স্বৰ্গদেউ ! দেখিছো তোমাক…

স্বৰ্গদেউ ! দেখিছো তোমাক…
কবি: মধুচন্দা চলিহা ভূঞা

বহু যুগ পাৰ হৈ গ’ল,
কত পুৱাৰ সুৰুযে
ধুৱালে চৰণ তোমাৰ,
কত নিশাৰ জোনে
ছটিয়ালে জোনাক তোমালৈ;
এতিয়াও হঠাতে যেন কেতিয়াবা
ক’ৰবাত দেখিছো তোমাক৷

দেখিছো ওখ ৰংঘৰৰ খিৰিকীৰে
জিলিকিছে তোমাৰ শিৰৰ
ৰূপোৱালি পাগুৰিৰ সোণোৱালী কিৰিটী;
ৰঙত বিহ্বল হৈ যেন তুমি চাই আছা
ৰংঘৰৰ বাকৰিৰ উলাহৰ নাচোনৰ ছেৱ,
নানা খেল ধেমালিৰ উলহ-মালহ৷

আকৌ যেন হঠাতে দেখিলো তোমাক
গড়গাঁৱৰ বিস্তৃত পথাৰত,
শত সৈন্য-সামন্ত,
গোলা-বাৰুদেৰে প্ৰস্তুতি তোমাৰ
সমূখ সমৰৰ;
কোনো সুৰঙ্গেৰে ধাৱমান তুমি,
দ্ৰুতবেগী অশ্বৰ খোজৰ ধ্বনিৰ
বাৰে বাৰে শুনো প্ৰতিধ্বনি৷

কত দেৱ-দেৱালয়ৰ প্ৰাচীৰত
যেন তোমাৰেই চাপ৷

তুমি যেন আগুৱাই গৈছা
ৰূপৰ জখলা চিৰিয়েদি
সোণৰ হেতামাৰিত ধৰি;
আৰু তোমালৈ সজোৱা আছে-
সোণ-ৰূপ-মুকুতাৰ লটকন্ লগোৱা
কিংখাপৰ সাতোখন চন্দ্ৰতাপৰ তলত
সোণৰ সিংহ দিয়া সিংহাসনখন৷
দেওধাইৰ আশীৰ্বাদত
আগুৱাই গৈছা তুমি পাটঘৰলৈ;
সপোনৰ শিঙৰি পাট ঘৰলৈ;
হয়তো আজিৰ পৰা ৰজা হ’বা তুমি৷

দেখিছো যেন-
সিংখাপৰ মেখেলাৰে
সোণৰ গামখাৰুৰ চিক্ মিকনিৰে
তোমাৰেই কুঁৱৰী
নামদাঙৰ সাকোঁৱেদি
পাৰ হৈ যায় দোলাত উঠি;
দোলাকাষৰীয়াই গুণ গুণাই
গীত শুনাই তোমাৰ গৰিমাৰ৷

দেখিছো তোমাক
ওখ ওখ মৈদামবোৰত
অজস্ৰ ধন সোণ,
ভাৰ –ভেটিৰে সমৃদ্ধ হেনো তোমাৰ
সাতামপুৰুষীয়া সমাধি৷

জেৰেঙা পথাৰত চাওদাঙৰ
চুৰাটৰ কোবকো আওকান কৰি,
শৰীৰৰ বৈ যোৱা তেজৰ ধাৰকো আওকান কৰি,
স্বৰ্গদেউ, দেখিছো যেন-
তোমাৰ নিৰাপত্তাৰ বাবেই,
তোমাৰ পত্নীয়ে মাথো কৈছে-
‘বঙহৰ দেউ আপুনি আতঁৰি যাওঁক’,
ভৱিষ্যতৰ স্বৰ্গদেউক গতাইছে এনেদৰে-
‘ লাইকে লেছাইকে চাবি ঐ ডালিমি’;
দেখিছো সেই মহান সতীক
পৃথিৱীৰ হৈ ৰ’ল দৃষ্টান্ত
এক যুগমীয়া খ্যাতিৰ;
তাৰেই চিহ্ন মই আজিও
দেখিছো, স্বৰ্গদেউ,
তুমি খন্দোৱা বিশাল পুখুৰীত৷

কত জন
কত মন
কত ৰজা
কত প্ৰজা
ইতিহাসৰ কত পৃষ্ঠা পাৰ হৈ গ’ল;
এতিয়াও আছা তুমি
সেই দ’লৰ স্বৰ্ণ কলচীত,
যাৰ অম্লান অজেয় গৌৰৱ,
প্ৰতি পুৱা সুৰুযৰ কিৰণত
প্ৰতিবিম্বিত হয়
যুগমীয়া জয় সাগৰত ….

স্বৰ্গদেউ ! দেখিছো মই,
আজিও দেখিছো তোমাক….