জুই ණ ইন্দিৰা দিগন্ত

জুই

কেতিয়াবা জুই ধৰি পাইছা নে!

আখলৰ ধোঁৱাত ৰঙাপৰা চকুৰ
দুৰু দুৰু বুকু৷

চৌকাৰ অঙঠাত
কঁঠাল গুটিৰ খৰমৰণিত
বাঢ়ি আহে ভোক৷

এজেবা নিমখ
কেঁচা জলকীয়া
চিচাৰ বটলৰ তলিৰ
সৰো নসৰো এটুপ তেল৷

সৰা চুলিবোৰ গোৱৰৰ ভেৰত
দ’ম বান্ধে৷
কলদিলীয়া খোপাটো ক্ৰমে টুটি আহে৷

জুই!!

কালী বুঢ়ীয়ে গুৰগুৰিৰ আঙঠাত
ফু দিয়ে
মলা ধঁপাতৰ সুবাসে
টানি নিয়ে তাক৷

এদেও দুদেও
ধঁপাতে বাট কাটে
সাজ পানীয়ে বাট দিয়ে৷

আৰু
উশাহবোৰ জীণ যায়৷

জুই!!

চিতাৰ ছাঁইত
জাহ নাযায়
পেটৰ ভোক৷

সমানে বাঢ়ে আক্ৰোশৰ ভোক৷
লোলুপৰ ত্ৰাস৷

জুই!

আবুৰ নোহোৱা জুই৷
ঠিক কালী বুঢ়ীৰ গুৰ গুৰিৰ আঙঠাৰ দৰে৷
ফু দিলেই জ্বলি উঠে৷

জুইকোৰা এদিন জ্বলি উঠে
লগতে জ্বলাই নিয়ে ভোকাতুৰ লোলুপক৷

পুনশ্চ: এতিয়া জুইকোৰা অদৃশ্য৷

কবি:- ණ ইন্দিৰা দিগন্ত ৷