কাব্যনিনাদ

কাব্যনিনাদ

প্ৰায়ে
অনুভৱৰ খিৰিকী খুলি
অদুৰত ৰিণি ৰিণি শুনো কাব্যনিনাদ৷

ঢৌ,
ফনা মেলি খেদি আহে
ত্ৰাহি মধুসুদন
এই যে
এন্ধাৰত আমি কচৰৎ কৰো অশ্লীলতাৰ
সেয়া শিল্প নে গল্প??

সুৰা,
ৰাগত ৰাগিয়াল
তোৰ লিকতীয়া উৎকট সুৱাস
চিনো তোৰ বিন্দাচ পৃথিৱী
তেজত উদ্দাম নৈ
বিষাদে কান্দে মোৰ বুকুতে ৰৈ৷

চঁৰাঘৰ,
বাটৰুৱা ইয়াতেই বহ
সৌখন পিতাইৰ চায়াছবি গজালত
হনুত ভোকে পোৰা দিনৰ দিনলিপি লৈ গ'লগৈ---
জোলোঙাত বেলিটো লৈ গৈছিলি কলৈ
হেমন্তৰ শেষত লৈ আনিবি শীতৰ উমঃ পূনঃ৷

তৰাফুল,
গোপনে কিয় ফুল?
তোৰ দুচকুত সজল অশ্ৰু লৈ
ইমান চকুলো অনাদি অনন্ত জুৰি
পোহৰ অকণ মোৰ বুকুতো সাঁচি থ'৷

ভালপোৱা,
শব্দৰ উৰ্ধত এখন্তেক ৰ
মই অনুভৱৰ দাঁতিয়েদি বগাওঁ শূন্যতা
সুখৰ বিনিময়ত লও দুখৰ মধুৰ আলিংগন
ভালপোৱা,প্ৰাচীন ৰহস্য মোৰ৷

প্ৰান্তত,
সাৰে আছো মই
এইবাবেই যে
তুমি সুখৰ টোপনিত৷
নিদ্ৰিত দুচকু মেলিলেই শূন্য চৌদিশ৷৷

কবি:-

ණঅনুৰাগ কাশ্যপ