আজিয়েই শেষ দিন
আজিয়েই শেষ দিন
কাইলৈৰপৰা একেলগে সূর্য দর্শন কৰিম।
কাইলৈৰপৰা একেলগে সূর্য দর্শন কৰিম।
পাৰ হ’লো বহুদুৰ;
কেতিয়াবে সমদল, কেতিয়াবা দুর্বাদল।
কেতিয়াবে সমদল, কেতিয়াবা দুর্বাদল।
সলনি কৰিছিলো পথ,
নদীবোৰৰ দৰে কেতিয়াবা তৰাং;
কেতিয়াবা জীয়া ভৰলীৰ মন।
নদীবোৰৰ দৰে কেতিয়াবা তৰাং;
কেতিয়াবা জীয়া ভৰলীৰ মন।
মনৰ বাঘে ৰাতি বনত
কান্দে,
হাবিৰপৰা ওলাই নাহে,
দিন হ’লে খিৰীকিৰে জঁপিয়াই পাৰ হয়।
হাবিৰপৰা ওলাই নাহে,
দিন হ’লে খিৰীকিৰে জঁপিয়াই পাৰ হয়।
ঋতুৱে জানো সলনি
কৰে গছপাতৰ ৰং
ঘনে পতি জানো পিচলি পৰে শিলৰ কঠিন মন
ঘনে পতি জানো পিচলি পৰে শিলৰ কঠিন মন
একেই সপোন, একেই আপোন
কি ক’লা, কি ব’গা
জিভাত দিলে নিমখেই মিঠা !
কি ক’লা, কি ব’গা
জিভাত দিলে নিমখেই মিঠা !
সৌ দুৰত, দিগন্তৰ সিপাৰত
চোতাল একেখনেই সাঁজি থোৱা
চোতাল একেখনেই সাঁজি থোৱা
আজিয়েই শেষ দিন
কাইলৈৰপৰা একেলগে সূর্য দর্শন কৰিম।
কাইলৈৰপৰা একেলগে সূর্য দর্শন কৰিম।
কবি:-
ණৰৌচন আৰা বেগম ।
No comments:
Post a Comment