'মই ৰাজপথ' কবি:- ভাস্কৰ জিৎ নাথ

নিথৰ স্পন্দনহীন শৰীৰে সৃষ্টিক সাবটি আজীৱন চিৰ কম্পনহীন মই ৰাজপথ,
পূব-পশ্চিম-উত্তৰ-দক্ষিণ সবাকে সামৰি ৰচোঁ একতাৰ জৰী,জীৱন নদীৰ সু-পথ।
.
মোৰ বুকুতে বহে ভাগৰুৱা জীৱনৰ এটি দুটি আঁউসী নিশা,
কোলাতে শোৱে গৃহহীন নৰ-নাৰীৰ উচ্চ আকাংক্ষা।
.
যেতিয়া সূর্যৰ পৰিধি সামৰি নিশাৰ নিয়ন লাইটবোৰ জ্বলি উঠে,
তেতিয়া নীলা শিয়ালৰ আঘাতত ধর্ষিত হয় মোৰ দেহা।
.
মাজনিশা আজিও শুনো কোনোবা গাভৰুৰ অসহায় আর্তনাদ.....
শুনো পুৱতি নিশালৈকে জাগ্রত মাতৃৰ পুত্র বিচ্ছেদৰ হিয়াভগা কান্দোন।
.
মই ৰাজপথ...,
আপোনাৰ সুখত সুখী,দুখত দুখী,
অপূর্ণ জীৱন যাত্রাৰ ময়ো আপোনাৰ সহযাত্রী।
.
সৌ সিদিনালৈকে বাজি আছিল মোৰ বুকুতে কোনোবা কানাইৰ মোহন বাঁহী,
বাজি আছিল গৰখীয়াৰ মুখত হেঁপাহৰ,আদৰৰ বিহুটি।
.
মই অসহায় হওঁ...
যেতিয়া মোৰ কোলাতে বিস্ফোৰিত হয় জনতাৰ তেজৰঙী সপোনবোৰ,
ঠিতাতে বাগৰি পৰে নিষ্পাপ নির্দোষ মৃতদেহৰ অংশ বোৰ।
.
কিদৰে বুজাওঁ...
কণমানি শিশুটিক,
পিতৃৰ শিৰ কোলাত লৈ অশ্রু মচা পত্নীক।
কিদৰে সান্তনা দিওঁ বৃদ্ধা মাতৃক,
মৃত ভাতৃক সাবটি উচুপি থকা ভগ্নীজনীক।
.
মই আজি মৌন...,
ৰঙা ৰং বোৰ গাত সানি জীৱন্তে হৈ পৰিছো মৃত।
মই নেজানো মোৰ কেতিয়া জন্ম,
বা কেতিয়া হব মোৰ এই যাত্রাৰ অন্ত...।