বিষাদ মালিতা : মিনুৰেখা গগৈ

বৰ্ণহীন বিষাদত ডুবি
সতেজ দুপৰীয়া এটাই
নিস্তেজ আবেলি হোৱাৰ দুখত
হিয়া ঢাকুৰি কান্দিছিল !
কান্দোনবোৰ পাহাৰটোত ঠেকা খাই
প্ৰতিধ্বনিত হৈ ঘূৰি আহিছিল
নিজৰেই বুকুলৈ
চপৰা চপৰে খহিছিল
মেঘ
ডাৱৰ আৰু বিজুলীৰ
যুদ্ধখন শেষ পৰ্যায়ত
অমীমাংসিত হৈ ৰৈছিল
চতিয়না গছৰ দৰে সপোনবোৰ
মুগালেটাৰ বাঁহ এটাত ভৰাই
জীৱনৰ ৰংবোৰ অনিচ্ছাস্বত্বেও
কবৰ দিছিল
বৰ্তমানৰ বালিচৰত
কেইদিনমান আগতে জ্বলা
শ্মশানৰ জুইকুৰা
তাইৰ বুকুতেই আকৌ জ্বলিছিল
দীঘল হৈ পৰা একাকী ৰাতিবোৰে
বুকুৰ মাজত যন্ত্ৰণাৰ দলিল লিখিছিল
কেনেকৈ উলাই কৰিব পাৰি
দিন মাহ ঋতুৰ আহ্বান
তথাপিতো তাই
আছুতীয়া পথ এটাৰ পথিক হ'ল
যৌতুকীয়া হাঁহিটো
সমাধিস্থ কৰি লৈ
চৌপাশে গঢ়ি উঠা
অৱজ্ঞাৰ পাহাৰ এখনত
তাই বাট বুলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল
দিগন্তৰ সীমা বিচাৰি
জীয়াই থকাৰ তাড়নাত ।