তোৰ মোৰ সমন্ধৰ শিপা
পূৰৈয়াৰ দৰে বগাই মেৰিয়াই যেন ধৰোঁ
তোৰ সেই প্ৰাচীন পাহাৰীয়া সেউজীয়া বুকু
খুটিয়াই খুটিয়াই ভাগৰি
জিৰণিৰ নৈ খনত তোৰে সৈতে গা পখালি চাওঁ
দেখোঁ,জামুকলীয়া ওঁঠত মুঠি মুঠি গল্পবোৰ লমালমে কলিয়াই আছে
তাতে আশি আশি বিজুলীয়া হাঁহি,,,
তই চোন জানই
পলসীয়া মাটি মই
ৰোপিলেই ফুলো
কাটিলেই সৰো
জোনৰ দেশৰ পৰা পপীয়া তৰাহৈ সৰোঁ,,,,
তই আঁচল পাতি নধৰিলে
নিয়ৰৰ ফুল হৈ পুৱাতেই মৰোঁ,,,
,
নেলাগে দিব
শৰীৰ ধকা অলংকাৰ
শব্দেৰে চিনিম
শব্দৰে গাঁঠিম
তোৰ মোৰ সমন্ধৰ শিপা,,
,
জহাধান চপোৱা দিন এটাত আহিবি
একেলগে আকাশখন চাম
দুচকু মুদি কাণ উনাই শুনিবি
বতাহে শিকোৱা সুণগুটিৰ মিঠা প্ৰণয়ৰ গান,,
,
বনগীত এটি হৈ উফৰি আহিবি প্ৰতি পুৱা গধুলি
আগলতি কলাপাতত মৰমৰ প্ৰসাদ দি
তোৰ পাহাৰীয়া সেউজীয়া বুকুত মূৰ থৈ কান্দিম
পাৰিলে শুনিম পৃথিৱীৰ সাধু
অমাতৰ এষাৰি মাত
দুচকু জপাই গোন্ধ লম
আত্মিয়তাৰ মন্দিৰৰ সুগোন্ধিৰ প্ৰাৰ্থনা ৷৷
কবি:-
ණ নিভা গগৈ ।
No comments:
Post a Comment