নাট (গল্প ):অনিতা গগৈ

(কাহিনী--১)
টুনক বিছনাৰ পৰা উঠাই আনি, টুথপেষ্ট অকন লগাই দি টুথ রাছডাল হাতত তুলি দিলে বন্যাই । চকু ভালদৰে মেল খুৱাই নাই টুনৰ । তাইক নিজে কৰিবলৈ দিলে অযথা পলম হ'ব। সেয়ে নিজেই দাঁতকেইটা ব্রাছ কৰাই, বন্যাই চকু মুখ ধোৱাই কোলাত লৈ আনি একেবাৰে খোৱাৰ টেবুলত বহোৱাই, গাখীৰ গিলাছ সমুখত দি পাকঘৰত সোমাল।তন্ময় আৰু হিৰন্ময়ৰ বাবে ব্রেকফাষ্ট্ ৰেডি কৰা, শাহু নয়নতৰাৰ বাবে পুৱাৰ চেনী নিদিয়া চাহকাপ এই সকলোখিনি কৰিহে তাই কিছু সময়ৰ বাবে আজৰি হ'ব পাৰিব। কনমানি টুনৰ ইমান আমনি নাই বুলিহে । তিনিবছৰ হোৱাই নাই তাইৰ। আকৌ, ননদ ধৰিত্রী আৰু দেৱৰ হিৰন্ময়ৰ বাবে টিফিনো ৰেডি কৰিব লাগিব।
কেতিয়াবা তাই নিজেই আছৰিত হয়,কেনেকৈ ইমান কাম চম্ভালি ল'ব পৰা হ'ল । সকলোৰে নানা ওজৰ আপত্তি চম্ভালি, দিনটো বৃত্তৰ পৰিধিত ঐকিক কেন্দ্রবিন্দুৰ দৰে ঘূৰি ফুৰে তাই ।

অথচ তাই যে ঘৰৰ আলাসৰ লাড়ু আছিল । দাদাক বৰ্ণাঢ্য আৰু বায়েক বন্দিতাৰ নয়নৰ মণি আছিল সেইবোৰ দিন মনত পৰিলে তাইৰ চকুলো নিগৰে সংগোপনে। দেখুৱাই চকুলো টোকাৰো অধিকাৰ নাই তাইৰ। কিহতনো জগৰ লাগে, তাই বুজিবই নোৱাৰে। সকলো যেন অসন্তুষ্ট তাইক লৈ। টুনক কৰ্ণফ্লেক্স অকন খুৱাই তাই, শোৱাকোঠা পালেহি ।
তন্ময় বিছনাৰ পৰা উঠিছে। হয়তো বাথৰূমত ।

ধৰিত্রী বিছনাতে, এদিনো কলেজলৈ ব্রেকফাষ্ট কৰি যোৱাৰ সময় নহয় তাইৰ। লৰালৰিকৈ আপেল এটা একামোৰ মাৰি গাড়ীত বহেগৈ। হিৰন্ময় জ'গিং কৰি উভতি আহিছে। শাহু নয়নতৰাও বাৰাণ্ডাত বহিছেহি । খৰধৰকৈ হাতত পুৱাৰ বাতৰি কাকতখনেৰে, তেখেতলৈ একাপ ফিকা চাহ ,দুটা বিস্কুটেৰে সজাই লৈ তাই আগফালৰ বাৰান্দা পালেগৈ । কিয় জানো শাহু আৰু ননদ ধৰিত্রী দুয়ো সদায়ে ৰুষ্ট তাইৰ প্রতি। কাৰণ হিচাপে তাই ভাবে তাহাঁতৰ বিয়াখন বুলি।

পাঁচ বছৰীয়া প্রেমৰ অন্তত,তন্ময়ৰে তাইৰ বিয়া। তাইৰ বাবে তন্ময়ে মাকে পচন্দ কৰা ছোৱালীজনী নাকচ কৰিছল। পুৰনা আঢ্যৱন্ত পৰিয়ালৰ বন্ধু কন্যা মালিনীৰে হ'বলগীয়া বিয়াখন ভাঙি তাইক ঘৰ সোমোৱাত ক্ষুণ্ণ হৈছিল শাহু নয়নতৰা । তদুপৰি তাইৰ ৰিটায়াৰ্ড স্কুল শিক্ষক দেউতাকে তাইৰ বিয়াত সামান্য কিছুহে দিবলৈ সক্ষম হৈছিল। দাদাক বৰ্ণাঢ্যৰ পঢ়াৰ খৰচ তদুপৰি আগৰ বছৰ হৈ যোৱা বায়েক বন্দিতাৰ বিয়াৰ খৰচত সৰ্বশ্রান্ত হোৱা দেউতাকে তাইৰ বিয়াৰ কথা চিন্তাই কৰা নাছিল ইমান সোনকালে।

(কাহিনী--২)
-------কালিলৈ আমাৰ নাটকৰ ফাইনেল ৰিহাৰ্চ । সকলো উপস্থিত হ'বা । আমাৰ নাট্যদলৰ সুনাম অক্ষুন্ন থাকিব লাগিব কিন্তু । আজিলৈ সকলো, এতিয়া ঘৰ। good night everybody,..বনু, ব'লা তোমাক ঘৰত থৈ আহোঁ।
নাট্যদলৰ পৰিচালক all in one নাট্যকাৰ, নিৰ্দেশক তন্ময় দত্তই ক'লে।
------ বলক ।
বন্যা তন্ময় দত্তৰ সৈতে ঘৰলৈ আগবাঢ়িল। তাই অভিনয় নকৰে,গীতহে গায় । অভিনেত্রী বান্ধৱী অনিন্দিতাৰ অনুৰোধত তাই নাট্য দলটিত গীত গাবলৈ সন্মত হৈছিল। ভাল লাগিছিল তাইৰ দলটোৰ প্রনালীবদ্ধ অনুশীলন, ঐক্য তথা আনুগত্য আৰু কলাৰ প্রতি ঐকান্তিকতা । প্রতিজনেই বিভিন্ন কাম কৰে জীৱনৰ পেছা হিচাপে । ছাত্রও আছে চাৰিজনমান। সকলোতকৈ বয়সত সৰু অনিন্দিতা আৰু তাইক সকলোৱে আদৰ কৰে। ভাল লাগে তাইৰ ইমানবোৰ মানুহে অপেচাদাৰী নাট্য দলটিৰ বাবে পেচাদাৰী মানসিকতাৰে, মানে সুশৃংখলিতভাৱে কাম কৰা দেখি। সেয়েহে, কেৱল তিনিবছৰৰ পৰিক্রমাৰে, ''নাট্যৰূপা'' অসমৰ এটি বিখ্যাত নাট্যদল। অসমৰ বাহিৰতো অভিনয় প্রদৰ্শণ কৰি তেওঁলোকে সুনাম কঢ়িয়াইছে।
----- ''বুজিছা বনু,এইবাৰৰ প্রদৰ্শণ আমাৰ,শ্রেষ্ঠ প্রদৰ্শণ হ'ব। ''ৰূপালীম'' জ্যোতিদিৱসত, শ্রদ্ধাঞ্জলী হ'ব।''
পাতলীয়াকৈ পৰা কুঁৱলীৰ মাজে মাজে আগবঢ়া গাড়ীত তন্ময়ৰ কাষত বহি যোৱা বন্যাৰ ভাবত যতি পৰিল।
------ হয়,।
-------কেৱল হয়?
------- তুমি ইমান নীৰৱ কিয়?
------- নাইতো, কওঁ কথা ।
-------ৰূপালীমৰ কোনটো চৰিত্রই তোমাক আকৰ্ষণ কৰে ?
------নাজানো, কিন্তু ৰূপালীমৰ চৰিত্র মোৰ ভাল নালাগে। মায়াব'ৰ প্রেমৰ মূল্য দিব নজনা এজনী ছোৱালী ।
------ বনু, ৰূপালীম এজনী সহজ সৰল কিশোৰী । মূল্য, বিনিময়, প্রতিদান এইবোৰ বুজিব পৰাকৈ তাইৰ ইমান বয়সৰ পৰিপক্কতা অহা নাই, আৰু কি কথাৰ বাবে নো তেনেকৈ মানে, মায়াব'ৰ প্রেমৰ মূল্য নুবুজা বুলি ভাৱ হ'ল তোমাৰ ?
------ মায়াব'ই তাইৰ বাবেই বজোৱা বাঁহীটো কিয়নো শিলত ঠেকেচি ভাঙে তাই ? মই যে কেতিয়াওঁ নোৱাৰোঁ তেনে কৰিব ।
-------তুমিনো কি কৰিলাহেতেন ?,
পথৰুৱা বাটটোৰ একাষৰীয়াকৈ গাড়ীখন ৰাখি, সুধিলে তন্ময়ে ।
-------মই, মই হোৱাহ'লে বাঁহীটো বুকুতে সামৰি ক'লো হেতেন, হেৰ' বাঁহী আজিৰ পৰা তই মোৰ বুকুতে, সপোনৰ সুৰ এটি হৈ বাজিবি। মোৰ মায়াব'ই তোৰ বাবে আৰু মোক নাযায় পাহৰি।
--------আস ! তাৰপিছত ?
------মইতো ৰূপালীম নহওঁ, মায়াব'ই বা ক'ত?
--------বিচাৰিব জানিলে সৰগৰ তৰা হাততে পায়। কিজানিবা তোমাৰ মায়াব' কাষতে আছে,তুমি চাব বিছৰা নাই...।
------ নাই, মই ইমান ট্রেজিক নাটকৰ নায়িকা হ'ব নোখোজো দেই।
--------বনু, সকলো কথা,কোৱাৰ প্রয়োজন আছেনে? বাঁহীৰ মিঠা সুৰ এটি হৈ যদি চিৰদিনৰ বাবে তোমাৰ বুকুতে বাজিব খোজোঁ ? পামনে,সহাঁৰি তোমাৰ ?
স্তব্ধ প্রহৰ,
মৌন মুহুৰ্ত, বাংময় কিছুক্ষণ ।
প্রতিশ্রুতি বহু জনমৰ।

তাই নিজেই বুজা নাছিল,তাইৰ হৃদয়ত ক'ৰ পৰানো আহি এটি চঞ্চল হৰিনা পোৱালীয়ে দেউ দি দি জপিয়াই ফুৰিছিল। ঘৰ পাইও তাই বুজা নাছিল,কেনেকৈ পাৰ হৈছিল সময়। উজাগৰী ৰাতি,ৰিমঝিম এজাক বৰষুণে তাইক বুৰাই ৰাখিছিল। পেখম ধৰি ধৰি নাচিছিল মন-বননিত,এহাল ময়ুৰ ।

তন্ময় দত্ত এজন ব্যৱসায়ী। শিল্পী । এটা সঙ্গীত প্রডাকচন হাউছৰ স্বতাধিকাৰী। 'নাট্যৰূপা' নাট্যদলৰ দলপতি, সু-অভিনেতা।সুন্দৰ ব্যক্তিত্ব। নুবুজাকৈয়ে প্রেমত পৰিছিল তাই। ঘৰতো কোনেও বিশেষ আপত্তি কৰা নাছিল। দেউতাকে সিহঁত তিনিওটা ল'ৰা-ছোৱালীকে স্বাধীনচিতীয়াকৈ গঢ় দিছে।অৱশ্যে তন্ময়ৰ ঘৰখনে বৰ এটা ভাল পোৱা নাছিল। যোৰহাট চিনামৰাৰ পুৰণা আঢ্যৱন্ত পৰিয়ালৰ ডাঙৰ বোৱাৰী, এখন প্রতিপত্তিশীল ঘৰৰ হওক সেয়া বিছাৰিছিল মাক নয়নতৰা দত্তই । স্বামী দিবাকৰ দত্তৰ মৃত্যুৰ পাছত সকলোখিনি তেখেতেই চম্ভালি লৈছে। তিনিখনকৈ চাহ-বাগিছা চম্ভালি,তিনিটা ল'ৰাছোৱালীক মানুহ কৰিছে অকলেই তেওঁ। সেয়ে প্রথম পুত্র তন্ময়ে এজন সাধাৰণ বিদ্যালয় শিক্ষকৰ,দেখাই শুনাইও সাধাৰণ ছোৱালীজনী বিয়া কৰাব বিছৰাত কিছু অসন্তুষ্ট হৈছিল তেখেত। স্বামীৰ বন্ধু এজনৰ একমাত্র কন্যা মালিনীক তেওঁৰ খুবেই মন আছিল বোৱাৰী কৰি অনাৰ,কিন্তু পুতেকৰ মনত দুখ নিদিবৰ বাবেই মৌনতা অৱলম্বন কৰিলে তেওঁ।

(কাহিনী---৩)

বিয়াৰ পিচতহে বন্যাই বুজি উঠিছিল যে,জীৱন মানেই কেৱল এক মধুৰ সপোন নহয়। প্রেম-বিবাহ মানেই সুখী দাম্পত্য,সেয়াও সচাঁ নহয় দেখোন। সুন্দৰ প্রেমৰ অভিনয় কেৱল ৰংগমঞ্চৰ বাবেহে। জীৱন নাটৰ নিৰ্দেশণা যে কাৰো স্ব-নিৰ্দেশিত হ'বই নোৱাৰে,সেয়ে চিৰ- শাশ্বত। বিয়াৰ পূৰ্বে, তাইৰ প্রেমিক তন্ময় আৰু বিয়াৰ পাছৰ স্বামী তন্ময়ৰ মাজত কি আকাশ পাতাল প্রভেদ। তাইৰ প্রতি অনবৰতে ৰুষ্ট হৈ থকা শাহু আৰু ননদৰ গোমোঠা মুখ আৰু তন্ময়ৰ নিস্পৃহতা; অসহ্য তাইৰ।
দেৱৰ হিৰন্ময় সৰুৰে পৰা ঘৰৰ বাহিৰতে থাকি পঢ়া আৰু চাকৰি সংক্রান্তত ঘৰৰ পৰা আতৰতে । কিছুদিনৰ বাবেহে আহে ঘৰলৈ। তাইৰ অচিনাকী যেনেই লাগে । সিহঁতৰ সৰু ঘৰখনৰ প্রাণ-চঞ্চলতাৰ বিপৰীতে তন্ময়ৰ ঘৰৰ গোমা পৰিবেশ,প্রাণহীন যেন লাগে তাইৰ। বিশাল ঘৰখনত ধূ ধূ নীৰৱতা। কামবনত সহায় কৰি দিয়া মানুহবোৰো অনবৰতে সন্ত্রস্ত হৈ ৰয়। বৈবাহিক জীৱনৰ তিনিটা বছৰৰ পিছত, তাইৰ কোলা শুৱাই,জীৱন পূৰ্ণ কৰিলে টুনৰ জন্মই। সময় সচাঁই নৰয়। অহৰহ ধাৱমান নিজস্ব গতিত। আজি, দুইবছৰ আঠমহীয়া টুন তাইৰ জীৱনৰ এক অৱলম্বন। এটা হুমুনিয়াহ কাঢ়ে তাই। কেনেকৈ যে ইমান জটিল হৈ পৰে জীৱনৰ অংকবোৰ, ভাবিলেই আছৰিত লাগে। সৰুতে অংক বেয়া পোৱাৰ বাবে,মাকৰ কম বকনি খাব লগা হোৱা নাছিল তাই। হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাতো কথমপিহে অংকত উত্তীৰ্ণ হৈছিল তাই। সেয়ে প্রথম বিভাগত, চাৰিটাকৈ বিষয়ত লেটাৰ নম্বৰ পাই নিজৰ চহৰৰ, ঘৰৰ পৰা ওচৰৰ মহাবিদ্যালয় খনতে, তাই কলা শাখাত নাম লগাইছিল। তাই অৱশ্যে, আগৰে পৰাই কলা শাখাত পঢ়াৰ বাবে আগ্রহী আছিল। বিজ্ঞান পঢ়ি তাই সংগীত চৰ্চা ,কিছু লিখা মেলা কৰা এইবোৰৰ বাবে সময় মিলাব নোৱাৰিব বুলি তাইৰ ধাৰনা আছিল। সেয়ে,একানপতীয়াকৈ পঢ়া শুনা কৰাৰ লগতে তাই নিজৰ সুকুমাৰ কলাৰ চৰ্চাও চলাই গৈছিল। মহাবিদ্যালয় সপ্তাহৰ তাই শ্রেষ্ঠ গায়িকা আৰু শ্রেষ্ঠ সাহিত্য প্রতিযোগীৰ সন্মান লাভ কৰিবলৈও সক্ষম হৈছিল।

------ম্মামা...মা,..পোক ।
------ৰ'বা মাইনা গৈছো ।
টুনৰ মাত শুনি বন্যাই ল'ৰালৰিকৈ তাইৰ ওচৰলৈ গ'ল। টুনে আন কাৰো লগতে নাথাকে, হয়তো আত্মীয়তাৰ অভাৱ হৃদয়ঙ্গম কৰিব পাৰে। বহুক্ষেত্রত এটা শিশুৱে ডাঙৰতকৈ বেছি ভালকৈ, মৰমৰ টান অনুভৱ কৰিব পাৰে। টুনে জেঠী এটা দেখি কান্দিছিল। তন্ময়েও জেঠীলৈ ভয় কৰে । হাঁহি উঠে তাইৰ, সামান্য জেঠী এটালৈ ইমান ভয় কৰা দেখিলে। ডাইন'চৰৰ প্রজাতিৰ ক্ষুদ্র সংস্কৰণ যেন লগা ,''জেঠী'' নামৰ এখন নাটক লিখিছিল তাই,তাইৰে এটা গল্পৰ আধাৰত। আন্তঃমহাবিদ্যালয় সপ্তাহত ২য় শ্রেষ্ঠ নাটৰ সন্মান লাভ কৰিছিল। এখন আদৰ্শ ঘৰৰ ৰূপ তুলি ধৰা নাটকখন নাট্যৰূপা দলেও নিজৰ প্রদৰ্শণৰ বাবে লৈছিল আৰু তেনেকৈয়ে তাই নাট্যৰূপাৰ সান্নিধ্যলৈ আহিছিল। পিছলৈ, বান্ধৱী অনিন্দিতাৰ নিমন্ত্রণক্রমে, তাই নাট্যৰূপাৰ সংগীত ব্যৱস্থাপক হিচাপেও যুক্ত হয়। ভাল লাগে তাইৰ।

হেপাহৰ ৰং মোৰ,
উৰে পাখি মেলি,
তোমাৰ সান্নিধ্যৰ,
শুকুলা মেঘালিৰে মিতিৰালি ।

সকলোকে, খোৱা বোৱাৰ দিহা দি তাই সাজু হ'ল । ''বি' জ্ ইন্টেৰিয়ৰৰ্চ'' । তাইৰ সপোনৰ বাস্তৱ। বহুকষ্টেৰে গঢ়ি তোলা প্রতিষ্ঠান। ১বছৰতে ঠন ধৰি উঠা প্রতিষ্ঠানটি তাইৰ ভৱিষ্যতৰ সোপান। তাইৰনো কি, টুনৰ ভৱিষ্যতেই তাইৰ একমাত্র উদ্দেশ্য জীৱনৰ। জীয়াই থকাৰ এক নিশ্চিত অৱলম্বন !

------বনু আজি ক'ৰ্টৰ কামখিনি সোনকালেই হৈ যাব। টুনৰ বাবে তোমাৰ ইন্টেৰিয়ৰ্চৰ কাষতে এটা ক্রেচ্ ৰ ব্যৱস্থা কৰিবা ।
-------হ'ব। মই কথা পাতিছো, এগৰাকী মহিলাৰ সৈতে।
------- O.K Good আহাঁ, তোমাক নমাই দি যাম।
-------- No, মোৰ অকলে খোজ পেলোৱাৰ দৃঢ়তা আৰু সাহস দুয়োটাই আছে। You need not to be worry । কোনেও মোৰ বাবে চিন্তা কৰাৰ প্রয়োজন নাই। পুতৌ মোৰ বাবে অসহ্য।
------O.K. fine bye
-----bye....বিদায় ? ইমান সহজ ? হয়তো হয় ।

চকুকেইটা সেমেকি উঠিল তাইৰ। ট্রেজেদি কাহিনী লিখি, পঢ়ি বা নাট্য ৰূপান্তৰতো ট্রেজিক পৰিনতি চাবলৈ বেয়া পোৱা বন্যা বৰুৱা নিজেই এগৰাকী ট্রেজেদী নাটৰ নায়িকা হৈ পৰিল। টুনক কোলাত লৈ, শাহুৱেকক অভ্যাসবশতঃ মাত লগাই, তাই খৰধৰকৈ বাচ ষ্টপেজলৈ খোজ আগবঢ়ালে।

(যৱনিকা )
------- টুন, আজি তুমি মোক নমাই যাবা হাঁ কলেজ যাওঁতে,আহোতেও আনিবা কিন্তু। ------oh maa, Don't Worry...after all তুমি মোৰ মানে,টুন --- The great তৰংগিনী দত্তৰ মা। ৰ'বা ৫মিনিটত মই সাজু।

এটা প্রশয়ৰ হাঁহি বাগৰি যায় বন্যাৰ দু ওঠেৰে। টুন,এটা সপোনৰ বাস্তৱ তাইৰ । কেনেকৈ যে পাৰ হ'ল ২২ টা বছৰ। তন্ময় এতিয়া তাইৰ অতীত ! বিবাহ বিচ্ছেদৰ পাছতেই সকলো সম্পৰ্ক তাই শেষ কৰি দিছে। ফাট মেলা এটা সম্পৰ্ক,এখন ফটা কাপোৰৰ দৰে নহয় কেতিয়াও: টাপলি দি ব্যৱহাৰ কৰিব পৰা।
-------lets go maa, ব'লা ব'লা । মোৰ classলৈ দেৰি হ'ব। আজি কিন্তু মা তোমাক ঘৰত নমাই মই পুনৰ institute লৈ যাব লাগিব। কিছু কাম pending আছে।

কৈ কৈ টুনে গাড়ীখন উলিয়াই আনিলে। টুন মানে তৰংগিনী এখন Technological institute ৰ মুখ্য সঞ্চালক। বন্যাৰো নিজৰ কামৰ লগতে ভালদৰে কাটি যায় সময়বোৰ।
------- ব'লা ।
টুনৰ কাষৰ আসনত বহি বন্যাই ক'লে।

জীৱনৰ নাট ! নিজকে এগৰাকী দক্ষ নাট্যকাৰ বুলি ভাৱ হয় বন্যাৰ। যোগ,বিয়োগ,পুৰণ,হৰণ কৰি কৰি চৰিত্র সমূহৰ সংযোজন ঘটাব পৰা এজন নাট্যকাৰ।জীৱন আগবাঢ়ে নিজৰ গতিৰে। যদি সকলো সুচাৰুৰূপে পৰিচালিত হয়,জীৱন হয় এখন সফল নাট। বিয়োগাত্মক হৈও যোগাত্মক।
(সমাপ্ত)

হুল : সাৰদা শ্ৰেষ্ঠা

অনিতাৰ প্ৰথম সন্তানটি ছোৱালী । দ্বিতীয়বাৰৰ বাবে অনিতাই আকৌ গৰ্ভধাৰণ কৰিলে । তাইৰ গা-ভাৰীৰ লক্ষণবোৰ দেখি অভিজ্ঞ মহিলাসকলে ঘোষণা কৰিলে, এইবাৰ ল’ৰাই হ’ব । এনেকুৱা ভৱিষ্যৱাণী শুনিলে অনিতাৰ লগতে পৰিয়ালৰ সকলোৰে মনটো ফৰকাল হয় । পৰিয়ালৰ সকলোৰে মনে-প্ৰাণে আশা কৰিলে – "এইবাৰ ল’ৰা হ’লেই ভাল" । আশা কৰাটোও স্বভাৱিক । প্ৰথম সন্তান ল’ৰা হ’লেও বহুতে আশা কৰে, দ্বিতীয়টি ছোৱালী হওক । ছোৱালী হ’লে ভাল পায়...ছোৱালী নহৈ দ্বিতীয়বাৰ ল’ৰা হ’লেও বেজাৰ নকৰে । প্ৰথমটি কন্যা সন্তানৰ পাছত আকৌ দ্বিতীয়বাৰ কন্যাসন্তান হোৱাতো বহুতে সহজভাবে ল’ব নোৱাৰে । কন্যা মানেই বহুতৰ বাবে আজিও ব’ব নোৱাৰা বোজা । ল’ৰা হোৱাৰ আশাত ঘৰৰ সদস্যসকলেও বিশেষকৈ শাহুৱেকে বিশেষ যতন ল’লে ।

যথাসময়ত অনিতাই কোনো অসুবিধাৰ সন্মুখীন নোহোৱাকৈ দ্বিতীয়বাৰ সন্তান প্ৰসৱ কৰিলে । এই দ্বিতীয় সন্তানটি সকলোৱে আশা কৰাৰ দৰে ল’ৰা নহ’ল, এইবেলিও ছোৱালীয়েই অনিতাৰ কোলা শুৱনি কৰিলে । দ্বিতীয়বেলিকাও কন্যায়েই হোৱাত পৰিয়ালৰ লোকসকল অসন্তুষ্ট হ’ল । কন্যা হোৱা বুলি শুনি ঘৰৰ আন সদস্যসকলৰ কথা বাদেই শিশুটিৰ দেউতাকেও বহু পলমকৈহে প্ৰসূতি আৰু শিশুৰ খৱৰ ল'বলৈ চিকিৎসালয় লৈ গ’ল । এয়াও স্বাভাৱিক, এই মহঙা দিনত দুজনীকৈ ছোৱালী হয়তো কোনেও আশা নকৰে । তাতে সিহঁতৰ পৰিয়ালটো পেটে ভাতে কোনোমতে খাই থকা সাধাৰণ পৰিয়ালৰ লোক । কন্যাহোৱাৰ অপৰাধটো শিশুটিয়ে কৰিছিলেই, তাতে আকৌ এসপ্তাহ মানৰ পাছতেই শিশুটিৰ আগদাঁত চাৰিটাও ওলাল । কথা বুলিলেইতো বতাহ । কথাটো জনাজনি হোৱাত পৰিয়ালৰ লোকসকল বিতত হ’ল । তাতে ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰাদি চুবুৰীয়াবোৰৰ বু বু-বা বাই পৰিয়ালৰ লোকসকলক আতঙ্কিত কৰিলে । চুবুৰীয়াৰ বিজ্ঞ কেইজনমানে অভিমত প্ৰকাশ কৰিলে যে, এয়া মুঠেই ভাল লক্ষণ নহয় । সিহঁতৰ ঘৰত কুলক্ষণীয়া ছোৱালী জন্ম পাইছে । পৰিয়াললৈ কঢ়িয়াই আনিছে অশনি সংকেত । সিহঁতৰ পৰিয়াললৈ কেতিয়া কি বিপদ আহে ঠিক নাই । বেচেৰী মাক জনীয়েনো কৰিব কি ! হাজাৰ হওঁক তাইৰেই পেটৰ পোৱালী অকণমানিজনী । নমাহৰ ক’ত আলৈ-আহুকাল, তথা যাতনাবোৰ হেলাৰঙে সহি তাই তাইক জন্ম দিছে । মানুহবোৰৰ এনে নিদাৰুণ কথাোবৰ শুনি ভয়তে পেঁপুৱা লাগিল ! কণমানিটোৰ লগতে নিজৰ পৰিয়ালৰো চিন্তা ! সঁচাকৈয়ে মানুহবোৰে কোৱাৰ দৰেই সিহঁতৰ পৰিয়াললৈ যদি অমানিশা নামি আহে ! যিমানেই মানুহবোৰৰ মুখৰ পৰা অমংগলীয়া কথাবোৰ শুনে সিমানেই তাই শিহঁৰিত হৈ উঠে । অকণমানিজনীৰ অমংগলৰ চিন্তাৰ লগতে পৰিয়ালৰ অমংগলৰ চিন্তাই তাইক প্ৰতি দিনেই খুলি খুলি খাবলৈ ধৰিলে ।

অনিতা নীলিমাহঁতৰ চুবুৰীতে থাকে । নীলিমাই শুনিছিল অনিতাই দ্বিতীয়বাৰ কন্যা সন্তানটি জন্ম দিয়াৰ কথা । প্ৰসূতি আৰু সদ্যজাত শিশুটিৰ খবৰ ল’বলৈ তাই সময়হে উলিয়াব পৰা নাই । ব্যক্তিগত খণ্ডৰ কোম্পানী এটাত চাকৰি কৰে তাই । ঘৰুৱা জঞ্জাল মাৰি ৰাতিপুৱাই ওলাই যায় দুখে ভাগৰে সন্ধিয়াহে আহি ঘৰ সোমায় । ভালকৈ জিৰণি লোৱাৰো সুযোগকণ নাপায় । ঘৰ সোমোৱাৰ পাছতো আকৌ ঘৰুৱা জঞ্জাল মাৰোতেই যায় তাইৰ । চুবুৰীয়াৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হ’বলৈ তাই তেনেকৈ আহৰিয়েই নাপায় । সেয়ে একান্তই প্ৰয়োজন নাথাকিলে তাই সাধাৰণতে কাৰো ঘৰলৈ নাযায় । অনিতাৰ ছোৱালী হোৱা বুলি তাই খৱৰ পাইছিল যদিও আজি যাম কালি যাম বুলিও সময় উলিয়াব পৰা নাছিল । ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে দহটা দিন কেনেকৈ পাৰ হ’ল নীলিমাই ধৰিবই নোৱাৰিলে । সময়বোৰ যে কাঁড় পাট যোৱাদি কোনফালে সৰকি যায় ততেই ধৰিব নোৱাৰি ! হস্পিতালততো খৱৰ কৰিব পৰা নগ’লেই, ঘৰতো তাই খৱৰ কৰিবলৈ ইমান দিনে সময় উলিয়াব পৰা নাই । নিজৰ ওপৰতে কেতিয়াবা তাইৰ বিৰক্তি উপজে । এনেকৈ থাকিলে তাইৰ আৰু নহ’ব, সুবিধা পালে যাম বুলি ভাবি থাকিলে যে তাইৰ এবছৰতো যাবলৈ সময় সুবিধা উলিয়াব নোৱাৰিব সেয়া খাটাং । সেয়েহে ব্যস্ততাৰ মাজতেই সময় উলিয়াই এদিন সন্ধিয়া কামৰ পৰা আহি নিজৰ কৰিব লগীয়া দুই এটা কাম সামৰি অনিতাৰ ঘৰ পালেগৈ । তাই অনিতাৰ ওচৰলৈ গৈ দেখিলে অকনমানি জনী গভীৰ নিদ্ৰাত নিমগ্ন । কণমানিজনী তেনেকৈ শুই থকা দেখি তাইৰ ভাব হ’ল এয়া যেন কোনোবা দেশৰ অকণমানি পৰী । অকণমান হাত-ভৰিৰে অকণমানি মুখখন ইমান মৰমলগা ! ধুনীয়া অনিতাৰ মুখখনৰে সৈতে কণমানিজনীৰ যেন বহুতো সাদৃশ্য আছে ! অনিতাৰ ওচৰলৈ গৈ প্ৰসূতি আৰু শিশুৰ স্বাস্থ্যৰ খৱৰ ল’লে । তাই কথাৰ মাজতে অনিতাক কিবা অসুবিধাৰ সন্মুখীন হৈছে নেকি তাকো জানিব বিচাৰিলে । অনিতাই জনালে, তাই বা কণমানিটিও সম্পূৰ্ণৰূপে সুস্থ, কোনো ফালৰ পৰাই কোনো অসুবিধাৰ সন্মুখীন হোৱা নাই । নীলিমাই সন্তুষ প্ৰকাশ কৰিলে । তায়ো দেখি অনুমান কৰিছে মাক জীয়েক দুয়ো সুস্থই । অকণমানিজনীৰ বাবে তাই অকনমানি কাপোৰ এযোৰ লৈ গৈছিল । অকণমানিলৈ বুলি মাকৰ হাততে কাপোৰসাজ তুলি দিলে । কথা প্ৰসংগত অনিতাই নতুনকৈ হোৱা সমস্যাৰ কথা ভাঙিপাতি নীলিমাক জনালে । তাইৰ কণমানিটোৰ তলৰ পাৰিৰ দাঁত দুটা গজিছে, আৰু কাষৰ দুটাও দুই এদিনতে সম্ভৱ ওলাব । এসপ্তাহতে দাঁত ওলোৱা বুলি শুনি তাই প্ৰথমে আচৰিত হৈছিল । নিজে যেতিয়া কণমানিজনীক পৰীক্ষা কৰি চালে তেতিয়া তাই পতিয়ন যাবলৈ বাধ্য হ’ল । তাই আগে পিছে শুনিছে, কিছুমান শিশুৰ খুব সোনকালেই দাঁত গজে । কিছুমানৰ জন্মতেই গজে বুলিও তাই শুনিছে । কিন্তু কেতিয়াও এনে ঘটনা নিজে পোৱাহে নাছিল । প্ৰথমে শুনি আচৰিত হ’লেও তাই এই বিষয়তো বৰ বিশেষ চিন্তা কৰিব লগীয়া কথা বুলি নাভাবিলে । ভীত হোৱা অনিতাক প্ৰবোধ দিয়াৰ মানসেৰে “হ’ব পাৰে কেতিয়াবা কিছুমানৰ ক্ষেত্ৰত এনেকুৱা, এয়া সাধাৰণ কথা” – বুলি তাই সাধাৰণভাবেই ক’লে । তাইৰ অভিমত জানিব পাৰি অনিতাই বিভিন্ন মানুহৰ মুখ-বাগৰি অহা কথাবোৰ তাইক জনালে । মানুহৰ অভিমতবোৰ জানিব পাৰি তাই অধিক আচৰিত হ’ল । এই সামান্য বিষয়টোক লৈ মানুহবোৰৰ মনত সৃষ্টি হোৱা অহৈতুক ভ্ৰান্ত ধাৰণাৰ বিষয়ে জানিব পাৰি তাই মৰ্মাহত হ’ল । বিজ্ঞানৰ এই জয়জয় ময়ময় অৱস্থাতো এই মানুহবোৰে কি যে এক ভ্ৰমবোৰ কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে ! অন্ধবিশ্বাসৰ বলি হৈ অকাৰণতে এটা পৰিয়াললৈ সহজে বিয়পাই দিয়ে বিষবাষ্প । তাই বুজালে, এয়া এটা প্ৰাকৃতিক পৰিঘটনাহে মাথোন বা এয়া মাত্ৰ এক শাৰিৰীক বৈসাদৃশ্যহে । মানুহবোৰৰ মনত উদয় হোৱা শংকাবোৰ মাথো একো একোটা ভ্ৰমহে । এইবোৰক লৈ যাতে তাই মূৰ নঘমায় তাৰ বাবে তাইক সতৰ্ক কৰি দিলে । তাই মহাভাৰতৰ উদাহৰণ দি বুজালে – “মহাভাৰতৰ শ্ৰষ্টা বেদব্যাসৰ হেনো জন্মতেই দুপাৰি দাঁত লৈ জন্ম হৈছিল । তেওঁ দেখোন তেওঁৰ কৃতিৰ বাবে আজিও বিখ্যাত হৈ থাকিল । কিজানি তোমাৰ ছোৱালীয়ে অমংগল কঢ়িয়াই অনাৰ সলনি ভৱিষ্যতে মংগলৰ বতৰাহে তোমালোকলৈ কঢ়িয়াই আনে । অমংগলৰ চিন্তা বাদ দি তাইক উপযুক্ত সময়ত উপযুক্ত শিক্ষা দিয়া । আজিৰ যুগত এইবোৰ অমূলক কথা চিন্তা কৰি নিজৰ বিপদ চপাই নানিবা” । কথাখিনি কৈ নীলিমাই অনিতাৰ মুখলৈ চালে । অনিতাৰ মুখত কিছু আগতে দেখা বেদনাৰ ছাঁ লাহে লাহে আঁতৰি গৈছে, তাৰ ঠাইত এক প্ৰশান্তিৰ জিলিঙনি চকু মুখত বিয়পি পৰিছে । অনিতাই আনন্দমনেৰে ক’লে – “বাইদেউ, আপুনি ইমান ধুনীয়াকৈ কথাখিনি মোক বুজাই দিলে । বৰ ভাল লাগিল । এনেকৈ মোক কোনেও আজিলৈকে বুজাই নিদিলে । এইকেইদিন হুলবোৰে মোক বেয়াকৈ বিন্ধি আছিল । আপোনাক অশেষ ধন্যবাদ । অনিতাৰ পৰা বিদায় লৈ নীলিমা ঘৰলৈ ওভতিলে । ইতিমধ্যে ৰাতিৰ আকাশত কাঁচিজোন ওলাইছিল । তাই আকাশখনলৈ চালে । তৰাৰে ভৰা আকাশখন সাৱটি লৈ গৰ্বেৰে জোনটোৱে যেন তাইলৈ চাই তেতিয়া মিচিকিয়াই হাঁহিছিল । তাই অনুভব কৰিলে তাইৰ হিয়াখনৰ চুক কোণবোৰো এক বিমল প্ৰশান্তিত যেন পোহৰ হৈ উঠিছে ।

ණ সাৰদা শ্ৰেষ্ঠ

০৫.০৮.১৪

Unlike · 

• You, Manohar Dutta, Pranjal Bora, Jahnu Bharadwaj and 6 others like this.
• 

  Manohar Dutta জীৱনৰ বাট অকোৱা-পকোৱা। সেয়ে এনে উৎসাহপূৰ্ণ সংগ পোৱা আৰু দিব পৰা- দুয়োটা দিশেই গুৰুত্বপূৰ্ণ।

  September 5 at 8:26pm · Like · 1
• 

  Sarada Shrestha Manohar Dutta......ধন্যবাদ ।

  September 6 at 12:22pm · Like
• 
  

দাপোণত কাৰ মুখ: অনামিকা বৰুৱা

(১)

……বহি থকাৰ পৰাই পোনপতীয়াকৈ চাই পঠিয়ালো তাইলৈ। ছোৱালীজনী সঁচাই ধুনীয়া। গাৰ ৰং উজ্জ্বল বগা। হাত দুখন লাহী। বাওঁহাতত এটা ঘড়ী পিন্ধিছে। সোঁহাতত খাৰু এপাট। সোণৰো হ’ব পাৰে বা ইমিটেচনো হ’ব পাৰে। কাণত সৰু টপ এজোৰ। এদলীয়াকৈ বেণী গুঁঠা দীঘল চুলিকোচা কঁকালৰ ওপৰত নাচি আছে। টেবুলৰ ফাইলকেইটা টানি-মেলি জাপি যাওঁতে বেণীদালে অবাধ্য হৈ যেন তাইক জোকাইছে। পিন্ধনত তেনেই সাধাৰণ যেন লগা হালধীয়া চুৰিদাৰ এজোৰ। কিন্তু হালধীয়া ৰংটোৱে যেন তাইক আৰু তুলিহে ধৰিছে। তলমূৰকৈ কাম কৰি থকা ছোৱালীজনীৰ সম্পূৰ্ণ মুখখন দেখাৰ কোনো সুবিধা নাই। মোৰ বহা ঠাইৰপৰা তাইৰ এটা ফালহে চকুত পৰিছে। গালখন নিমজ। ক’তো ফুট এটা নাই। প্ৰয়োজনতকৈ অলপ বেছি মনোযোগ দি চালো তাইলৈ। ভাবি অবাক লাগিছে ছোৱালী বুলিলেই চিকাৰী কুকুৰৰ দৰে উশাহটো টানিয়েই কেঁচা মাংসৰ গোন্ধ পোৱা মই যোৱা তিনিমাহে কেনেকৈ এই ছোবালীজনীক উপেক্ষা কৰি থাকিলো। কালি ঝৰ্ণাৰ ঠাইত আন কোনোবা হোৱা হ’লে লাজেই পালোহেঁতেন নিজৰ তলতীয়া কৰ্মচাৰীক চিনি নোপোৱাৰ বাবে। তাতোকৈ ডাঙৰ কথা ইমান ধুনিয়া ছোৱালী এজনী এৰাই চলিব পাৰিলো মই! বুৰ্বক যেন লাগিল নিজকে। টাইপিষ্ট কনক ফুকনৰ হঠাৎ ষ্ট্ৰ’ক হোৱাত খুব ততাতৈয়াকৈ টাইপিষ্টৰ পদটো পূৰণ কৰা হৈছিল। প্ৰাৰ্থীৰ বাচনিৰ সময়ত মই নাছিলো যদিও কোনোবা ছোৱালী এজনীয়ে কামত জইন কৰাৰ কথা গম পাইছিলো। বিভাগীয় প্ৰশিক্ষণ শেষ কৰি আহিও মই ছোৱালীজনীক সিমান গুৰুত্ব দিয়া নাছিলো। কাৰণ ইতিমধ্যে কাণত পৰিছিল ছোৱালীজনী কিবা বেহেনজী টাইপৰ বুলি। বেকৱাৰ্দ গাঁৱলীয়া বুলি। মই আছিলো চহৰত ডাঙৰ দীঘল হোৱা সম্ভ্ৰান্ত পৰিয়ালৰ গপ-ভেমেৰে পৰিপূৰ্ণ আজিৰ দিনৰ আধুনিক যুৱক। মোৰ তেজত বৈ আছিল আভিজাত্যৰ অহমিকা। বিলাস-বিনোদন-পাৰ্টি এইবোৰ মোৰ জীৱনৰ এৰাব নোৱাৰা অংগ। খাৱ-পিয়’ মৌজ কৰ’ এইয়াই মোৰ জীৱনৰ অৰ্থ। ছোৱালী বুলি ক’লে মোৰ বাবে কামনাৰ সংগীৰ বাদে আন একো নহয়। আৰু এই ছোৱালীবোৰৰ কি মূল্য আছে? দুখনমান দামী শাড়ী, দুপদমান দামী গহণা পালেই পলকতে খহাই পেলাব পাৰে গাৰ কাপোৰ। কত কুমাৰীৰ কুমাৰীত্ব হৰণ কৰিলো, কত জীয়ৰী-বোৱাৰীক অংকশায়িনী কৰিলো মোৰ নিজৰেই হিচাপ নাই। সেইহেন মোৰ সন্মুখত এইৰ দৰে অতীব সুন্দৰী এজনী উপেক্ষিত হৈ ৰৈছে সজম কৰিব নোৱাৰা কথা। ধিক্কাৰ দিলো নিজকে।

…..পুনৰ চালো তাইলৈ। এইবাৰ বহি পৰিছে তাই। বহুপৰ থিয় হৈ থাকি তাইৰ চাগে অলপ ভাগৰ লাগিছিল। চকীখনত বহিয়েই মূৰটো পাছলৈ সলাই দিলে তাই। দুপাত্তাখন বাওঁ কান্ধত লৈ থকাৰ কাৰণে তাইৰ উঠন বুকুখন একাষেদি জিলিকি উঠিল। তাকে দেখি মোৰ মনটো লকলকাই উঠিল। কিজানি কাৰো হাতৰ পৰশ পৰাই নাই এই বুকুত। পূৰঠ আটিল বুকুখন। তাইক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই মোৰ কল্পনাৰ ঘোঁৰাই ধাপলি মেলিলে। এখন তীব্ৰ ৰঙা শাড়ীৰে চকুতলগা হৈ আহিছে তাই। নাভীৰ ভালেখিনি তলত পিন্ধিছে শাড়ীখন। ব্লাউজ আৰু শাড়ীৰ খোচনিৰ মাজৰ খালি ঠাইখিনি লোভলগাকৈ মোহনীয় হৈ পৰিছে। পাতল মেলিলোৱা আঁচলখনে তাইৰ উতলা যৌৱনক আবৰি ৰাখিব পৰা নাই। মেলা চুলিখিনিৰ দুডালমানে তাইৰ গোল মুখখনত আল্পনা আঁকিছে। ৰিবৰিবকৈ বলা বতাহজাকে যেন উৰুৱাই নিব খুজিছে তাইৰ শৰীৰৰ সমস্ত অৱসাদ। তাইৰ মাদকতাৰ মাতাল নিচাত মই চপাই আনিছো তাইক কাষলৈ। তাই সন্তৰ্পনে ধৰা দিও যেন ধৰা দিব খোজা নাই মোৰ হাতত। মই কিছু হিংস্ৰ হৈয়ে থাপ ধৰি আঁজুৰি দলিয়াই দিছো তাইৰ শুভ্ৰ শৰীৰ জিলিকাই ৰখা ৰঙা শাড়ীখন। ক্ষুধাৰ হাঁতোৰা মেলি এটা এটাকৈ খুলিছো ব্লাউজৰ বুটাম। ৰঙা অন্তৰ্বাসেৰে আবৰি ৰখা তাইৰ মঙহাল বুকুৰ উপত্যকাত মুখ দিব খোজোতেই দুৱাৰত খুঁতকৈ শব্দ এটা হোৱাত মোৰ কল্পনাৰ আঁতদাল ছিঙি গ’ল। হাতত ফাইল দুটামান লৈ ৰমেন কাই সোমাই আহিল। চেপা উত্তেজনাত কঁপি উঠিল মোৰ সৰ্ব শৰীৰ। উত্তেজনা ঢাকিবলৈকে চিগাৰেট এটা জ্বলাই ল’লো।

……কালি কেইবাদিনৰ মূৰত অকলে’ গাড়ীখন লৈ ওলাই গৈছিলো বজাৰৰ ফালে। বিগ বজাৰৰ সন্মুখত ঝৰ্ণাক হাতত বেগ দুটামান লৈ ৰৈ থকা দেখি গাড়ীখন ৰখাই দিলো। দেখাত খুব সুন্দৰী নহ’লেও ঝৰ্ণাৰ শৰীৰটো আকৰ্ষণীয়। ইচ্ছা কৰিলে যিকোনো মুহূৰ্ততে ঝৰ্ণাক কাবু কৰি পেলাব পাৰোঁ। মোৰ প্ৰতি যে তাইৰ দুৰ্বলতা আছে নক’লেও গম পাওঁ। কিন্তু নতুনকৈ পোৱা তানিয়াৰ শৰীৰৰ গোন্ধে এতিয়াও মোক আছন্ন কৰি ৰখাৰ বাবে ঝৰ্ণাক অলপ এৰাই চলিছো। ডেপুটি কমিচনাৰৰ ছোৱালী তানিয়াৰ নিজৰ ৰূপ যৌৱনক লৈ অলপ অহংকাৰ আছিল। দেউতাক ডেপুটি কমিচনাৰ হোৱাৰ বাবে তাই গৰ্বও কৰিছিল। তাৰ বাবেই তাই অনেক যুৱকৰ প্ৰেম প্ৰত্যাখ্যান কৰিছিল। অনেকক কটু সমালোচনা কৰিছিল। তাইক এসেকা দিবৰ বাবেই আমাৰ মাজত এক অঘোষিত প্ৰতিযোগিতা আৰম্ভ হৈ গৈছিল। সচৰাচৰ হোৱাৰ দৰেই তানিয়া মোৰ ফান্দত পৰি গৈছিল। মোৰ সান্নিধ্যত কৰ্পূৰৰ দৰে উৰি গৈছিল তানিয়াৰ ৰূপ লাবন্যৰ অহংকাৰ। দেউতাকৰ প’জিচনক লৈ হোৱা গৰ্ব। তানিয়াক হাচিল কৰাৰ বাবদ মই এক জোৰদাৰ পাৰ্টি দিব লগীয়া হৈছিল। পুৰণা হৈ গৈছিল কথাবোৰ। তানিয়াৰ নিচাই আমুৱাইছিল মোক। সেয়ে ঝৰ্ণাক দেখি মনতে হিচাপ-নিকাচ কৰি পেলাইছিলো। ঝৰ্ণাই কি ডিমাণ্ড কৰিব পাৰে? এটা দামী মোবাইল? এটা গহণাৰ চেট? এটা অসমৰ বাহিৰলৈ যোৱাৰ ট্ৰিপ? নে আন কিবা? মনৰ মাজত হিচাপবোৰ পাগুলিয়েই গাড়ীত ব্ৰেক মাৰিছিলো।

: হাই ঝৰ্ণা। কি খবৰ? ধেৰ বজাৰ কৰিলা দেখোন! এনিথিং স্পেচিয়েল?

: অহ্ নাই এনেই। এইৰ লগত আহিছিলো। তাই ঘৰলৈ যাবতো। সেয়ে বজাৰ কৰিলে অলপ।

: এওঁ?

: কিয় তুমি চিনি পোৱা নাই? এই আকাশী আক’। আমাৰ নতুন টাইপিষ্ট।

: অ’ আচ্ছা মই চিনিয়েই পোৱা নাছিলো। বাই দি ৱে বজাৰ শেষ হ’ল নে? ক’লৈ যাবা এতিয়া? ব’লা একাপ কফি খাওঁ।

: আপুনি কফি খুৱাব? ক’ত খুৱাব?

: তুমি য’তেই খাম বুলি কোৱা। আঁহা বুলি দুৱাৰ মেলি দিছিলো ঝৰ্ণাহঁতলৈ। মেলা দুৱাৰেদি গাড়ীত বহিপৰা ঝৰ্ণাৰপৰা বেগকেইটা লৈ “তুমি যোৱা, মই নাযাওঁ” বুলি আকাশীয়ে সহজেই প্ৰত্যাখ্যান কৰিছিল মোৰ প্ৰস্তাৱ। বিস্মিত হোৱাৰ পাল মোৰ। বিক্ৰম বৰঠাকুৰক না কৰে! সপোনতো ভাবিব নোৱাৰা কথা এইয়া। অপ্ৰকাশিত ক্ৰোধত ৰঙা পৰি উঠিছিল চাগে মোৰ মুখমণ্ডল। ঝৰ্ণাই “প্লিজ, বিক্ৰম দা তাইক বাদ দিয়া। তাই একদমেই ফেমিলিয়াৰ নহয় জানা। মই যাম ব’লা তুমি য’লৈকে নিয়া” বুলি সোঁহাতখনেৰে মোৰ বাহুত মৃদু চাপ এটা দিছিল। ঝৰ্ণাৰ ইংগিত বুজি পূৰ্ণ দৃষ্টিৰে চাইছিলো আকাশীলৈ। বগা সাজেৰে এখন প্ৰসাধনবিহীন বুদ্ধিদীপ্ত মুখ। উজ্জ্বল চকুযুৰিৰ তীব্ৰ চাৱনি সহ্য কৰিব নোৱাৰি মই গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিছিলো। প্ৰতিশোধৰ শীতল তেজ এসোঁতা বৈ গৈছিল মস্তিষ্কেৰে……

(২)

দিনবোৰ গৈ থাকিল দ্ৰুতগতিৰে। আকাশীক হাতলৈ অনাৰ কোনো সুবিধা পোৱা নাছিলো। অথবা মোৰ ক্ষমতা, দম্ভ, অহংকাৰ, পদমৰ্যদা একোৰেই প্ৰভাৱ পেলাব পৰা নাই তাইৰ ওপৰত। স্বল্পভাষী ছোৱালীজনী। প্ৰায়ে কামত নিমজ্জিত হৈ থাকে। কামবোৰো নিয়াৰিকৈ কৰে। এদিন ড্ৰাফ্ট এখন ভুলকৈ টাইপ মৰাৰ অজুহাতত মোৰ কোঠালৈ মাতি নি প্ৰয়োজনতকৈ কঠোৰ আৰু বেয়াকৈ ক’লো। মোৰ কথাৰ কোনো প্ৰত্যুত্তৰ নিদি তলমূৰকৈ ওলায় গ’ল তাই কোঠাৰ পৰা। তাইলৈ চাই তাচ্ছিল্যৰ হাঁহি এটা মাৰিলো। ইয়াত কাম কৰিবলৈ হ’লে মোৰ হাতৰ পুতলা হৈয়ে থাকিব লাগিব। কিছু সময়ৰ পাছত তাই নতুনকৈ টাইপ মাৰি আনিলে। এইবাৰ এটাও ভুল নাছিল। তথাপিও তাই ৰৈ আছিল মই কিবা কম নেকি বুলিয়েই চাগে।

: ছাৰ, এইবাৰ ঠিকে আছেনে?

: হাঁ অ ঠিকেই আছে।

: তেন্তে মই যাওঁ?

: অ’কে যোৱা।

দুৱাৰখন মেলি যাবলৈ লৈয়ো এখোজ উভতি আহিল তাই। মই প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰে চালো তাইলৈ।

: ছাৰ, মোৰ কোৱাৰ যোগ্যতা নাই যদিও কওঁ সম্ভৱ হ’লে অফিচত থকাৰ সময়ত চিগাৰেট নাখাব। অফিচো ৰাজহুৱা স্থানেই নহয় জানো? আপুনি জানে চাগে ৰাজহুৱা স্থানত চিগাৰেট-ধপাতজাতীয় মাদক দ্ৰব্য সেৱন কৰাটো অপৰাধ।

….অবাক হোৱাৰ পাল মোৰ। চাকৰি কালৰ কথা নালাগে মোৰ পাৰ হৈ যোৱা জীৱনত আজিলৈ এনে কোনো ওলোৱা নাই যিয়ে মোৰ কিবা কথা-কামত হস্তক্ষেপ কৰিব পাৰে। এই কোন? কি স্পৰ্ধা ছোৱালীজনীৰ! মোক এনেকৈ কোৱাৰ সাহস ক’ৰপৰা পালে? গম নোপোৱাকৈয়ে তাই মোৰ মগজুৰ কোণ এটা দখল কৰি বহিল। তাইক নিৰীক্ষণ কৰি থকাতো মোৰ যেন এক এৰাব নোৱাৰা কাম। অথচ তাইক দেখা পোৱাৰ লগে লগে মগজুত সহস্ৰ কীটাণুৱে যেন তাণ্ডৱ কৰে। এনে লাগে যেন মুহূৰ্ততে তাইক মষিমূৰ কৰি পাহৰণিৰ গৰ্ভলৈ ঠেলি দিম। গচকি-মোহাৰি নোহোৱা কৰি পেলাম তাইৰ অস্তিত্ব। অহৰহ পৰিকল্পনা কৰো তাইক কিদৰে মোৰ হাতৰ মুঠিলৈ আনিব পাৰো। কিন্তু তেনে কোনো সুৰুঙাই নোলায়। তাই সদায় সময়মতে অফিচলৈ আহে। কেতিয়াও ছুটি বিচাৰি বা কামৰ মাজত অতিৰিক্ত বিৰতি বিচাৰি মোৰ কাষ চপা নাই। কামতো তেনেকৈ ভুল ধৰিব লগা একো নাই। যাৰে-তাৰে লগত কথাৰ মহলা মাৰি কামৰ সময় নস্ট নকৰে। না কাৰোবালৈ ফোন কৰে না কাৰোবাৰ ফোন ৰিচিভ কৰে। মোবাইল লৈ পিটিকি থকাও নেদেখো। অত্যাধুনিক সাজ-সজ্জা বা প্ৰসাধনৰ পয়োভৰ কোনোদিনেই চকুত নপৰিল। সদায় সেই একেই সাধাৰণ সাজ-পোছাক কিন্তু পৰিপাটি। কি ছোৱালী এইজনী? তাইৰ কোনো কামনা-বাসনা নাই নেকি? কোনো সপোন? কোনো হেঁপাহ? তাইক লৈ হোৱা মোৰ সকলো কৌতুহ’ল নিজে নিজে নিস্তেজ হৈ আহিবলৈ লৈছিল। তথাপি তাইক লৈ মনত এটা উত্তজনা ৰৈ গৈছিল মোৰ অজানিতে। তেনেতে এদিন তাইৰ টেবুলৰ আশে-পাশে বাকী কৰ্মচাৰীসকলৰ ভিৰ দেখিলো। সকলোৱে হাঁহি মুখে কিবা কৈছে তাইক। তাইয়ো হাঁহি হাঁহিয়ে সকলোকে উত্তৰ দিছে। কিছু সময়ৰ পাছত প্ৰত্যেকৰে হাতত মিঠাইৰ প্লেট দেখি মোৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল নিশ্চয় তাইৰ বিয়াৰ খবৰ। কোনোবা ভাল ঘৰত তাইৰ সম্পৰ্ক ঠিক হৈছে আৰু সেই লৈ সকলোৱে তাইক অভিবাদন জনাইছে। অপ্ৰকাশিত আক্ৰোশত মোৰ মূৰটো জ্বলি উঠা যেন লাগিল। ক’লিং বেলটো বজাই দিলো জোৰেৰে। কলিং বেলৰ শব্দ শুনি আটাইবোৰ নিজ নিজ টেবুললৈ উভতি গ’ল। ৰমেন কায়ে খৰধৰকৈ আহি মোৰ টেবুলৰ কাষত থিয় দিলেহি। “কাম-বন বাদ দি মানুহবোৰে কিয় কথা চোবাই আছে” বুলি ধমক দিব লওঁতেই ৰমেন কায়ে চুচুক-চামাককৈ মোলৈকো মিঠাইৰ প্লেট এখন আগবঢাই দিলে। “এইবোৰ কি” বুলি চিঞৰি উঠিব লওঁতেই দুৱাৰ মেলি আকাশী সোমাই আহিল-

: ছ’ৰী ছাৰ, বেয়া নাপাব অনুমতি নোলোৱাকৈয়ে সোমাই আহিলো। আৰু এই মিঠাইৰ প্লেটখন ময়ে আপোনাক দিবলৈ কৈছিলো। ৰমেন কায়ে কৈছিল আপুনি আমাৰ দৰে সাধাৰণ কৰ্মচাৰীৰ সুখ-দুখ শ্বেয়াৰ নকৰে বুলি। কিন্তু মোৰ মনে নামানিলে। মোৰ ভাইটিয়ে সুখ্যাতিৰে উচ্চতৰ মাধ্যমিকৰ পৰীক্ষা পাছ কৰাৰ বাবে সকলোৱে মিঠাই খাওঁ বুলি কোৱাত মোৰো আনন্দ লাগিল। সেয়ে অলপ নিয়মৰ বাহিৰলৈ গ’লো।

: কংগ্ৰেচুলেচন। অফিচত মই ব্যক্তিগত আলোচনা-বিলোচনা বেয়া পাওঁ যদিও তোমাৰ ভাইটিৰ খৰবটো শুনি ভাল লাগিল। হ’ব বাৰু। তুমি যোৱা।

বিস্মৃত হ’লো। যিজনী ছোৱালীক দেখিলেই মোৰ মগজুৰ তাঁৰকেইদাল দাং খাই যায় তাইক ইমান সহজে মাফ কৰি দিলো। আচলতে আজিতো তাইক মই এই এটা ডাঙৰ ভুলৰ বাবেই শাস্ত দিব পাৰিলো হয়। তাইক ডিউতি আৱাৰ্চৰ বাহিৰেও অধিক সময় থাকিবলৈ বাধ্য কৰিব পাৰিলো হয়। সিদিনা তাই কৰা অপমানৰ পোতক তুলিব পাৰিলো হয়। তাকে নকৰি কৰিলো কি তাইক যাবলৈ ক’লো। কি আছে এই ছোৱালীজনীৰ মাজত? কিয় মই তাইক উপেক্ষা কৰিব পৰা নাই? যেতিয়াই তাইৰ কথা ভাবো মগজুত এক দংশন অনুভৱ কৰো। হাতৰ মুঠি টান হৈ আহে নিজে নিজে। অথচ তাই সম্পূৰ্ণ নিৰ্বিকাৰ মোক লৈ। ক্ষোভত মোৰ সৰ্বাংগত জুই জ্বলি উঠে। তাইক যেনে তেনে ধ্বংস কৰাৰ ইচ্ছাটো তীব্ৰ হৈ উঠে।

(৩)

: ছাৰ, সোমাব পাৰোনে?

: অ আকাশী, আঁহা। কিবা কাম আছিল?

: ছাৰ, আজি মই অলপ সোনকালে যাব পাৰোঁনে?

: হঠাৎ? কি কাম আছে? সোনকালে যাব লগা হ’লে আগতিয়াকৈ এপ্লিকেচন দিব লাগে বুলি নাজানা নেকি?

: জানো ছাৰ কিন্তু সোনকালে যাম বুলি ভবা নাছিলো। এতিয়াহে যাম বুলি ঠিক কৰিলো। যদি আপুনি অনুমতি দিয়ে?

: এনেকৈ যাবলৈ দিয়াৰ নিয়ম নাই যদিও তুমি আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে বিচাৰিছা বাবে যাবলৈ দিছো। কিন্তু কিয় ছুটি লাগে তোমাক? কোনোবা আহিব নেকি?

: নাঃ কোনো নাহে ছাৰ। মইহে যাম। মানে গ্ৰন্থমেলালৈ। আজি গ্ৰন্থমেলাৰ শেষ দিন। শেষৰ দিনা বিশেষ ৰেহাই দিয়ে বাবে মই সদায় শেষৰ দিনাই যাওঁ। কথাটো মই একদম পাহৰি আছিলো। অকস্মাত মনত পৰি গ’ল সেয়ে। নহ’লে আগতেই এপ্লিকেচন দিলো হয়।

: আচ্ছা সেইটো কথা। ঠিক আছে যোৱা বাৰু তেনেহ’লে।

: থেংক ইউ ছাৰ।

: আকাশী তুমি মোক এটা হেল্প কৰি দিব পাৰাচোন!

: কওক ছাৰ।

: তুমি কেনে ধৰণৰ কিতাপ পঢা? মানে গল্প, উপন্যাস, কবিতা, প্ৰৱন্ধ কি পঢি ভালপোৱা?

: মই কবিতা আৰু উপন্যাস পঢোঁ। কিয় সুধিলে?

: নহয় মানে মোৰ কাজিন এগৰাকীয়েও উপন্যাস পঢি খুব ভাল পায়। প্ৰচুৰ কিতাপ পঢে তাই। মোক যেতিয়াই তেতিয়াই ডিমাণ্ড দিয়ে। অহা সপ্তাহত তাইৰ বাৰ্থ দে আছে। মই যদি তাইলৈ উপন্যাসৰ টোপোলা এটা লৈ যাওঁ তাই নিশ্চয় ভাল পাব। কিন্তু মই নাজানো কোনজন লেখকৰ উপন্যাস ভাল। এইক্ষেত্ৰত তুমি মোক সহায় কৰিব পাৰিবা নেকি?

: নিশ্চয় পাৰিম ছাৰ। কিন্তু মই যে এতিয়াই যাম ছাৰ। আপোনাক কেনেকৈ সহায় কৰিম?

: পাৰিবা পাৰিবা ন’ টেনচন। তুমি যোৱা মই এই ফাইলকেইটা চাইন কৰিয়েই গৈ আছো। গাড়ী লৈ যাম যেতিয়া সোনকালেই পামগৈ। তুমি মাত্ৰ মোক ভাল কিতাপ দুখনমান বিচৰাত সহায় কৰি দিবা বচ।

(৪)

: বাঃ আকাশী বেলেগ আৰু দেই। আমাক দেখিলেহে নিৰ্জু হৈ থাকা। চব গম পাইছো ৰ’বা।

: কি গম পাইছা নীনা? কিয় ক’লা এনেকৈ?

: বেছি কৰিব নালাগে। চবেই গম পাইছে তুমি যে ছাৰৰ লগত মনে মনে বুক ফেয়াৰলৈ গৈছিলা। এনেই হ’লে কথাই নাপাতা। বুকফেয়াৰলৈ যাবলৈ কেনেকৈ ৰাজী কৰালা ছাৰক? মানিছো দেই তোমাক। চুপাৰুস্তম একেবাৰে। আমিহে ধৰিব নোৱাৰিলো।

: কি বাজে কথা কৈছা নীনা। গ্ৰন্থমেলালৈ মই অকলেই গৈছিলো। ছাৰে তাতে মোক লগ পায় তেওঁৰ আপোন কাৰোবালৈ উপন্যাস দুখনমান কিনাত মোক সহায় কৰি দিবলৈ ক’লে সিমানেই। সেইটো এনে কি ডাঙৰ কথা হ’ল তোমালোকে আলোচনা কৰিবৰ জোখাৰে?

: হ’ব দিয়া। কৈফিয়ত দিব নালাগে। আমি জানো কোন কিমান পানীৰ মাছ। মিছাতে গপ দেখুৱায় লাভ নাই।

মনে মনে থাকিল আকাশী। কি লাভ অবুজনবোৰৰ লগত তৰ্ক কৰি! ইহঁতৰ মানসিকতা এনেকুৱাই। তিলটোকে তাল কৰাই স্বভাৱ। দৰাচলতে মানুহে প্ৰত্যকটো কথা নিজৰ সুবিধা অনুসৰি বিবেচনা কৰে। মানুহৰ বৈশিষ্ট্য সেইটো। যিয়ে যি পৰিবেশত থাকে বা ডাঙৰ-দীঘল হয় তাৰ চিন্তাধাৰাও সেই অনুপাতে গঢ লয়। এচাম মানুহ আছে যি আনৰ কথা লৈয়ে ব্যস্ত হৈ থাকে। ইচ্ছা কৰিলে মানুহে কি কৰিব নোৱাৰে? দেশৰ-দহৰ উন্নতি সাধিব পাৰে। সমাজৰ পৰিৱৰ্তন আনিব পাৰে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকু খান্দি বানপানী ৰোধ কৰিব পাৰে। যাদৱ পায়েঙৰ দৰে সেউজ বিপ্লৱ আনিব পাৰে। উদ্ধৱ ভৰালীৰ দৰে বিজ্ঞানক ৰাইজৰ কামত লগাব পাৰে। ৰাইজৰ মাজত সজাগতা বৃদ্ধি কৰি অন্যায়-অত্যাচাৰ ৰোধ কৰাত অগ্ৰণী ভূমিকা ল’ব পাৰে। আৰু কত কি কৰিব পাৰে। কিন্তু তাকে নকৰি নিজৰ মাজতেই খোৱা-কামোৰা কৰি সময় নষ্ট কৰে। এইবোৰে কোনোদিনে সমাজৰ উপকাৰ সাধিব নোৱাৰে। অনাহক কথা নবহলাই কামত লাগিল তাই। মুখখন গম্ভীৰ হৈ পৰিল।

(৫)

দুদিন হ’ল আকাশী অফিচলৈ অহা নাই। কোনো খবৰো পঠিওৱা নাই। ক’লৈ গ’ল ছোৱালীজনী? কাক সোধোঁ? ঝৰ্ণাও নাই। বিয়া বুলি দুমাহ ছুটি লৈ এতিয়া হনিমুন কৰিবলৈ গোৱা পালেগৈ। ঝৰ্ণাৰ লগতেই যি অলপ মুকলিকৈ কথা পাতিছিল তাই। ব্যৱহাৰ-পাতিৰে কিছু সহজ হৈ অহা ছোৱালীজনীক অলপ অলপকৈ বুজি উঠিছিলো। সঁচাই ব্যতিক্ৰম তাই। ঝৰ্ণাৰ বিয়াত নিচাগ্ৰস্ত হৈ তাইৰ হাতত ধৰোঁতে তাই অকণো বিচলিত নহৈ মোক হাঁহিমুখেই প্ৰত্যাখ্যান কৰিছিল। কৈছিল-

: ছাৰ, আমি দুখীয়া মানুহ। মানুহৰ আগত মূৰ দাঙি পৰিচয় দিবলৈ কেৱল এই আত্মগৌৰৱকণেই যি আছে। আপুনি অন্তঃত তাত আঁচোৰ নেপেলাব। নহ’লে জীয়াই থকাই টান হ’ব। আপোনাৰ বিষয়ে সকলো জানো। আপুনি কোন আপুনি কি সেই লৈ মোৰ কোনো কৌতুহ’ল নাই, কোনো দ্বিধা নাই। আপুনি যিয়ে নহওক আপোনাক মই সন্মান কৰো। গতিকে সেই একেখিনি সন্মান আপুনিও মোক দিব লাগিব। অফিচতহে আপুনি মোৰ বচ। তাত মই ভুল কৰিলেও নকৰিলেও আপোনাৰ তলতীয়া হৈ চলিবলৈ মই বাধ্য। কাৰণ চাকৰিটো মোৰ বাবে বৰ প্ৰয়োজনীয়। কিন্তু অফিচৰ বাহিৰত আপুনি মোৰ কোনো নহয়। মই আপোনাৰ শুভাকাংক্ষী হ’ব পাৰো যদিহে আপুনি আপোনাৰ মৰ্যদা বজায় ৰাখিব পাৰে। অতীতত যি হ’ল হৈ গৈছে। বৰ্তমানটো ভালে ৰাখক। নহ’লে ভৱিষ্যতে আপোনাৰ ছাঁয়ায়ো লগ এৰিব…..

আকাশীৰ শীতল চাৱনিয়ে অন্তৰাত্মা কঁপাই গৈছিল মোৰ। নিচা ফাটি গৈছিল। আকাশীৰ কণ্ঠৰ দৃঢতাই দিবাস্বপ্নৰ দৰেই খেদি ফুৰিছিল মোক। খাওঁতে-শুওঁতে-উঠোঁতে-বহোঁতে আকাশীৰ শীতল চাৱনিয়ে বেঢি ধৰিছিল মোক। মগজুৰপৰা আহি বুকুত শিপাইছিল আকাশী। পৰিত্ৰাণ বিচাৰি আকণ্ঠ মদত ডুব গৈছিলো। আকাশীৰ অস্তিত্বই উপলুঙা কৰিছিল মোক। অট্টহাস্যত তাচপাতৰ দৰেই খহি পৰিছিল মোৰ আভিজাত্যৰ দালান। ধূলিত বাগৰি পৰিছিল মোৰ অহংকাৰৰ উচ্চ শিৰ। মোৰ উদ্ধত যৌৱনে যেন মৰুৰ মাজত বাট হেৰুৱাইছিল। মোৰ সহ্য শক্তিয়ে প্ৰতিবাদ কৰাৰ আগতেই ঝৰ্ণাৰ পৰা আকাশীৰ ঘৰৰ ঠিকনা লৈ ঘৰ ওলালোগৈ। একমাত্ৰ ভায়েকৰ বিয়োগত প্ৰস্তৰ মূৰ্তি হৈ থিয় দি আছে আকাশী। চকুত চাৱনি নাই। ওঁঠত শব্দ নাই। শৰীৰৰ মনৰ সকলো ৰং হেৰুৱাই বিবৰ্ণ হৈ গ’ল আকাশী।

: আকাশী আকাশী। মোলৈ চোৱা। এইয়া মই আহিছো। তোমালৈ বিশ্বাস-সততা আৰু সন্মানৰ সম্ভাষণ আনিছো। মৰম-ভালপোৱা আৰু হেঁপাহৰ আৱৰণ আনিছো। জীৱনৰ সমস্ত ভৰষা আনিছো। আকাশৰ উদাৰতা, সাগৰৰ বিশালতা আৰু পৰ্বতৰ দৃঢতাৰ এধাৰ মালা গাঁঠিছো তোমাক দিম বুলি। আকাশী, অ মোৰ হিয়াৰ আকাশী এবাৰ মোলৈ চোৱা। এষাৰ মাত দিয়া। চোৱা তোমাৰ বাবেই দুহাত মেলি ৰৈ আছো তৃষাৰ নৈখনি লৈ। আকাশী শুনা। শুনাচোন…..

See Translation

Unlike · 

• You, Manohar Dutta, Mallika Kalita, Nishanka Milan and 3 others like this.
• 

  Nishanka Milan xundar...

  June 23 at 1:37pm · Like · 1
• 
  

সৰাপাতৰ সুবাস সিঁচি…..: অনামিকা বৰুৱা

(ক)
………..পাৰ হৈ যাব খুজিও ৰৈ গ’ল ৰেহান। চাওঁ-নাচাওঁকৈ উভতি চালে। সেই একেই স্নিগ্ধ, শান্ত সমাহিত পোহৰ পোহৰ লগা চিনাকি মুখ। অবাক হৈ ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে থৰ লাগি চালে সুবাসনাৰ মুখলৈ। একেই আছে তাই। মাত্ৰ পকা চুলি দুডালমানে ভুমুকি মাৰিছে মাজে মাজে। পাতল ওঁঠ দুটাত মিচিকিয়া হাঁহিটো লাগি আছে। উজ্জ্বল দুচকুত কৌতুকৰ তিৰবিৰণি আগৰদৰেই। অসম্ভৱ ধুনীয়া তাইৰ চকু দুটা। সি প্ৰায়ে কৈছিল “তোমাৰ দুচকু...ৰ নীলাখিনিত মোৰ সদায়ে ডুবি থাকিবৰ মন যায় সু। তুমি কাজল সানিবা চকুত। মোৰ ভাল লাগে। ওঁঠত ডাঠ ৰঙৰ লিপষ্টিক কেতিয়াও নাসানিবা দেই। ডাঠ ৰঙেৰে বুলালে তোমাৰ ওঁঠযুৰি আৰু মোহনীয় হৈ উঠে। আনে তোমাক ৰৈ ৰৈ চাওক সেয়া মোৰ সহ্য নহয়। তুমি মোৰ। তোমাক তেনেকৈ ৰৈ ৰৈ তধা লাগি চোৱাৰ অধিকাৰ অকল মোৰহে আছে বুজিছানে? শুনিছানে নাই কি কৈছো?” “শুনিছো অ’ বাবা শুনিছো” বুলি পাহাৰৰ নিজৰাৰ দৰে কলকলাই বৈ আহে হাঁহিৰ নিজৰা। তৃপ্তিত আশ্বস্ত হৈ উঠে ৰেহান! আজিও তাই চকুত কাজল সানিছে। ওঁঠত পাতল গুলপীয়া ৰঙৰ লিপষ্টিক। চকুৰ তলৰখিনি অলপ কলা পৰিছে নেকি! কিন্তু সেইখিনিয়ে তাইক আৰু মোহনীয় কৰি তুলিছে। কিমান বছৰ হ’ল বাৰু তাইৰ স’তে এৰাএৰি হোৱাৰ? বিশ বছৰ ? বাইছ বছৰ? নে তাতোকৈ বেছি? নাঃ সঠিককৈ একো মনত পৰা নাই ৰেহানৰ। খালি হৈ গৈছে মূৰৰ ভিতৰখন। বুকুৰ ভিতৰতহে যেন পাতল ঘূৰ্ণী বতাহ এজাকে বা-মাৰলি তুলিছে! অজানিতে মূৰটো জোকাৰি দিলে ৰেহানে। মন আৰু মগজুৰ মাজত সংযোগ ঘটাব নোৱাৰিলে সি তেনে কৰে। লগৰ সকলোৱে জানে সেই কথা।

: একেই আছা তুমি ৰেহান অলপো সলনি নহ’লা!
: তুমিওতো একে আছা সু!
: মোৰ সলনি হ’ব লগাকৈ একো নাছিলেই দেখোন ৰেহান! সালসলনিৰ কচৰৎ তুমিহে কৰিছিলা। তথাপি সলনি নহ’লা যে!
: মানুহে ভাবিলেই সকলো নহয় সু। বিধাতাই দিলেহে হয়। বাদ দিয়া সেইবোৰ। তুমি ভালে আছা?
: আছো ৰেহান, ভালে আছো। ভালে আছো দেখিয়ে আজি অকস্মাত তুমি মোক ইয়াত এনেকৈ দেখা পালা। তুমি ভালে আছা নে?
: আছো আৰু।
…..কথাৰ মাজতে সুবাসনাৰ উকা কপাললৈ চকু গ’ল ৰেহানৰ। কিবা সুধিব খুজিও সুধিব নোৱাৰিলে…….

(খ)
……মহাবিদ্যালয় সপ্তাহৰ শ্ৰেষ্ঠ গায়িকা লিপিকাক বেঢ়ি ধৰি কোঢ়াল কৰি আছে ছোৱালীজাকে। সকলোকে পাৰ্টী লাগে। গৰম গৰম চিঙৰা, মটৰ ঘূগনী আৰু চাহ। কলেজ কেণ্টিনৰ মেনেজাৰ বিপিন কায়ে খদমদম লগাই দিয়ে। এই ছোৱালীহঁতৰ কিবা অৰ্ডাৰ থাকিলে বৰ বিপদ। সিহঁতে বিচৰামতে যোগাৰ দিব নোৱাৰিলে চিঞৰ বাখৰ কৰি কাণ ঘোলা কৰি দিয়ে। ল’ৰাহঁতক অলপ দাবী ধমকি দি ৰাখিব পৰা যায় যদিও এই ছোৱালীমখাক জোকাই লোৱাৰ সাহস নহয় বিপিন কাইৰ। দুজনীমানৰ যিহে লাওপাত কচুপাত মুখ! ধেমালিতে হ’লেও সেইকিজনীৰ কথা-বতৰাই মূৰৰ ঘাম উলিয়াই দিয়ে বিপিন কাইৰ। পঞ্চাশৰ দেওনা পাৰ হ’বৰ হ’ল মানুহজনৰ। তথাপি ঘৰ-সংসাৰ নকৰিলে। সেই লৈয়ে বহুতে বহুত কথা কয়। কথাবোৰ বিপিনকাইৰো কাণত পৰে যদিও গাত লগাই নলয়। জানে লগাই লাভ নাই। দুদিনৰ লগ এইবোৰ। লগনো কি আৰু? সিহঁতে স্কুল এৰি উচ্চ শিক্ষা বিচাৰি কলেজত পঢ়িবলৈ আহিছে। পঢ়া শেষ হ’ব কলেজ এৰি গুচি যাব। ভাগ্যৰ অম্বেষণত কোন ক’লৈ যাব তাৰ কোনো ঠিকনা নাই। মিছাতে হিয়া উদঙাই দি কি হ’ব? কোনেও কাকো মনত নাৰাখে। সকলো চকুৰ চিনাকি। কোনেও হিয়াত কাৰো ছবি আঁকি নুফুৰে।

: বিপিন কাই, আজি আমাৰ ভাগত চাহ-তাহ কিবা পৰিবনে নাই? অকল ছোৱালীসোপাক খুৱাই থাকিলে নহ’ব কিন্তু। সিহঁতৰহে মুখ আছে নেকি? আমাৰো আছে। দস্তুৰমত আমাৰো ৰেহানে শ্ৰেষ্ঠ তাৰ্কিক হোৱাৰ গৌৰৱ অৰ্জন কৰিছে। গতিকে আমিও পাৰ্টী খাব লাগে। এই কাউৰীবাহক কিমান চাহ-চিঙৰা খুৱাই থাকে আৰু?
: হেৰৌ বহচোন খাবলৈ পাবি নহয়। সেইজাকক কিয় জোকাই ল’ব লাগেনো?
: আৰে তুমি সিহঁতক ইমান ভয় কৰা কিয়? সিহঁত কিবা বাঘ নেকি যে তোমাক খাই পেলাব? নে ভূত প্ৰেত কিবা তোমাৰ গাত লম্ভিবগৈ?
: আমি সেইবোৰ একো নহ’লেও আমাৰ যে বহুত শক্তি আছে সেইয়া বিপিনকায়ে জানে বুজিছা বোপাইহঁত। মুখেৰে দেখুৱায় কেটেৰাই মাতিলেও ভিতৰি যে বেথাকণ আছে আমি বুজি পাওঁ। বেছিকৈ হৈ হুলস্থূল নকৰি অলপ অপেক্ষা কৰা। আমি প্ৰথম আহিছোঁ গতিকে আমাৰ আগভাগ। পাছে ৰেহানৰ পাৰ্টীৰ ভাগ আমিও পাব লাগে দেই। মনে মনে কাৰোবাক দিয়াতকৈ লগে ভাগে সকলোকে দিলে আনন্দকণ দুগুণ হৈ উঠিব নে কি কোৱা ৰেহান?
…..জুপিতৰাৰ পোনপতীয়া আক্ৰমণত লাজত ৰঙা-চিঙা পৰি উঠে ৰেহান। ছোৱালী দেখিলে এনেই ঘামি উঠে সি। তথাপি সুবাসনালৈ লুকাই চুৰকৈ চায়। কিয় চায় সি ক’ব নোৱাৰে। বহুদিন সুবাসনাৰ চকুত ধৰা পৰি গৈছে। চকুৱে চকুৱে পৰিলেই তাই ধুনীয়াকৈ হাঁহে। সি লাজত তলমূৰকৈ আঁতৰি যায়। সিহঁতৰ এই চকুৰ খেল সকলোৱে গম পাইছে। লগৰবোৰে সুবাসনাক ৰেহানৰ কথা কৈ জোকাবলৈ লৈছে। ৰেহানকতো লগৰ কেইটাই ডেটিং মাৰিবলৈ উচতাই আছে। চোৱাৰ বাহিৰে তাইক ভালকৈ মাত এষাৰেই লগাই পোৱা নাই তেনেস্থলত ডেটিং! মানুহ মাৰিব এইকেইটাই। কল্পনাত ডুব যায় ৰেহান। সুবাসনাৰ শান্ত ধুনীয়া মুখখনে তাক আমনি কৰে। গভীৰ নীলা চকুযুৰিয়ে তাক হাত-বাউলি মাতে। মনৰ বাহিৰে-ভিতৰে এক উত্তাপ অনুভৱ কৰে ৰেহানে……

(গ)
: মোৰ ভয় লাগে ৰেহান!
: কি ভয় লাগে সু?
: নাজানো ৰেহান। কিন্তু কিবা এক অনিশ্চয়তাই মোক খুলি খুলি খায়।
: মোক বিশ্বাস কৰা?
: নিজতকৈ বেছি কৰোঁ।
: তেন্তে কিয় ভয় কৰা? নকৰিবা। মই আছো নহয়। মোৰ বাবে তুমিয়েই সকলো। তোমাক বাদ দি মই অসম্পূৰ্ণ সেই কথা তুমিও জানা।
: কিন্তু ৰেহান, আমাৰ মৰম-ভালপোৱাৰ বাহিৰে যে আমাৰ মাজত একোৰেই মিল নাই?
: আস্ আকৌ সেইবোৰ উলিয়াইছা। তোমাক আৰু কিমান কম সেই বাজে কথাবোৰ ভাবি মূৰটো নষ্ট নকৰিবা বুলি। আৰু এবাৰ ক’লে খং উঠিব মোৰ!
: আচ্ছা বাবা নকওঁ এই কাণত ধৰিলো চোৱা খুচ?
: জানা সু তোমাৰ কথা ভাবিলেই মোৰ তোমাৰ কাষলৈ উৰা মাৰি গুচি আহিবৰ মন যায়।
: সেই কালিদাসৰ যক্ষৰ দৰে?
: অঁ। আগৰ দিনৰ দেৱতা-অসুৰবোৰৰ দৰে মন গ’লেই য’লৈ ত’লৈ গুচি যাব পৰা হ’লে মই তোমাৰ হাঁহিটোলৈ মনত পৰিলেই তোমাৰ কাষলৈ গুচি আহিলো হয়।
: কিয় কি আছে মোৰ হাঁহিটোত?
: তাতেইতো লুকাই আছে মোৰ জীৱন সুধা। তুমি নুবুজিবা। তোমাৰ দুচকুৰ নীলাত ডুব গৈ তোমাৰ হাঁহিৰ অমিয়া ৰূপ পান কৰি মই যুগ যুগ পাৰ কৰি দিব পাৰিম এনেদৰে বহি বহি তোমাকে চাই চাই।
: বেছি হৈ গ’ল। এই ব’লা এতিয়া বেলি ডুব গ’ল। আন্ধাৰ হৈ আহিছে দেখা নাই।
: দেখিছো কিন্তু মোৰ তোমাক এৰি দিবৰ মন যোৱা নাই।
: কাইলৈ আকৌ লগ পাম নহয়!
: পৰীক্ষাৰ পাছত তোমাক আৰু লগ নাপাম যে মই কেনেকৈ থাকিম?
: কিমান দিননো? ফলাফল ওলোৱাৰ পাছত আকৌ লগ পামেই দেখোন!
: বহুত দিন তেতিয়ালৈ। তোমাক নিশাটো নেদেখাকৈ থাকোঁতেই মোৰ উশাহ বন্ধ হ’ব খোজে আৰু তুমি এনেকৈ কৈছা!
: কি কৰিবা তেনে মোকো টোপোলা বান্ধি লগতে লৈ যোৱা। ইমান আকুলতা ভাল নহয় ৰেহান।
: ভাল-বেয়া মই সেইবোৰ নুবুজোঁ। বুজিবও নোখোজোঁ। তোমাক নাপালে মই পাগল হৈ যাম।
: ধেত্ তেনেকৈ নকবা। মই তোমাৰ কেৱল তোমাৰ। জনমে মৰণে আমি একাত্ম হৈ ৰম। কথা দিছো তোমাক।
: সু, তোমাক যদি কিবা এটা খোজো দিবা?
: মোৰ সকলো তোমাৰেই দেখোন ৰেহান!
: আহাঁ তেনে আজি মোৰ মাজতেই লীন হোৱা। যোৱাৰ আগতে তোমাক মোৰ মাজত ধাৰণ কৰি লৈ যাওঁ পুনৰ লগ নোপোৱালৈকে। তাকে সাৱতি মই পাৰ কৰিম প্ৰতিটো পল অনুপল। মোৰ তেজৰ প্ৰতি টোপাল বিন্দুত কঢ়িয়াই লৈ যাওঁ তোমাৰ দেহৰ গোন্ধ। মোৰ উশাহত গাঁঠি লওঁ তোমাৰ মৰমৰ উত্তাপ। মোৰ আকুল বক্ষত আঁকি দিয়া তোমাৰ উষ্ণ নিশ্বাস। ভালপোৱাৰ বলীয়া বানে উটুৱাই নিয়ক এই ক্ষণ এই প্ৰহৰ। আহাঁ সু, এই নদী, এই গছ-লতিকা, এই মুকলি আকাশ, এই বিশাল ধৰিত্ৰীক সাক্ষী কৰি তুমি-মই আমি হওঁ……

(ঘ)
…..সময়বোৰ পাৰ হৈ যায়। তলসৰা বকুল বুটলি মালা গাঁঠে সুবাসনাই। বকুলৰ সুবাসে সুবাসিত কৰিব ৰেহানক লগ পোৱাৰ মধুৰ সময়খিনি। অধীৰ আগ্ৰহেৰে ৰেহানৰ এখন চিঠিৰ বাবে অপেক্ষা কৰে সুবাসনাই। এখন দুখনকৈ কেইবাখনো চিঠি লিখিলে তাই ৰেহানলৈ। উত্তৰ নাই। তথাপি আশাৰে বাট চায় তাই প্ৰতিদিনে ৰেহানৰ চিঠিলৈ। গুনগুণাই গান গায় আপোনমনে। সপোন ৰচে অদেখা ভৱিষ্যতক লৈ। সপোনতেই ৰেহানৰ বুকুত মূৰ থৈ টোপনি যায়। গা-ধোৱা ঘৰত সোমাই আঙুলিৰে চুই চায় সমগ্ৰ শৰীৰ। হাত-মুখ-চকু-ওঁঠ-কপাল সকলোতে লাগে আছে ৰেহানৰ তপত স্পৰ্শ। বিদায় বেলাত প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল ৰেহানে খুব সোনকালেই তাইক সি তাৰ লগলৈ লৈ যাব। তাইৰ স’তে এই বিচ্ছেদ তাৰ বাবে অসহনীয়। এইবাৰ সি ঘৰত গৈ সিহঁতৰ বিষয়ে কথা পাতিব আৰু নিজাকৈ কিবা এক কৰ্ম সংস্থাপনৰ ব্যৱস্থা হ’লেই সি তাইক লৈ যাব। ৰেহানৰ সৰু সৰু আব্দাৰ, সৰু মান-অভিমানবোৰলৈ মনত পেলায় দুহাত সাৱতি অকলেই হাঁহি পেলায় সুবাসনাই। কি যে নহয় ৰেহানটো! প্ৰথমে তাইক মাতিবই পৰা নাছিল। কেৱল সুবিধা পালেই তাইলৈ ৰ’ লাগি চায়। তাই তালৈ চালেই লাজত তলমূৰ কৰি আঁতৰি যায়। তাৰ লাজ দেখি তাইৰ হাঁহি উঠে। আৰু তাইৰ হাঁহিয়ে তাক বলিয়া কৰে। দূৰলৈ আঁতৰি গৈ সি পুনৰ তাইলৈ উভতি চায় আৰু জান-নাজানকৈ তাৰ ওঁঠতো এটা মিচিকিয়া হাঁহি ফুটি উঠে। তাইৰ মায়া লাগি যায়। অব্যক্ত মৰমত বুকুখন ভৰি উঠে। ভালপোৱাই গজালি মেলে। সৰস্বতী পূজাৰ দিনা তাই এযোৰ নীলা সাজ পিন্ধিছিল। দীঘল চুলিটাৰি মেলি হাতত ধূপ-চাকি লৈ পূজা বেদীলৈ আগবাঢ়োঁতেই অকস্মাৎ আহি ৰেহানে খুন্দা মাৰি দিলে। তাইৰ হাতৰ ধূপ-চাকি ক’ৰবাত উফৰি পৰিলগৈ। বেচেৰাই চ’ৰী চ’ৰী বুলি তাইৰ বস্তুবোৰ তুলি দিলেও মাটিৰ চাকি ভাগি চুৰমাৰ হ’ল। দোষী দোষী ভাৱেৰে কিছু সময় তাইলৈ চাই “পাঁচ মিনিট ৰ’বা” বুলি সি পুনৰ হোষ্টেললৈ দৌৰ দিলে। হাতত এখন নতুন চাকি লৈ সি উভতি আহিল। একেলগে চাকি জ্বলালে দুয়ো। সেৱা কৰি উঠি এই প্ৰথম মুখামুখিকৈ কথা পাতিলে সিহঁতে। একেলগে অঞ্জলি ল’লে। প্ৰসাদ খালে। নোকোৱাকৈয়ে বহুত কথা ক’লে ইটোৱে সিটোক। লাজৰ আৱৰণ ফালি এইবাৰ পোনপতীয়াকৈ ৰেহানে তাইৰ চকুলৈ চালে। তাইক ক’লে-

: তোমাৰ চকুযুৰি সঁচাই বৰ ধুনীয়া।
: হয় নেকি?
: হয়। তোমাৰ চকুৱে মোক ৰাতি ৰাতি শুব নিদিয়ে।
: ধেৎ!
: মিছা নাই কোৱা। একদম সঁচা কৈছো। এই বিদ্যাদেৱীৰ শপত।
: অ’ই ৰেহান তই ইমান আস্তিক কেতিয়াৰ পৰা হ’লি? আৰু তই পূজা কৰিব খুজিছ কৰ সেইবুলি তই মোৰ চাকিখনহে চুৰ কৰিবলৈ পালি নে? চুৰ কৰা চাকিৰে পূজা কৰিলে দেৱীয়ে তোৰ লগ দিব বুলি ভাবিছ নেকি? এনেই মোৰ এই বছৰ অৱস্থা বেয়া। দেৱীক ভালকৈ পূজা-অৰ্চনা কৰি এইবাৰলৈ মোলৈ কৃপা কৰিব বুলি চাকি-তাকি যোগাৰ কৰি থৈছিলো আৰু তই চালা মোৰ চাকিখন চুৰ কৰি মোৰ পূজাভাগ আধাৰুৱা কৰিলি। তোক আজি মই- বুলি বকি-জঁকি হোষ্টেলৰ আটাইতকৈ দোৰ্ঘোৰ ভক্ত বুলি খ্যাত অনিমেষে ৰেহানৰ ফালে খেদি অহা দেখি গোটেইমখাই হু-হুৱাই হাঁহি উঠিল। ৰেহানে তাক দেখি অলপ থতমত খালে যদিও তাৰ লগৰকেইটাই অনিমেষক প্ৰায় জোৰ কৰিয়ে তাৰ পৰা আঁতৰাই নিলে। সুবাসনাই তালৈ ঘোপাকৈ চোৱা দেখি ৰেহানে কাণত হাত দি জিভা মেলি চ’ৰী বুলি কৈ মাফ খুজিলে। ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে সুবাসনাই তাক মাৰিবলৈ হাত দাঙিও ৰৈ গ’ল….

(ঙ)
…..Rehan Aditya Roy Choudhury weds to Nishita Goswami বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখন হাতত লৈ থৰ লাগি চালগে সুবাসনাই। দিনৰ পাছত দিন মাহৰ উপৰি মাহ বাট চোৱাৰ পাছত ৰেহানৰ পৰা অহা চিঠিখন হেঁপাহেৰে মেলি পঢ়িব খুজোঁতেই প্ৰজাপতিৰ চিহ্নটোৱে বাকৰুদ্ধ কৰি পেলালে সুবাসনাক। কাক অবিশ্বাস কৰিব তাই? নিজক নে ৰেহানক? তাইৰ মৰমৰ সেই জোৰ নাছিল চাগে সেয়ে ৰেহানক বান্ধি ৰাখিব নোৱাৰিলে। নে ৰেহানৰ আত্মবিশ্বাস নাছিল তাইৰ ভালপোৱাৰ মৰ্য্যদা ৰাখিবৰ জোখাৰে? কাক দোষাৰোপ কৰিব এতিয়া তাই? সময়ক নে ভাগ্যক? ৰেহানলৈ বুলি সাঁচি থোৱা মৰমবোৰ তাই এতিয়া কি কৰিব? তাৰ সৈতে দেখা সপোনৰ টুকুৰাবোৰ ক’ত কবৰ দিব? এৰি থৈ অহা দিনৰ স্মৃতিবোৰকেইবা ক’ত সুমুৱাই থ’ব? আছে জানো তাইৰ মনত ইমানবোৰ সুকীয়া সুকীয়া কোঠা য’ত সুখ-দুখ-হাঁহি-কান্দোনবোৰ ভাগে ভাগে তলা মাৰি থ’ব? তাইৰ হাঁহি দেখি বলিয়া হোৱা ৰেহানতো আৰু নাই। ৰেহানে তাৰ সমস্ত অনুভূতি বন্ধকত থৈ বিদেশলৈ গ’ল গৱেষণা কৰিবলৈ নিশিতাৰ হাত ধৰি। আৰু তাইলৈ থৈ গ’ল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰৰ এটি ধূসৰ সন্ধিয়াৰ কোনোদিনে মোহাৰিব নোৱাৰা সুবাসিত বিস্মৃতিৰ একাঁজলি। মনৰ কোণ এটাত মৈদাম সাজি সুবাসনা উভতি গ’ল বিশ্ববিদ্যালয়লৈ উচ্চ শিক্ষাৰ সোৱাদ ল’বলৈ। ডক্তৰেট ল’লে। নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় দিলে। ৰক্তিমক মানুহ কৰিলে। ৰক্তিমক ডাঙৰ কৰাতেই জীৱন পাত কৰিলে সুবাসনাই। ৰক্তিম এতিয়া সুপ্ৰতিস্থিত। বিবাহযোগ্য ৰক্তিমৰ বিয়াৰ বাবে মাকে ছোৱালীৰ খবৰ কৰিছে। কিন্তু ৰক্তিমে ইমান সোনকালে বিয়া নাপাতে হেনো। সৰুৰে পৰা মাকে তাৰ বাবে কিমান কষ্ট কৰিছে সি দেখিছে। সেয়ে সি প্ৰথমে মাকৰ লগত তাৰ সময় অতিবাহিত কৰিব, মাকক সি সকলোখিনি দিব তাৰপাছতহে সি বিয়াৰ কথা ভাবিব। ক’লৈকো ওলায় নোযোৱা মাকক সি জোৰ কৰিয়ে উলিয়াই আনিছে এক’লেণ্ডলৈ। সি জানে মাকে পানীত নানামে কিন্তু তাৰ সৈতে প্ৰতিটো মূহুৰ্ত তেওঁ উপভোগ কৰে। সেয়ে সি মাকক কেণ্টিনত বহুৱায় থৈ লগৰ কেইটাৰ লগত পানীত নামিলগৈ। এঘণ্টামানৰ মূৰত সি মাকক এবাৰ চাবলৈ আহি দেখে মাকৰ সন্মুখত ৰৈ কোনোবা এজনে কথা পাতি আছে। সি ভালপালে মাকে চিনাকি কাৰোবাক পোৱা দেখি। ওচৰ চাপি আহি দেখিলে সেইয়া আন কোনো নহয় ৰেহান আদিত্য ৰয় চৌধাৰী, তাৰ দেউতাক।

: দেউতা, তুমি অসমত? কেতিয়া আহিলা?
: দেউতা????? তুমি?
: মোৰ ল’ৰা ৰেহান। ইচ্ছা কৰা হ’লে তোমাৰ পৰিচয় লুকুৱাই ৰাখিব পাৰিলোহেঁতেন কিন্তু মই নিজক ফাঁকি দিব নুখুজিলো। সি জানে তুমি তাৰ দেউতাক কিন্তু তাৰ লগত তোমাৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই।
: কিন্তু সু তুমিতো মোক এবাৰ ক’ব পাৰিলা হয়?
: কি ক’লো হয় তোমাক? কি কৰিলা হয় তুমি কোৱাহ’লে? বিদেশ যাত্ৰা বাতিল কৰি মোৰ কাষলৈ ওভতি আহি মোক কৃপা কৰিলা হয়? নিজক পুতৌৰ পাত্ৰ সজাবলৈ মন নগ’ল ৰেহান। মইতো কোনো ভুল কৰা নাছিলো। বিশ্বাসেৰে, সমগ্ৰ সত্তাৰে তোমাক মোৰ বুলি আদৰি লৈছিলো। জাহ গৈছিলো তোমাৰ মাজত। তুমি তোমাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ৰাখিব নোৱাৰিলা। মই মোৰ কথা ৰাখিলো। তোমাত বাদে আন কাকোৱেই মোৰ বুলি আঁকোৱালি ল’ব নোৱাৰিলো। কিন্তু বৰ্তমানে তুমি মোৰ অতীত। ৰক্তিমৰ বাৰ্থ চাৰ্টিফিকেটত তোমাৰ নামৰ আগত লেট লগাই থোৱা আছে। ভয় নকৰিবা। তোমাৰ বৰ্তমানত আমাৰ অতীতে কোনোদিনে ভুমুকি নামাৰে। তোমাৰ কথা ৰক্তিম আৰু মোৰ বাহিৰে কোনেও নাজানে।

: মা, মই কাপোৰ সলায় আঁহো। ভোক লাগিছে। একেলগে কিবা খাম।

…..গুচি গ’ল ৰক্তিম। ৰেহানে চাই থাকিল তালৈ। অবাঞ্চিত গৰ্ভধাৰণ বুলি এবৰ্চন কৰাৰ পাছত কোনোদিনে মাতৃত্বৰ মুখ নেদেখিলে নিশিতাই। সেই দুখ পাহৰিবলৈ নিশিতা ডুবি থাকে মদৰ নিচাত। প্ৰায়ে লগ সংগ গোটাই লৈ পাৰ্টী কৰে। অসমলৈ আহিও পুৰণি লগ দুজনমান গোটাই লৈ পাৰ্টী কৰিছে। অকলশৰীয়া জীৱনটো এনেকৈয়ে উপভোগ কৰাৰ ব্যৱস্থা কৰি লৈছে নিশিতাই। আজিও এক’লেণ্ডত ৰেইন ডেন্সত তিতি মনৰ নিৰ্জনতা উটুৱাই দিছে তাই। ৰেহান অসহায় দৰ্শক মাত্ৰ। যাওঁ বুলি গুচি গ’ল সুবাসনা ৰক্তিমৰ হাত ধৰি। একেঠাইতে নিশ্চুপ হৈ ৰৈ থাকিল ৰেহান সুবাসনাহঁত যোৱালৈ চাই……

Unlike · 

• You, Sarada Shrestha, Diganta Kumar Bhattacharya, Anupama Borgohain and 5 others like this.
• 

  Anupama Borgohain ভাল লাগিল অনামিকা। নিসংগতা আৰু হতাশা দূৰ কৰিবলৈ বহুলোকে সুৰা ,জুৱাৰ আশ্রয় লয় - কিন্তু এইবোৰে তেওঁলোকক আৰু নিসংগহে কৰি পেলায় !!

  July 16 at 3:50pm · Like · 2