কবিতাණ মৈত্ৰয়ী পাটৰ

বিশ্বকবিতাদিৱসউপলক্ষে

কবিতা

শব্দ আমাৰ সুখ দুখ আৰু কবিতা
গতিপথৰ অনিবাৰ্য সত্য
শব্দই সুখ দিয়ে আৰু জীয়াই ৰাখে দুখ

কবিতা পথাৰৰ সেউজ ৰং
চ'তৰ শিপিনীয়ে যাক তুলি আনে
আৰু মলি দিয়ে বহাগৰ প্ৰথমখন চাদৰত

কবিতা পথাৰৰ হালধীয়া গধূলি
জেঠৰ পকা ঘামচি ভঙা সুখৰ বিচনী
অথবা দুখৰ বতাহহীন প্ৰহৰ এলানি

শব্দৰ উদৰৰ পৰা ধাৰে আনো কবিতা
অথচ অনাদিৰ পৰা অনন্তলৈ
তাৰ অন্তহীন ধাৰা

যাক পানীৰ দৰে পি খাওঁ
উশাহৰ দৰে ভিতৰলৈ টানি লওঁ
কান্দো হাঁহো গাওঁ নৃত্য কৰো

যাক বিচাৰি শব্দৰ উদৰ উদি কৰো
অথচ চকুৰ পৰা চাকিলৈ, পোহৰৰ পৰা এন্ধাৰলৈ
প্ৰেমৰ পৰা অপ্ৰেমলৈ, কত যে স্থিতি তাৰ

শব্দৰ বেদীত কবিতা ভঙ্গুৰ মৃন্ময় দেৱী
অথচ ভোকৰ পৰা টোপনিলৈ,
সিদ্ধান্তৰ পৰা নিয়তিলৈ,
ইশ্বৰৰ পৰা চয়তানলৈ, সি ক'ত নাই

জাৰৰ ৰাতি পিতাইৰ বুকুৰ উমটোৰ দৰে
অথবা আইৰ চাদৰৰ ধূঁনাৰ গোন্ধটোৰ দৰে
নজহা নপমা কবিতাই আমাক
ওৰেটো জীৱন সাৱটি থাকে।

কবি:-

ණ মৈত্ৰয়ী পাটৰ।