তথাপিও আমি সাৰে আছোঁණ লোপা বৰুৱা

তথাপিও আমি সাৰে আছোঁ
——————

তথাপিও আমি সাৰে আছোঁ
জীৱনৰ উমাল উপত্যকা বিচাৰি
দহো আঙুলিৰে সেউজীয়া পোহৰ
মুঠি মাৰি লৈ সাৰে আছে এজাক মানুহ;
এইখন পৃথিবীতে, য'ত এটুপি পানীৰ বাবে
যুঁজ হয় দেশে দেশে
দুভৰি মাটিৰ বাবে ভায়ে ভায়ে তেজৰ সপোন দেখে;
আকালৰ জুয়ে পোৰা কলিজাৰ জোনবিৰি মিনা কৰা হয় বাৰুদৰ উমাল ধোঁৱাৰে ৷

আকাশ আৰু বতাহৰ আশ্ৰয়তে জী আছোঁ
তুমি মই, একেই ছিৰলাছিৰলি হৃদয়
জী আছে দেশে দেশে একেজনী আমাৰ আই !

আমাক চিনাই দিব নালাগে আই
শত্ৰুৰ শিবিৰলৈ কোন বাটে যায় ৷
কৃষকক লাগেনে চিনাব
বহাগৰ বৰষুণ
ৰবাব ফুলৰ ৰং
মাটিৰ সুঘ্ৰাণ !
দুপতা মাটিতে আমি সাৰে আছোঁ
সাৰে আছে বিবেকৰ অশ্বমেধী পণ ৷
তোমাৰ বুকুত কাণ থ'লেই পাওঁ গম
শত্ৰুৰ গমনা গমন, অভিসাৰ কোন বাটে কাৰ ৷

আমিওতো জানো আই
ভদী়য়া ঢলত ঢেলপুঙা দিলেও ঘূৰিটো ভাদলে'
কিদৰে সপোন সাঁচিব লাগে
বিহমেটেকা আঁজুৰি পিজুৰি
বাট চাব লাগে
দোকমোকালিৰ সেন্দুৰী পুৱালে' ৷

কবি:-

ණ লোপা বৰুৱা