উছৱ

উছৱ

আমাৰ ডুখৰীয়া সময়বোৰৰ
তত নাই আজিকালি,
এখন্তেক ইয়াত, এখন্তেক তাত -

দূৰণিৰ ক'ৰবাত মাকোঁ এটাৰ
তাতখনৰ দহতেনিৰে অনৰ্গল গতি,
চিন্তাবোৰে আহ যাহ কৰে একেদৰে-
সৰলৰৈখিক আৰু পৌণঃপৌণিক গতিত;
আমাৰ সীমাবদ্ধতা লিপিবদ্ধ হয়, অবিন্যস্ত৷

ৰাতি একোটাত কথা এসোপাৰে বাগৰি যায়
যাওঁ- নাযাওঁকৈ সংকোচ আৰু কোলাহলৰ বহুতো পাৰস্পৰিক দ্বন্দ্ব;
ৰাঙলী বেলিটো ক্ৰমাত হালধীয়া হোৱালৈকে৷

মূৰ্তমান আমাৰ সংকোচৰ বেৰবোৰ,
চেঁচা কৰি আনে
আৰবেৰ নোহোৱা তাহানিৰ উত্তাপ -
উলাহৰ খদমদম নিজান পৰিছে,
আমিবোৰ এতিয়া মাথো নিয়মমাফিক কোলাহল৷

কবি:-

ණজাহ্নু।