই গাৰুটো সাৱটি হাঁহি হাঁহি বিচনাত বাগৰ দিলোঁ৷ভাবিলোঁ—নিবিড়ক ৰেহেনাই গোৱা গানটো গাই শুনাবলৈ কব’ লাগিব৷সি ভাল গান গায়৷

এৰা, ৰেহেনাৰ দৰে মোৰো চোন একেই অনুভৱ হয়৷নিবিড় মোৰ কাষত থাকিলে গোটেই পৃথিৱীখনেই মোৰ কাষত থকা যেন লাগে৷নিবিড়ৰ স্পৰ্শতো বাদেই অকনমান নিশাহ আহি গাত পৰিলেও মই অনামী সুখ অনুভৱ কৰোঁ৷সিদিনা চকু দেখুৱাবলৈ নিবিড়ক লৈ ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ৷মোৰ চকুৰ পৰা পানী ওলাই আছিল৷নিবিড়ে তাৰ ৰুমাল খনেৰে আলফুলে মোৰ চকুপানী মচি দিছিল!হয় হয়,সেই মুহূৰ্তত মই ৰেহেনাৰ দৰেই ভাষাহীন পুলক অনুভৱ কৰিছিলোঁ৷কেতিয়াবা ৰেষ্টুৰেন্টত নিবিড়ে মোক তাৰ ভাগৰ অকনমান খুৱাই দিছিল!সেইয়াও যে অলৌকিক অনুভৱ আছিল মোৰ!প্ৰতিক্ষণতে নিবিড়ৰ কেয়াৰ অনুভৱ কৰিছিলোঁ৷মই হাঁচিটো মাৰিলেও সি ভয় খাইছিল মোৰ বেমাৰ হ’ব বুলি!!
(আগলৈ)

মৌচুমী বৰি

আখৰুৱাৰ ধাৰাবাহিক উপন্যাস:জুন,২০১৭

আখৰুৱাৰ ধাৰাবাহিক উপন্যাস:জুন,২০১৭
খণ্ড-২১
মোৰ হোষ্টেল জীৱনত বিৰিণাকেই আটাইতকৈ আচৰিত যেন লাগে৷

সিদিনা বিৰিণাই ফোনত কাৰোবাক কৈ থকা শুনিলোঁ – “আজিৰ পৰা তোমাৰ স’তে মোৰ সম্বন্ধ শেষ, মোলৈ আৰু ফোন নকৰিবা৷” কৰিডৰত লগ পাই মই বিৰিণাক সুধিলোঁ – “তই কাক ইমান দম দিলি অ’ বিৰিণা?” বিৰিণাই হাঁহি হাঁহি ক’লে – “প্ৰাঞ্জলক..তাক সলাবৰ হ’ল আৰু বুজিছ’?ব’ৰ লাগিছে মানুহটো মোৰ”!বিৰিণাৰ কথাত বিশেষ আচৰিত নহ’লো মই৷সকলোৱে জানে, তাই এনেকুৱাই৷দিল্লীত চাকৰি কৰি থকা প্ৰাঞ্জল দা লৈহে বেয়া লাগিল!বেচেৰা প্ৰাঞ্জল দা, অলপ দিনৰ আগতে বিৰিণালৈ চুৰিদাৰ পিচ, টেডি বিয়েৰ পঠাইছিলহে!

বিৰিণা বাৰু কিয় এনেকুৱা? সপোন ভাঙি ভাল পায়!!

০০০০০০০০০০০

কলেজৰ ক্লাছবোৰ পুৰাডমে হৈছিল৷ তৃতীয় বৰ্ষ হোৱাৰ বাবে আমি পঢ়াত আগতকৈ বেছি গুৰুত্ব দিব লগা হৈছিল৷কলেজৰ শিক্ষাগুৰুসকলে লোৱা ক্লাছবোৰলৈ আজিও ৰিণি ৰিণি মনত পৰে৷চেমিনাৰৰ বাবে প্ৰস্তুতি হোৱা দিনবোৰ, লেবৰ ভাইভাৰ সময়কণ – কি যে ভয় লগা সময় আছিল সেইয়া!লেবৰ ভাইভা শেষ হ’লে সাগৰ সাঁতুৰি পাৰ হোৱা যেন লাগিছিল মোৰ!

হোষ্টেললৈ নতুন ছোৱালী আহিছিল৷এজনী মৰম লগা পৰীৰ দৰে ভন্টী এজনীও আমাৰ ৰূমমেট হৈছিল৷আমাৰ সময়ৰ ৰেগিংবোৰ নাইকীয়া হৈছিলগৈ৷নৱাগতা সকলৰ পৰিচয় পৰ্বতে সকলো সামৰনি পৰিছিল৷হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ আৱাসী হিচাপে নতুনকৈ অহা ল’ৰা-ছোৱালীবোৰক কেচুৱা কেচুৱা লাগিছিল মোৰ৷মনত পৰিছিল জয়া বাইদেউহঁতলৈ৷ জয়া বাইদেৱে যে আজিও মোক ফোনত “কিড” বুলিয়েই মাতে৷

বৃত্তৰ দৰে ঘূৰি আছিল জীৱন!এই জীৱনৰ মাজতে ঘটি যোৱা দুই এক ঘটনাই হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰ ভঁৰাল চহকী কৰিছিল৷

সেইদিনা নাজমা বাইদেউক সকলোৱে ঘেৰি আছিল আৰু তেওঁলৈ প্ৰশ্নবান নিক্ষেপ কৰা হৈছিল—
“আপুনি চুৰ কৰিছে বুলি স্বীকাৰ কৰিব লাগিব!!”
নাজমা বাৰ উত্তৰ—
“মই চুৰ নকৰিলে কেনেকৈ স্বীকাৰ কৰিম?মোক চোৰ সজোৱা হৈছে!!”
“নহয় আপুনিয়েই চুৰ কৰিছে”
“নাই কৰা”
---এনেকৈ এঘন্টা পাৰ হ’ল তথাপি নাজমা বাই স্বীকাৰ নকৰিলে তাই চুৰ কৰিছে বুলি!!

আচলতে সেইদিনা নাজমা বাৰ ৰূমমেট আৰ্চীৰ আঠহাজাৰ টকা হেৰাইছিল৷কথাটো গধূলি প্ৰাৰ্থনা কৰা সময়ত সকলোকে জনোৱাত সকলো কোঠাৰে ভি.আই.পিৰ তালাচী চলোৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল৷যেতিয়া নাজমা বাৰ ভি.আই.পি খোলাৰ পাল আহিল তেতিয়া নাজমা বাই তাইৰ ভি.আই.পিৰ ছাবি বয়ফ্ৰেণ্ডৰ হাততহে থাকে বুলি জনালে৷শেষত হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে ভি.আই.পিৰ বেলেগ বেলেগ ছাবি লৈ খুলিবলৈ চেষ্টা কৰোঁতে ভি.আই.পিটো খোল খাই গ’ল আৰু আৰ্চীৰ আঠহাজাৰ টকাখিনি ওলাই পৰাৰ উপৰিও আনগৰাকী ৰূমমেটে পিন্ধা কেইযোৰমান চুৰিডাৰ পিচো ওলাল৷নাজমা বাই তেনেকৈ ধৰা পৰি যোৱাত তাই সজোৰে প্ৰতিবাদ কৰিলে যে তাইক চোৰ সজোৱা হৈছে – এইবোৰ সকলো ৰূমমেট সকলৰ ফন্দি৷কোনোপধ্যে নিজে কৰিছোঁ বুলি তাই স্বীকাৰ নকৰিলে৷

আচলতে নাজমা বাৰ যে চোৰ স্বভাৱ আছে সেইটো হোষ্টেলত “অপেন চিক্ৰেট” আছিল৷নাজমা বাই কেৱল এইবোৰেই চুৰ কৰা নাছিল, ইটো সিটো ৰূমৰ পৰা কফি কাপ, ফণি, পাউডাৰ আদিও চুৰ কৰিছিল৷পিছত সকলোৱে বুজি পাইছিল যে নাজমা বাৰ এই চোৰ স্বভাৱটো মানসিক সমস্যাৰ অন্তৰ্গত যাক ডাক্তৰী ভাষাত ক্লেপট’মেনিয়া বুলি কোৱা হয়৷

০০০০০০০০০০০০০০০০০

“ভেলেন্টাইন ডে”ৰ দিনা মই নিবিড়ৰ পৰা এখন চিঠি পাইছিলোঁ৷মই চিঠিখন প্ৰিয়াৰ যোগেৰে পাইছিলোঁ৷ এইবাৰ এইকথা জনাবলৈ মোৰ মৰমৰ জয়া বাইদেউ নাছিল৷প্ৰিয়াই মোক নিবিড়ৰ পক্ষত কৈছিল আৰু চিঠিখন পঢ়ি চাবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল৷

মই ভয়ে ভয়ে কৌতুহলেৰে মেলি চাইছিলোঁ চিঠিখন৷চিঠিখন খুলি চায়েই অবাক হৈ ৰৈ গৈছিলোঁ মই!ইমান সুন্দৰ আখৰ!!যেন মুকুতা-মণি!!তাৰ চকু দুটাৰ দৰেই ধুনীয়া তাৰ আখৰবোৰো!কি লিখিছিল নিবিড়ে? ভালপোৱাৰ কথা!!এৰা, ভালপোৱাৰ কথাই লিখিছিল সি!চিঠিখন পঢ়ি সেইদিনা ৰাতি মই জোনৰ জোনাকলৈ চাই ৰৈছিলোঁ৷মনৰ চেতাৰখন যেন বাজিছিল!এক স্নিগ্ধ কোমল সুবাসে চুই গৈছিল মোক!

মই ভাবি ৰৈছিলোঁ –মানুহ এনেকৈয়ে প্ৰেমত পৰে নেকি? মোৰ সপোনৰ ৰাজকুমাৰ এইজনেই নে যাক মই বছৰ ধৰি মনৰ গহণত লুকুৱাই ৰাখিছোঁ?এইজনেই নে সেইজন পুৰুষ যাৰ স’তে মই বিয়াত বহিম!!

সেইদিনা এটি উজাগৰী ৰাতি পাৰ কৰিছিলোঁ মই!কিমান যে কথা ভবা নাছিলোঁ!জীৱনৰ কথা!! নিবিড়ৰ কথা!!

০০০০০০০০০০০০০
পিছদিনা দেওবাৰ আছিল৷নিবিড় আহিছিল মোক লগ কৰিবলৈ৷গেইটৰ মুখতে ৰৈ আছিল সি!মই প্ৰিয়াক লৈ তাৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ৷কিবা এক লাজত ৰঙা-চিঙা পৰিছিলোঁ মই৷প্ৰিয়াই বাহানা উলিয়াই নিবিড়ৰ লগত কথা পাতিবলৈ মোক সুবিধা কৰি দিছিল৷সি মোক সুধিছিল –
:কালি চিঠিখন পাই তুমি কিবা ভাবিলানে?
মই কৈছিলোঁ—
:মই মা-দেউতাৰ সমৰ্থনতহে বিয়া সোমাম৷মা-দেউতাৰ পছন্দক মই অগ্ৰাধিকাৰ দিম৷মা-দেউতাৰ সিদ্ধান্তই মোৰো সিদ্ধান্ত হ’ব৷
:অ’কে, মই তোমাৰ মনৰ কথা জানিলোঁ৷তথাপি কওঁ-তুমি মোৰেই কইনা হ’বা মানে মই তোমাকেই বিয়া পাতিম – নিবিড়ে কৈছিল
:মই মৌন হৈ আছিলোঁ

নিবিড়ে মোৰ পৰা বিদায় লৈ গুছি গৈছিল কিন্তু এৰি থৈ গৈছিল যেন সুবাসিত সময়!!প্ৰিয়াই আহি মোক জোৰকৈ চিকুটি দিয়াত হে সম্বিত ঘূৰাই পাইছিলোঁ৷
:ব’ল, এতিয়া গা ধুব লাগে
প্ৰিয়াই মোক টানি নিয়াদি হোষ্টেললৈ লৈ গৈছিল আৰু মণিমালাহঁতক চিঞৰি মাতিছিল,তাৰপিছত মোৰ ওপৰত বাল্টিয়ে বাল্টিয়ে পানী ঢালিছিল সিহঁতে ফূৰ্তিতে!!মই চিঞৰিছিলোঁ—মই এতিয়াও নিবিড়ক “য়েছ” বুলি কোৱা নাই, কিন্তু সিহঁতে মোৰ কথা নুশুনিলে!!নিবিড়ৰ নামত জুৰুলি-জুপুৰিকৈ গা ধুব লগা হৈছিল মই!! (আগলৈ)   --  মৌচুমী বৰি