ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ দ্বিতীয় অধ্যায় 22/6/16
(৫)
“ না হে য়ে পানা, না খ’না হি হে
তেৰা না হ’না জানে ক্যো হ’না হি হে ….”
ফোনটো বাজি আছিল । সি ফোন ধৰিবলৈ পাহৰি আপোন মনে ভাবিবলৈ ধৰিলে ! এৰা একো পোৱাৰ আৰু একো হেৰোৱাৰ ভয় নাই তাৰ এতিয়া !
হঠাৎ তাৰ সম্বিত ঘুৰি আহিল । লৰালৰিকৈ ফোনটো ধৰিলে –
: “ অ’ মনাবা !! কেনে আছে ?” শ্যামৰ মুখত হাঁহি এটা ফুটি উঠিল । বৰ ভাল লাগে মানুহ গৰাকীক তাৰ । নতুনকৈ চিনাকি হৈছে । তাৰ মাকৰ দৰেই একে বুদ্ধ দৰ্শনৰ অনুৰাগী ।
: “ মই ভাল আৰু বেয়াৰ মাজতে আছো শ্যাম । কিন্তু তোমাৰ যে একো খৱৰেই নাই !” মনা অৰ্থাৎ মনালি ভূঞাই ক’লে ।
: “মই অলপ নিজৰ ব্যক্তিগত সমস্যা কিছুমানৰ লগত যুঁজি আছো , সেয়ে আপোনাৰ খবৰ ল’ব পৰা নাছিলোঁ মনা বাইদেউ! I m really sorry, বা !” –শ্যামে তাৰ নিষ্পাপ সৰলতাৰে ক’লে ।
: “ মই কাইলৈ কলিকতালৈ যাম ! অপাৰেচন এটা কৰাবলৈ । বৰ টেনচনত আছোঁ জানা ! তোমাক অপাৰেচনটোৰ সম্বন্ধে কিছু জানিবৰ বাবে ফোন কৰিলোঁ ।” –মনাই ক’লে ।
: “ কওঁকচোন মনা বা । মই যিমান পাৰোঁ আপোনাক সহায় কৰিম ।” শ্যামে লুইতৰ পাৰত সদম্ভে থিয় হৈ থকা অশ্বক্লান্তৰ চূড়াটোলৈ চাই দৃঢ়তাৰে কৈ উঠিল ।
মাকে তাক কৈছিল – “তোমাৰ হাতত যদি দুখন ৰুটি থাকে – এখন ৰুটি এজন ভোকাতুৰ লোকক দিবা । যদি মাত্র এখন ৰুটি থাকে , তাৰে এফাল তেওঁক দিবা – যদি এখনো ৰুটি নাথাকে তেনে মুখৰ মিঠা মাত এষাৰকে দিবা….”
শ্যামে ভাবিলে –
: “মই নিজৰ জ্ঞান বুদ্ধিৰে যিমান পাৰোঁ – আনক সহায় কৰিম । কিন্তু আনক সহায় কৰোঁতে নিজৰ যাতে অনিষ্ট নহয় , তাৰবাবেও সচেষ্ট হ’ম । নীলাক্ষীক সহানুভূতি দিবলৈ যাওঁতে , সহায় কৰিবলৈ যাওঁতে তাই যে মোৰ বুকুত বজ্রলেপৰ দৰে কামুৰি তেজ উলিয়াই দিছিল – সেই কথা গম পায়ো মই অবজ্ঞা কৰিছিলোঁ – এতিয়া তাৰ বিষৰ ফল মোৰ লগতে মোৰ মায়েও খাব লগীয়া হৈছে !”
: “শ্যাম, তুমিতো জানাই মোৰ দুবাৰ মিচকেৰিয়েজ হৈছিল । তাৰ পিছতো দুটা অপাৰেচন কৰাইছোঁ _ তথাপিও এতিয়ালৈকে কোনো পজিটিভ ৰিজাল্ট পোৱা নাই ! এইবাৰ মই কলিকতালৈ যাব ওলাইছো । কিবা Hysteroscopy Metroplasty কৰিব ! তুমি কোৱাচোন এইটো অপাৰেচন কৰি কিবা লাভ হ’বনে ? মোৰ টকা পইচাবোৰ সন্তান লাভৰ বাবে কৰা চিকিৎসাত পানীৰ দৰে বৈ গৈছে !!” – মনাই শ্যামৰ আগত অকপটে নিজৰ গোপন কথাবোৰ কৈ গ’ল । শ্যাম এনে এটা ল'ৰা যাৰ আগত সকলোৱে নিজৰ গোপন বা ব্যক্তিগত কথা ক’বলৈ সংকোচ নকৰে । সেয়ে শ্যামে নিজকে চাইফ’ন বুলি ভাবে । চাইফ’নৰ দৰেই সি সকলোৰে ভিতৰৰ গোপন কথাবোৰ সলসলকৈ টানি উলিয়াই আনিব পাৰে !
: “হয় বাইদেউ । যেতিয়া Bicornuate Uterus থাকে –এইটো অপাৰেচন কৰিব লাগে বুলি মই পঢ়িছোঁ । সাধাৰণ অপাৰেচন – ভাল হ’ব আপোনাৰ । চিন্তা নকৰিব । মই আৰু মায়ে আপোনাৰ কাৰণে চাণ্টিং কৰিম মনা বাইদেউ !”
: “ অ’ তোমাৰ মাৰ ভাল নে ? তেওঁ হেনো নীলাক্ষীক বহুত টান কথা শুনাই থাকে । আজি মোক নীলাক্ষীয়ে এই কথা কৈ বহুত কান্দিলে ! কিয় তেওঁ এনে কৰে ?? ” - মাকৰ কথা ওলালত মনাৰ মাতটো অলপ বেলেগ ধৰণৰ হৈ পৰিল । মাকৰ দৰেই একে দৰ্শনৰ অনুশীলনকাৰী মনালি ভূঞা । তথাপি কেতিয়াবা তাৰ খেলিমেলি লাগি যায় ... মনাবাই বাৰু মাকৰ সমানে পৰিপক্কতা পাইছেনে ? ওঁহো ! নাই পোৱা ! সত্য আৰু অসত্যৰ মাজত পাৰ্থক্য চিনি নোপোৱা ব্যক্তি কেতিয়াও তাৰ মাকৰ সমান পৰিপক্ক হ’ব নোৱাৰে ! তাৰ মাক ‘সত্য’ আৰু নীলাক্ষী ‘অসত্য’ – এই কথাষাৰ মনা বাই এতিয়াও বুজি নাপালে । মাকে যে কেতিয়াও কাকো টান ভাবে কথা নকয় – সেয়া সি জানে । সি এইটোও জানে যে মাকে কেতিয়াও মানুহক মিছা তোষামোদ নকৰে । সঁচা কথা স্পষ্টকৈ কয় । নীলাক্ষীকো স্পষ্টকৈ নিজৰ মনোভাব জনাইছিল । উগ্র প্রসাধন আৰু দেহ প্রদৰ্শন কৰা কাপোৰ পিন্ধি তাৰ লগত ফুৰিবলৈ ওলোৱা নীলাক্ষীক “ভাল লগা নাই” বুলি কৈছিল । সেই কথাত নীলাক্ষী অসন্তুষ্ট হৈছিল । মাকক বেয়াকৈ কোৱাই নহয় – তাকো বহুত কিবা কিবি কৈছিল । মাক কিন্তু নিৰ্বিকাৰ হৈ আছিল । মাত্র তাক মাৰ্জিত ভাবে থাকিবলৈ উপদেশ দিছিল ! কিন্তু সি পাৰিছিল জানো মাকৰ কথা ৰাখিব । প্রতিবাৰেই নীলাক্ষীৰ মিছা চকুপানীৰ সোঁতত সি ভাহি গৈছিল আৰু তাইক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ লোৱা প্রচেষ্টাত নিজে বোকাত সোমাই পৰিছিল ।
: “মনা বা, মোৰ মায়ে কাকো কেতিয়াও বেয়াকৈ নকয় । অ’ মায়ে সদায় স্পষ্টভাষাৰে সত্য কথা কয় !” শ্যামে সাংঘাতিক গহীন ভাবে মনাক কৈ গ’ল -
:“ যি গৰাকী ছোৱালীয়ে আপোনাক মাৰ বিষয়ে বেয়াকৈ কৈছে –তাইৰ কল্যাণৰ বাবে মায়ে দিনে নিশাই প্রাৰ্থনা কৰি আছে । আৰু মোকো প্রাৰ্থনা কৰিবলৈ কৈছে । গতিকে আজিৰ পৰা মোক এনে কথা নুসুধিব !”
শ্যামৰ কথাত মনা আহত হৈছিল । সেয়ে তাই “চৰি” বুলি কৈ ফোনটো থৈ দিলে ! (আগলৈ ...)
(৫)
“ না হে য়ে পানা, না খ’না হি হে
তেৰা না হ’না জানে ক্যো হ’না হি হে ….”
ফোনটো বাজি আছিল । সি ফোন ধৰিবলৈ পাহৰি আপোন মনে ভাবিবলৈ ধৰিলে ! এৰা একো পোৱাৰ আৰু একো হেৰোৱাৰ ভয় নাই তাৰ এতিয়া !
হঠাৎ তাৰ সম্বিত ঘুৰি আহিল । লৰালৰিকৈ ফোনটো ধৰিলে –
: “ অ’ মনাবা !! কেনে আছে ?” শ্যামৰ মুখত হাঁহি এটা ফুটি উঠিল । বৰ ভাল লাগে মানুহ গৰাকীক তাৰ । নতুনকৈ চিনাকি হৈছে । তাৰ মাকৰ দৰেই একে বুদ্ধ দৰ্শনৰ অনুৰাগী ।
: “ মই ভাল আৰু বেয়াৰ মাজতে আছো শ্যাম । কিন্তু তোমাৰ যে একো খৱৰেই নাই !” মনা অৰ্থাৎ মনালি ভূঞাই ক’লে ।
: “মই অলপ নিজৰ ব্যক্তিগত সমস্যা কিছুমানৰ লগত যুঁজি আছো , সেয়ে আপোনাৰ খবৰ ল’ব পৰা নাছিলোঁ মনা বাইদেউ! I m really sorry, বা !” –শ্যামে তাৰ নিষ্পাপ সৰলতাৰে ক’লে ।
: “ মই কাইলৈ কলিকতালৈ যাম ! অপাৰেচন এটা কৰাবলৈ । বৰ টেনচনত আছোঁ জানা ! তোমাক অপাৰেচনটোৰ সম্বন্ধে কিছু জানিবৰ বাবে ফোন কৰিলোঁ ।” –মনাই ক’লে ।
: “ কওঁকচোন মনা বা । মই যিমান পাৰোঁ আপোনাক সহায় কৰিম ।” শ্যামে লুইতৰ পাৰত সদম্ভে থিয় হৈ থকা অশ্বক্লান্তৰ চূড়াটোলৈ চাই দৃঢ়তাৰে কৈ উঠিল ।
মাকে তাক কৈছিল – “তোমাৰ হাতত যদি দুখন ৰুটি থাকে – এখন ৰুটি এজন ভোকাতুৰ লোকক দিবা । যদি মাত্র এখন ৰুটি থাকে , তাৰে এফাল তেওঁক দিবা – যদি এখনো ৰুটি নাথাকে তেনে মুখৰ মিঠা মাত এষাৰকে দিবা….”
শ্যামে ভাবিলে –
: “মই নিজৰ জ্ঞান বুদ্ধিৰে যিমান পাৰোঁ – আনক সহায় কৰিম । কিন্তু আনক সহায় কৰোঁতে নিজৰ যাতে অনিষ্ট নহয় , তাৰবাবেও সচেষ্ট হ’ম । নীলাক্ষীক সহানুভূতি দিবলৈ যাওঁতে , সহায় কৰিবলৈ যাওঁতে তাই যে মোৰ বুকুত বজ্রলেপৰ দৰে কামুৰি তেজ উলিয়াই দিছিল – সেই কথা গম পায়ো মই অবজ্ঞা কৰিছিলোঁ – এতিয়া তাৰ বিষৰ ফল মোৰ লগতে মোৰ মায়েও খাব লগীয়া হৈছে !”
: “শ্যাম, তুমিতো জানাই মোৰ দুবাৰ মিচকেৰিয়েজ হৈছিল । তাৰ পিছতো দুটা অপাৰেচন কৰাইছোঁ _ তথাপিও এতিয়ালৈকে কোনো পজিটিভ ৰিজাল্ট পোৱা নাই ! এইবাৰ মই কলিকতালৈ যাব ওলাইছো । কিবা Hysteroscopy Metroplasty কৰিব ! তুমি কোৱাচোন এইটো অপাৰেচন কৰি কিবা লাভ হ’বনে ? মোৰ টকা পইচাবোৰ সন্তান লাভৰ বাবে কৰা চিকিৎসাত পানীৰ দৰে বৈ গৈছে !!” – মনাই শ্যামৰ আগত অকপটে নিজৰ গোপন কথাবোৰ কৈ গ’ল । শ্যাম এনে এটা ল'ৰা যাৰ আগত সকলোৱে নিজৰ গোপন বা ব্যক্তিগত কথা ক’বলৈ সংকোচ নকৰে । সেয়ে শ্যামে নিজকে চাইফ’ন বুলি ভাবে । চাইফ’নৰ দৰেই সি সকলোৰে ভিতৰৰ গোপন কথাবোৰ সলসলকৈ টানি উলিয়াই আনিব পাৰে !
: “হয় বাইদেউ । যেতিয়া Bicornuate Uterus থাকে –এইটো অপাৰেচন কৰিব লাগে বুলি মই পঢ়িছোঁ । সাধাৰণ অপাৰেচন – ভাল হ’ব আপোনাৰ । চিন্তা নকৰিব । মই আৰু মায়ে আপোনাৰ কাৰণে চাণ্টিং কৰিম মনা বাইদেউ !”
: “ অ’ তোমাৰ মাৰ ভাল নে ? তেওঁ হেনো নীলাক্ষীক বহুত টান কথা শুনাই থাকে । আজি মোক নীলাক্ষীয়ে এই কথা কৈ বহুত কান্দিলে ! কিয় তেওঁ এনে কৰে ?? ” - মাকৰ কথা ওলালত মনাৰ মাতটো অলপ বেলেগ ধৰণৰ হৈ পৰিল । মাকৰ দৰেই একে দৰ্শনৰ অনুশীলনকাৰী মনালি ভূঞা । তথাপি কেতিয়াবা তাৰ খেলিমেলি লাগি যায় ... মনাবাই বাৰু মাকৰ সমানে পৰিপক্কতা পাইছেনে ? ওঁহো ! নাই পোৱা ! সত্য আৰু অসত্যৰ মাজত পাৰ্থক্য চিনি নোপোৱা ব্যক্তি কেতিয়াও তাৰ মাকৰ সমান পৰিপক্ক হ’ব নোৱাৰে ! তাৰ মাক ‘সত্য’ আৰু নীলাক্ষী ‘অসত্য’ – এই কথাষাৰ মনা বাই এতিয়াও বুজি নাপালে । মাকে যে কেতিয়াও কাকো টান ভাবে কথা নকয় – সেয়া সি জানে । সি এইটোও জানে যে মাকে কেতিয়াও মানুহক মিছা তোষামোদ নকৰে । সঁচা কথা স্পষ্টকৈ কয় । নীলাক্ষীকো স্পষ্টকৈ নিজৰ মনোভাব জনাইছিল । উগ্র প্রসাধন আৰু দেহ প্রদৰ্শন কৰা কাপোৰ পিন্ধি তাৰ লগত ফুৰিবলৈ ওলোৱা নীলাক্ষীক “ভাল লগা নাই” বুলি কৈছিল । সেই কথাত নীলাক্ষী অসন্তুষ্ট হৈছিল । মাকক বেয়াকৈ কোৱাই নহয় – তাকো বহুত কিবা কিবি কৈছিল । মাক কিন্তু নিৰ্বিকাৰ হৈ আছিল । মাত্র তাক মাৰ্জিত ভাবে থাকিবলৈ উপদেশ দিছিল ! কিন্তু সি পাৰিছিল জানো মাকৰ কথা ৰাখিব । প্রতিবাৰেই নীলাক্ষীৰ মিছা চকুপানীৰ সোঁতত সি ভাহি গৈছিল আৰু তাইক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ লোৱা প্রচেষ্টাত নিজে বোকাত সোমাই পৰিছিল ।
: “মনা বা, মোৰ মায়ে কাকো কেতিয়াও বেয়াকৈ নকয় । অ’ মায়ে সদায় স্পষ্টভাষাৰে সত্য কথা কয় !” শ্যামে সাংঘাতিক গহীন ভাবে মনাক কৈ গ’ল -
:“ যি গৰাকী ছোৱালীয়ে আপোনাক মাৰ বিষয়ে বেয়াকৈ কৈছে –তাইৰ কল্যাণৰ বাবে মায়ে দিনে নিশাই প্রাৰ্থনা কৰি আছে । আৰু মোকো প্রাৰ্থনা কৰিবলৈ কৈছে । গতিকে আজিৰ পৰা মোক এনে কথা নুসুধিব !”
শ্যামৰ কথাত মনা আহত হৈছিল । সেয়ে তাই “চৰি” বুলি কৈ ফোনটো থৈ দিলে ! (আগলৈ ...)
No comments:
Post a Comment