ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ দ্বিতীয় অধ্যায় 11/6/16 (২)

ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ দ্বিতীয় অধ্যায় 11/6/16
(২)
: “অই শ্যাম , তোমাৰ দৰে গৰু গাধ ল’ৰা মই লাইফত দেখা নাই । মাইকী নেকি বে ! কেনেকৈ যে এজনী ফাল্টু ছোৱালীৰ কাৰণে কান্দি মৰে !” অমলৰ মাতটো শুনি শ্যাম সচকিত হৈ উঠিল । এইটো সময়ত সি অমলৰ উপস্থিতি কামনা কৰা নাছিল । তাৰ অসংবেদনশীল কথাবোৰে তাৰ দুখৰ জুইত ঘিউ ঢালি দিয়ে ।
: “ব’লা মদ খাওঁগৈ !” অমলে তাৰ কান্ধত সোঁহাতেৰে জোৰেৰে খামুচি অলপ আদেশৰ সুৰত ক'লে ।
: “ মোৰ ওচৰত পইচা নাই !” –শ্যামে ক’লে ।
: “ পইচাৰ দৰকাৰ নাই । মই তোমাক খুৱাম –ব'লা । এনেকৈ ইয়াত দেৱদাস হৈ বহি থাকিব নালাগে । তোমাৰ ডিউটি সদায় লোকে কৰি থাকিব নেকি ? extension খাবৰ মন আছে নেকি ?” –
অমলে ঠিকেই কৈছে – শ্যামে ভাবিলে । ইনটাৰ্নশ্বিপ শেষ হ’বলৈ আৰু মাত্র দুটা মাহ আছে । এতিয়া আৰু extension খাই জীৱনটো বৰবাদ নকৰোঁ ।
চকুত পানী মাৰি গাত ক’লা জেকেটটো সুমুৱাই সি সাঁজু হ’ল মদ খাবলৈ ।
মাকে কি ভাবিব বাৰু সি মদ খোৱা বুলি জানিলে !
“ মা ! অ’ মোৰ মা ! চোৱাচোন তোমাৰ শ্যামৰ কি অৱস্থা হৈছে ! মই মদ খাইছোঁ— তুমি সকলোতকৈ বেয়া পোৱা কামটো কৰিবলৈ ওলাইছোঁ ৷মোক ক্ষমা কৰিবা মোৰ মা !” বাথৰূমত সোমাই সি ভোৰ ভোৰাই থাকোঁতেই অমলে দুৱাৰত ঢকিয়াবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ।
: “ ওলোৱা আকৌ । কি হ’ল – মৰিলা নেকি ?” - অমলৰ মাত কথাবোৰ এনেকুৱাই । ooo
অমলৰ লগত বাইকত উঠি সি কোনখন ঠাই পালেহি ক’বই নোৱাৰিলে । চকীত বহিহে সি দেখিলে – তাৰ লগৰ লৰা-ছোৱালীৰে ধাবাখন ভৰি আছে । সেইজনী জুমি - একেলগে নাইট ডিউটি কৰোঁতে ডাক্টৰচ ৰূমত মদ খাই খাই তাক কৈছিল -
: “ধ্যেৎ কি ল'ৰা তুমি –মদ নোখোৱা ! poor soul ! আচলতে তোমাৰ বডিয়ে তোমাক চাপৰ্ট নকৰে । এনেই দেখাতহে স্বাস্থ্যবান তুমি – ভিতৰখন একেবাৰে ফোঁপোলা !”

জুমিৰ ব্যংগয়ো তাক মদ খাবলৈ উদ্বুদ্ধ কৰিব পৰা নাছিল ।
কেনেকৈ আৰম্ভ কৰিছিল বাৰু সি মদ খাবলৈ । ......
তৰুণৰ লগত চেমিনাৰ এখনলৈ গৈছিল সি । অস্থি ৰোগ বিভাগৰ চেমিনাৰ । তাৰ প্রিয় বিষয় । সুন্দৰ প্রশ্ন উত্তৰ আলোচনাৰ লগতে লোভনীয় খাদ্যৰ বাবেও সিহঁতবোৰে চেমিনাৰলৈ গৈ ভালপায় । সি লগত সৰু বহী এখন আৰু পেন এটা লৈ গৈছিল । চেমিনাৰত পণ্ডিত পণ্ডিত ব্যক্তিসকলে কোৱা কথা কিছুমান বহীত টুকি লৈছিলহে – তেতিয়াই সি প্রফেচাৰ কল্যাণ বৰাৰ চকুত পৰিল ।
: “ অ’ এই পোৱালীটো চেমিনাৰলৈ কিয় আহিছে ?” প্রফেচাৰ কল্যাণ বৰাই তাৰ চকুলৈ চাই সুধিলে ।
: “ চাৰ, মোৰ ৰুমমেট তৰুণ দাদাৰ লগত আহিছোঁ !!”
: “কি আনিছ হাতত সেইখন চাওঁ –”
তাৰ হাতত থকা সৰু বহীখন টান মাৰি আনি প্রফেচাৰ কল্যাণ বৰাই সুধিলে ।
: “বাহ , ই চোন কিবা কিবি লিখিছেও ... ” কথাষাৰ কৈ হো হোৱাই হাঁহিবলৈ ধৰিছিল প্রফেচাৰ কল্যাণ বৰাই ।
: “ অই যা স্কটচ এপেগ দে ইয়াক _” ওচৰতে থকা অস্থি ৰোগ বিভাগৰ স্নাতকোত্তৰ পঢি থকা ছাত্ৰ অৰ্থাৎ সিহঁতৰ ভাষাত পি. জি. এটাক ক’লে প্রফেচাৰ কল্যাণ বৰাই ।
শ্যামৰ নাই নুই – কেতিয়াও খোৱা নাই – কেনেকৈ খাম – আদি কথাত গুৰুত্ব নিদি তেওঁ নিজ হাতে শ্যামৰ বাবে পেগ এটা তৈয়াৰ কৰি গৈছিল ।
: “মদ খোৱাটোও এটা আৰ্ট । সেয়ে প্রথমৰ পৰাই মদ খাওঁতে মানুহে সাৱধানে খাব লাগে । অলপ ৰৈ পুনৰ তেওঁ ক'লে : "সদায় স্কটচ খাবি বুজিছ – স্কটচৰ বাহিৰে বেলেগ নাখাবি । তোক মই এতিয়া এইচ পি খুৱাম বুজিছ ।”
: “এইচ পি !! কি এইচ পি ? হিন্দুস্থান পেট্রলিয়াম ??” – শ্যামে অস্ফূত স্বৰত ক'লে । প্রফেচাৰে ডাঙৰকৈ হাঁহি মাৰি তাক বুজাইছিল -
: “তই যদি সাধাৰণ স্কটচ খাৱ – তোৰ কাণত এটা বাঁহীৰ গুঞ্জণ হব আৰু যদি এইচ পি মানে হাণ্ড্রেড পাইপাৰ খাৱ – তোৰ কাণত এশটা বাঁহীৰ সুৰে গুণগুণ কৰিব ।" এইবাৰ স্কটচৰ গিলাচটো তালৈ আগবঢ়াই প্ৰফেছাৰ বৰাই ক'লে : " হোঁ ল, খা— এতিয়াহে তই গম পাবি জীৱনৰ কিমানবোৰ সুৰ তই ইতিমধ্যে মিচ কৰিছ । খা, খা !!”
কঁপা কঁপা হাতেৰে প্রফেচাৰে দিয়া স্কটচ গিলাচ হাতত লৈ সি চিন্তা কৰি থাকোঁতেই তাৰ লগৰ বাকীবোৰৰ উৎসাহ ভৰা মাত ভাঁহি আহিল –
: “ Come on ..yes you can ..Cheer up শ্যাম !!!” কেইবাটাও হাত চাপৰি আৰু উঁকিৰ মাজত সি কট কটকৈ গিলি দিছিল সেই বিহ !
: “ছিঃ , ইমান তিতা !”
ooo : “হৌৰা কি চিন্তা কৰিছা - খোৱা আকৌ !” অমলৰ মাতত তাৰ সম্বিৎ ঘুৰি আহিল ।
ক’ব নোৱাৰা হৈ গৈছিল সি – কিমান পেগ মদ খালে ৰুলী তাৰ হৃদয়ৰ পৰা ওলাই যাব সকলোৱে পৰীক্ষা কৰিবলৈ বিচাৰিছিল । কিন্তু মদৰ পৰিমাণ যিমানে বাঢ়ি যায় – ৰুলী তাৰ কলিজাটোৰ আৰু ভিতৰলৈহে সোমাই যায় ! কেনেকৈ কাৰ লগত সি ৰূম আহি পাইছিলহি মনত পেলাব নোৱাৰিলে । (আগলৈ ....)