এক মিনিটৰ গল্প :
"১২ ঘন্টা"
.
দুপৰীয়াটো পাৰ হৈ আবেলি হ'বৰ ঠিক আগৰ এই সময়খিনিত কিবা এক অৱসাদ নে উদাসীনতাই আগুৰি ধৰেহি মোক।খিৰিকীৰ পৰ্দাখনেৰে ৰ'দজাক আহি চকুত পৰিছে।বাহিৰত কতো এটা শব্দও শুনিবলৈ নাই।চৌদিশ নিমাওমাও।দেওবাৰৰ এনেকুৱা দুপৰীয়াবোৰ বৰ অস্বস্তিকৰ।বিচনাখনৰ এটা মূৰত মই বাগৰ দি আছো অথচ টোপনি যাবও মন যোৱা নাই।ওচৰতে পৰি থকা গাৰুটো এবাৰ চুই চাবৰ মন গ'ল।দীঘল চুলি কেইডালমান গাৰুটোত এতিয়াও লাগি আছে।খিৰিকীৰে ৰ'দজাক আহি একেবাৰে চকুত পৰিছে এইবাৰ।"দিতা,খিৰিকীখন জপাই দিয়াচোন।" আৰু ক্ষন্তেকতে মই ৰৈ গ'লো।উঠি গৈ খিৰিকীখন জপাবলৈ মোৰ মন নগ'ল।দুপৰীয়াটো শেষ হৈ কেতিয়া যে আবেলিও পাৰ হৈ গ'ল গমেই নাপালো।খোলা খিৰিকীখনেৰে আমনি দিব পৰাকৈ বাহিৰত ৰ'দজাকো নাই।মই এতিয়াও বিচনাতে।চাহ একাপৰ বৰ প্ৰয়োজন হৈছে।সন্ধ্যা নামিবৰ হ'লেই।মই বিচনাখনৰপৰা উঠি গৈ পাকঘৰত সোমালোঁ।ধূনা জ্বলোৱাৰ পিছত সচৰাচৰ পোৱা সেই গোন্ধটোও গোটেই ঘৰটোত আজি নাই।চেহ্,চাহকাপৰো সোৱাদ নাপালো।মোৰ নিয়মমাফিক চাহকাপত চাহপাত,চেনি,গাখীৰৰ পৰিমাণ কিমান হ'ব লাগে সেয়া দিতাতকৈ সঠিকৰূপত কিজানি আন কোনেও নাজানে।আজি মোৰ বাহিৰলৈ ওলাই যাবও মন যোৱা নাই।তেনেতে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।মই উৎসাহেৰে দৰ্জাখন খুলিবলৈ আগবাঢ়িলো যদিও এপাৰ্টমেন্টৰে দুঘৰৰ সৰু ছোৱালী দুজনীক দেখি মোৰ উৎসাহ নিমিষতে ম্লান পৰিল।ভাবিছিলো কিজানি দিতা……… ! কণমানি দুজনী আহিছে উদিতা আন্টীক বিচাৰি।সিহঁত দুজনীক স্কুলৰ প্ৰজেক্টৰ ছবি আঁকি দিব লাগে হেনো।দিতাৰ সলনি সেই কামটো আজি মইয়ে কৰিলো।অন্ততঃ সন্ধিয়াটো পাৰ কৰাৰ এটা অজুহাত।হাত জোকাৰি বাই বাই দি কণমানি দুজনী গ'লগৈ।দৰ্জাখন জপাই মন কৰিছো ঘড়ীত আঠ বাজিবৰে হৈছে।মোৰ মনটোও বিষণ্ণ হৈ পৰিল।ম'বাইলটো চাইছোঁ।না কল,না মেছেজ।কিয় এনে হয়?মই স্বাধীনতা বিচাৰোঁ।নিজৰ বাবে কিছু আছুতীয়া সময়ৰ দৰকাৰ মোক।ইমান হুলস্থুল মোৰ পছন্দ নহয়।তাই অকণো নুবুজে মোক।সৰু সৰু কথাত ঠেহ্ পতা,নমতা,কন্দাকটা…উফ্ ! মোৰ ইমান ধৈৰ্য্য নাই।কিয় ইমান অবুজন তাই ! আৰু আজি…আজিটো তাই গুছি গ'ল।অথচ মই তাইক নৰখালোও।তাইৰ চকুপানীবোৰো নেদেখিলো।ডাঙৰ ট্ৰ'লীবেগটো চিৰিৰে নমাই লৈ যাওঁতে তাইৰ কষ্ট হৈছিল।মই সেয়া দেখিও নেদেখাৰ ভাও জুৰিছিলো।কাৰণ তাই নিজে যাব খুজিছিল।কিন্তু…কিন্তু মইতো বাধা দিব পাৰিলো হয় ! তাই থাকোতে ভাবিছিলো তাইৰ অভিমান,আব্দাৰ,কথাৰ শেষ নাই।কি কি কথাত যে নালাগে তাই ! এতিয়া যোৱা ১২ টা ঘন্টা ঘৰটোত দিতা নাই,অথচ গোটেইখন ইমান উদং।ক'ব নোৱাৰাকৈ মোৰ তালৈ মৰম উপজিল।তাইক ওচৰত পাবলৈ মোৰ বৰ মন গ'ল।দিনটোৰ কথাবোৰ ভাবি ভাবি অৱশেষত মই ম'বাইলটো হাতত তুলি ল'লো।অকণো সময় নষ্ট নকৰি দিতাৰ নম্বৰটো ম'বাইলত ডায়েল কৰিলোঁ।
.
কবি:-
.
দুপৰীয়াটো পাৰ হৈ আবেলি হ'বৰ ঠিক আগৰ এই সময়খিনিত কিবা এক অৱসাদ নে উদাসীনতাই আগুৰি ধৰেহি মোক।খিৰিকীৰ পৰ্দাখনেৰে ৰ'দজাক আহি চকুত পৰিছে।বাহিৰত কতো এটা শব্দও শুনিবলৈ নাই।চৌদিশ নিমাওমাও।দেওবাৰৰ এনেকুৱা দুপৰীয়াবোৰ বৰ অস্বস্তিকৰ।বিচনাখনৰ এটা মূৰত মই বাগৰ দি আছো অথচ টোপনি যাবও মন যোৱা নাই।ওচৰতে পৰি থকা গাৰুটো এবাৰ চুই চাবৰ মন গ'ল।দীঘল চুলি কেইডালমান গাৰুটোত এতিয়াও লাগি আছে।খিৰিকীৰে ৰ'দজাক আহি একেবাৰে চকুত পৰিছে এইবাৰ।"দিতা,খিৰিকীখন জপাই দিয়াচোন।" আৰু ক্ষন্তেকতে মই ৰৈ গ'লো।উঠি গৈ খিৰিকীখন জপাবলৈ মোৰ মন নগ'ল।দুপৰীয়াটো শেষ হৈ কেতিয়া যে আবেলিও পাৰ হৈ গ'ল গমেই নাপালো।খোলা খিৰিকীখনেৰে আমনি দিব পৰাকৈ বাহিৰত ৰ'দজাকো নাই।মই এতিয়াও বিচনাতে।চাহ একাপৰ বৰ প্ৰয়োজন হৈছে।সন্ধ্যা নামিবৰ হ'লেই।মই বিচনাখনৰপৰা উঠি গৈ পাকঘৰত সোমালোঁ।ধূনা জ্বলোৱাৰ পিছত সচৰাচৰ পোৱা সেই গোন্ধটোও গোটেই ঘৰটোত আজি নাই।চেহ্,চাহকাপৰো সোৱাদ নাপালো।মোৰ নিয়মমাফিক চাহকাপত চাহপাত,চেনি,গাখীৰৰ পৰিমাণ কিমান হ'ব লাগে সেয়া দিতাতকৈ সঠিকৰূপত কিজানি আন কোনেও নাজানে।আজি মোৰ বাহিৰলৈ ওলাই যাবও মন যোৱা নাই।তেনেতে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।মই উৎসাহেৰে দৰ্জাখন খুলিবলৈ আগবাঢ়িলো যদিও এপাৰ্টমেন্টৰে দুঘৰৰ সৰু ছোৱালী দুজনীক দেখি মোৰ উৎসাহ নিমিষতে ম্লান পৰিল।ভাবিছিলো কিজানি দিতা……… ! কণমানি দুজনী আহিছে উদিতা আন্টীক বিচাৰি।সিহঁত দুজনীক স্কুলৰ প্ৰজেক্টৰ ছবি আঁকি দিব লাগে হেনো।দিতাৰ সলনি সেই কামটো আজি মইয়ে কৰিলো।অন্ততঃ সন্ধিয়াটো পাৰ কৰাৰ এটা অজুহাত।হাত জোকাৰি বাই বাই দি কণমানি দুজনী গ'লগৈ।দৰ্জাখন জপাই মন কৰিছো ঘড়ীত আঠ বাজিবৰে হৈছে।মোৰ মনটোও বিষণ্ণ হৈ পৰিল।ম'বাইলটো চাইছোঁ।না কল,না মেছেজ।কিয় এনে হয়?মই স্বাধীনতা বিচাৰোঁ।নিজৰ বাবে কিছু আছুতীয়া সময়ৰ দৰকাৰ মোক।ইমান হুলস্থুল মোৰ পছন্দ নহয়।তাই অকণো নুবুজে মোক।সৰু সৰু কথাত ঠেহ্ পতা,নমতা,কন্দাকটা…উফ্ ! মোৰ ইমান ধৈৰ্য্য নাই।কিয় ইমান অবুজন তাই ! আৰু আজি…আজিটো তাই গুছি গ'ল।অথচ মই তাইক নৰখালোও।তাইৰ চকুপানীবোৰো নেদেখিলো।ডাঙৰ ট্ৰ'লীবেগটো চিৰিৰে নমাই লৈ যাওঁতে তাইৰ কষ্ট হৈছিল।মই সেয়া দেখিও নেদেখাৰ ভাও জুৰিছিলো।কাৰণ তাই নিজে যাব খুজিছিল।কিন্তু…কিন্তু মইতো বাধা দিব পাৰিলো হয় ! তাই থাকোতে ভাবিছিলো তাইৰ অভিমান,আব্দাৰ,কথাৰ শেষ নাই।কি কি কথাত যে নালাগে তাই ! এতিয়া যোৱা ১২ টা ঘন্টা ঘৰটোত দিতা নাই,অথচ গোটেইখন ইমান উদং।ক'ব নোৱাৰাকৈ মোৰ তালৈ মৰম উপজিল।তাইক ওচৰত পাবলৈ মোৰ বৰ মন গ'ল।দিনটোৰ কথাবোৰ ভাবি ভাবি অৱশেষত মই ম'বাইলটো হাতত তুলি ল'লো।অকণো সময় নষ্ট নকৰি দিতাৰ নম্বৰটো ম'বাইলত ডায়েল কৰিলোঁ।
.
কবি:-
ණ সুব্ৰতা গোস্বামী ।
No comments:
Post a Comment