মাটিৰ চাকি এটি হ’বলৈ বিচাৰিছিলোঁ

মাটিৰ চাকি এটি হ’বলৈ বিচাৰিছিলোঁ

মলঙিবলৈ ধৰা ক্ষণবোৰ ৰ’দাবলৈ
এধানিমান পোহৰৰ সন্ধানত
অৰঙে-দৰঙে মই ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ।

নৈ দেখিলেই জাগি উঠা পিয়াহ সামৰিব নোৱাৰি
মাটিৰ চাকি এটি হ’বলৈ বিচাৰিছিলোঁ।

সুঁহুৰিয়াই থকা চৰাইজাকৰ কথা
পেলাব নোৱাৰি তোমাৰ কাষ পাইছিলো গৈ;
সিহঁতে ধাৰণা কৰিছিল
দোকমোকালিৰ দৰে তুমি নিভাঁজ !

তুমি আছিলা নক্ষত্রৰ দৰে উজ্জ্বল এটি ৰত্ন,
মই সৰি পৰো পৰো এটি গছপাত।

মোৰ ভিক্ষুক হাতত চিৰতৰ ক্ষুধাৰ পাত্র দেখি
চোলাৰ জেপ খুচৰি কিবা এটা উলিয়াই আনিছিলা;
মই বিশ্বাস কৰিছিলো, মোৰ পাত্রত
তোমাৰ সিকিটো আধলিৰ দৰেই জিলিকি উঠিব।

অজানিতে পাহৰি পেলাইছিলো,
আকাশত অযুত তৰা; সুৰুয মাথো এটাই।

মোৰ উৎসাহিত দুচকুৰ আলেখ-লেখ চাই
তুমি আলেঙে আলেঙে ফুৰা হৈছিলা!
সহস্রকোটি আলোকবর্ষ পাৰ হৈ গ’লেও
যেন আখৰাৰ পুনৰাবৃত্তি নঘটক।

কাহিলি পুৱা আৰু চিকুণ আৱেলিটোৰ দৰে
একেটি চৰাইঘৰৰে
দুটা বিপৰীত দিশৰ বাসিন্দা আমি।

:- ৰৌচন আৰা বেগম