ভায়োলিন

ভায়োলিন

একুৰা শিমলুত জ্বলি যোৱা এই চহৰৰ এটা ওখ ঘৰৰ
সন্ধ্যাৰ উদাস খিৰিকীত ৰৈ এগৰাকী নাৰীয়ে
চকুপানীৰ তাঁৰক আঙুলিৰে ৰেপি ৰেপি
ওঠত তুলি যায় ৰাগ মেঘমল্লাৰ

ফাগুনৰ সকলো সৰাপাতৰ মাত সামৰি বিয়পা
তেওঁৰ ওঠৰ কাতৰতাই
জগায় তোলে বুকুৰ চাকত টোপনিৰত এটি মৌ-মাখি
ওৰে ৰাতি ভুনভুনাই মৌটোৱে এতিয়া শুব নিদিয়ে মোক

পৃথিৱীৰ আটাইখিনি সাচতীয়া নীলাৰে সেই নাৰী
উকা পাতৰ প্ৰিয় চৰাই এটিৰ উপমা
যি নীলা চৰাইৰ পাখিত মুখ গুজি মই জীৱন পাত কৰিম

ময়েই লৈ ফুৰিছোঁ তেওঁৰ মেঘালয় দুচকুত ৰুই দিবলৈ
অন্তহীন স্বপ্নময় যাত্ৰাৰ সম্ভাৱনা
জোনাকৰ ৰাতি আৰু গোলাপৰ দিন

অ'তদিনৰ সাচতীয়া ভালপোৱাৰে বিনিময় কৰি লৈ আহিবলৈ
তেওঁৰ ওঠত তিতি থকা সেই কৰুণ ভায়োলিন

কবি:-

ණৰাজীৱ ডেকা ।