ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ অষ্টম খণ্ড (18/5/16)

ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ অষ্টম খণ্ড (18/5/16) 
ooooooo
অজন্তাৰ বাবে কৃত্রিম বীৰ্যকৰণৰ এই পদ্ধতিও বৰ সুচল নাছিল । কেবাটাও প্রচেষ্টাৰ মূৰত অজন্তা পুনৰ গৰ্ভৱতী হ’ল । মিলিৰ কোলালৈ এটি সুন্দৰ শিশু আহি পৰাৰ দিনাই অজন্তাৰ কৃত্রিম গৰ্ভধাৰণ সফল হোৱাৰ খবৰ ওলাইছিল । সেয়ে মিলিৰ সন্তান নিমি অনুজিত আৰু অজন্তাৰ চকুৰ কাঁইট হোৱাৰ পৰা ৰক্ষা পৰিছিল । অনুজিতে ভায়েক দেৱজিত, ভাই বোৱাৰীয়েক মিলি আৰু অকণমাণি নিমিক উপহাৰেৰে ভৰাই দিছিল । নিমিৰ শুদ্ধিকৰণত অহা শ্যামকো এযোৰ সুন্দৰ দামী চাৰ্ট-পেণ্ট উপহাৰ দিছিল অনুজিতে। শ্যামে কিন্তু ইমান দামী চাৰ্ট পেণ্ট পিন্ধিবলৈ ভালপোৱা নাছিল । ৰুলীয়ে বৰ ভাল পাইছিল – অনুজিত তাক দিয়া কাপোৰ যোৰ । কেৱল ৰুলীক সন্তষ্ট কৰিবলৈকে সি সেইযোৰ কাপোৰ পিন্ধিছিল । ৰুলীয়ে ক’লে সি বান্দৰৰ দৰে নাচি থাকিবলৈও ৰাজী । ৰুলীয়ে যদি দহৰ লগত দহ যোগ কৰিলে ত্রিশ বুলি কয় – সি সেইটোও সঁচা বুলি ক’ব । কেৱল ৰুলীক সন্তষ্ট কৰাটোৱেই যেন তাৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্য ! ৰুলী তাৰবাবে এজাক ৰ’দ, এটা মিঠা গান । তাৰ উশাহ-নিশাহ আৰু সকলো । সি তাইক ‘চানশ্বাইন’ বুলিহে মাতিছিল ।
ৰুলী – এই নামটোতেই যেন তাৰ জীৱনটো সোমাই আছে । মেডিকেলৰ গধুৰ গধুৰ কিতাপৰ বোজা , শিক্ষক, চিনিয়ৰৰ গালি , গাধৰ দৰে কাম আৰু জন্ম হোৱা ঘৰখনৰ অশান্তিকৰ পৰিস্থিতি – এই সকলোবোৰৰ পৰা পৰিত্রাণ পাবলৈ তাৰ জীৱনত এজাক মিঠা ৰ’দৰ প্রয়োজন আছিল । বন্ধু অমলৰ প্রেয়সী মল্লিকাই তাৰ বাবে লৈ আহিছিল এজাক মিঠা ৰ’দ ! অমল আৰু মল্লিকাৰ মাজত প্রেমৰ খুত খাত জ্বলনি পুৰণিবোৰত মলম লগাবলৈ যাওঁতে সি নিজেই কেতিয়ানো প্রেমৰ জুইত জাহ গ’ল কবই নোৱাৰিলে । আচলতে বৰ ভাগৰুৱা হৈ আছিল সি । হৃদয়খনো সিক্ত হৈ পৰিছিল । তাৰ হৃদয়খনে জিৰাবলৈ এডোখৰ ৰ’দ ঘাই আশ্রয় পোৱাৰ লগে লগে ৰৈ গৈছিল । ৰুলীনো কেনেকুৱা , তাইৰ মানসিকতানো কেনে , কিমান গভীৰ চিন্তাৰ গৰাকী সেইবোৰ কথা সি চিন্তাই কৰা নাছিল । কোনোৱাই কিৱা ক’লেও সি কৈছিল –
: “সঁচা প্রেমত এইবোৰ হিচাপ নিকাচ নাথাকে । Love is blind !!”
প্রথম দিনা ৰুলীক অকলে লগ পোৱাৰ স্মৃতি সোঁৱৰণ কৰি তাৰ মুখত এটা মিঠা হাঁহি বাগৰি গ’ল ।
মল্লিকাৰ হেপেটাইটিচ-এ হৈছিল । গুৱাহাটীৰ প্রাইভেট হস্পিতেলত ভৰ্ত্তি হৈ আছিল তাই । সেই সময়তে তাৰ গুৱাহাটীৰ স্বাস্থ্য শিক্ষা সঞ্চালকালয়ত তাৰ প্রভিজনেল ৰেজিষ্ট্রেচন নম্বৰৰ বাবে যাব লগা হৈছিল । অমলে তাক মল্লিকাক লগ ধৰি খা-খবৰ কৰি আহিবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল । মল্লিকাৰ বান্ধৱী ৰুলীৰ লগত ফোন যোগে ইতিমধ্যে তাৰ বহু কথা হৈছিল । এইবাৰ গুৱাহাটীলৈ গলে ৰুলীক লগ ধৰাৰ প্রতিশ্রুতিও দিছিল । অফিচত তাৰ কাম দুপৰীয়াহে হ’ব । সেয়ে সি ৰাতিপুৱাই মল্লিকাৰ ওচৰলৈ যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে । নৈশ বাচত পিন্ধা জধলা সাজটোৰে সি গৈ হস্পিটেল পালেগৈ । হাতত আপেল আৰু বিস্কুটৰ টোপোলালৈ মল্লিকাৰ ৰুমত টোকৰ মাৰোতে দুৱাৰ খুলি দিয়া ছোৱালীজনী দেখি সি থতমত খাই গ’ল । হস্পিটেলত ৰাতিপুৱাই ইমান ধুনীয়াকে সাজি কাচি থকা ছোৱালী এইজনী কোন বাৰু ? দুদিন বেমাৰতে শুকাই হাড় চাল ওলোৱা মল্লিকাই তাক দেখি দুৰ্বল হাঁহি এটা মাৰি ক’লে –
: “শ্যাম দা, আপুনি মোক লগ ধৰিবলৈ আহিব বুলি অমলে কোৱাত ৰুলী মোৰ ওচৰৰ পৰা নোযোৱাই হ’ল জানে ?”
ৰুলী – এইজনীয়েই ৰুলী ! ইমান দিনে যাৰ লগত ফোনত কথা পাতি সি আপোন পাহৰা হৈ বেলেগ এখন পৃথিৱীলৈ যাবৰ উদ্যত হৈছিল , সেইজনী ছোৱালীৰ লগত এইজনী ছোৱালীৰ যেন আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য ! ইমান ধুনীয়া ছোৱালীজনীয়ে নিজক কিয় এনেদৰে প্রসাধনৰ প্রলেপত ডুৱাই পেলাইছে । তাৰ চিন্তাবোৰত যতি পেলাই মল্লিকাই পুনৰ ক’লে -
: “ শ্যামদা , কোনখন পৃথিৱীলৈ গলাগৈ? কথা পাতা আকৌ ৰুলীৰ লগত! তাই তোমাৰ বাবেই ৰাতিপুৱাৰ পৰা সাজি কাচি ত’ত পোৱা নাই ৷”
: “ধ্যেৎ এইজনী কি কথা কয় !” – শ্যামে ৰুলীৰ মুখত তাৰ চিৰপৰিচিত মাতটো শুনি সকলো পাহৰি পেলালে । এৰা তাৰ কাৰণেই এজনী ধুনীয়া ছোৱালীয়ে নিজকে সজাইছে ! আস কি যে মন পুলকিত কৰা অনুভৱ । তাৰ বাবে কেৱল তাৰবাবে কৰবাত এটা জোন ওলাইছে , মাধৈ মালতী ফুলিছে , এজাক মিঠা ৰ’দে ধুনীয়া কোমল ঘাঁহনিত লুকা ভাকু খেলিছে ….।
ৰুলীৰ লগত প্রথম কি কথা পাতিছিল বাৰু সি ! ভাবিলে সি । মল্লিকাৰ বিচনাখনৰ তলৰ পৰা ৰিপৰ্ট লিখা ফাইলটো উলিয়াই পঢ়ি সি কৈছিল –
: “ AST, ALT বহুত বেচি আছে । থাকিব লাগে বত্রিশ আছে চাৰি হাজাৰ !”-ৰুলীয়ে মন্ত্রমুদ্ধ হৈ তাৰ মুখলৈ চাই থাকিল ! সি আকৌ ক’লে -
: “Interferon Alpha দিব লাগিব ...Tenofovir দিব লাগিব ।”
শ্যামে নিজৰ অসহজবোধ ঢাকিবৰ বাবে দৰব আৰু বেমাৰৰ কথাই কৈ থাকিলহেঁতেন । কিন্তু মল্লিকাই তাক বাধা দি পুনৰ তাইৰ দুৰ্বল মাতটোৰে ক’লে -
: “শ্যাম দাদা , তুমি এতিয়া ডাক্তৰি কথা বাদ দি বেলেগ কথা পাতাচোন !”
সঁচাকৈ মল্লিকা ছোৱালীজনী বৰ ভাল ছোৱালী । প্রতিটো মূহূৰ্ততে তাই লোকৰ ভাল হোৱাটো চিন্তা কৰে। মল্লিকাৰ লগত কিছু সময় কটোৱাৰ পিছত সি স্বাস্থ্য সঞ্চকালয়লৈ ওলাই গ’ল । ৰুলীক আৰু কিছু সময় লগ পোৱা হেঁপাহ মনতে লুকুৱাই সি গুচি গৈছিল । পিছ দিনা ৰাতিপুৱাই সি ৰুলীৰ ফোন পাইছিল । তাৰদৰেই অৱস্থা হৈছিল তাইৰ । দুয়োটাই তেতিয়াই লগ ধৰাৰ সিধান্ত লৈছিল । সি অট’ এখন ভাড়া কৰি তাইৰ হোষ্টেল ওলাইছিলগৈ । ফুট ফুটিয়া ধুনীয়া ফুল থকা ফ্রক পিন্ধা ৰুলীজনীক দেখি তাৰ আকৌ খেলি মেলি লাগি গৈছিল । একেজনী ছোৱালীৰ কিমান যে বেলেগ বেলেগ ৰূপ ! চিট পখিলীৰ দৰে নাচি থকা ৰুলীজনীক দেখি সি বিমোহিত হৈ পৰিছিল ! অলপ দূৰ লক্ষবিহীন ভাবে খোজ কঢ়াৰ পিছত সিহঁত এখন চিটি বাচত উঠি পৰিছিল । অনৰ্গল কথা কৈ গৈছিল ৰুলীয়ে । তাইৰ কথাই তাৰ কাণত মৌ বৰষিছিল । কথা কৈ থাকোঁতেই ৰুলীয়ে তাৰ হাতখন খামুচ মাৰি ধৰিছিল । মিডাচৰ স্পৰ্শৰ দৰেই তাইৰ হাতৰ স্পৰ্শই তাৰ তন মন হিয়া সোণসেৰীয়া কৰি তুলিছিল । অদ্ভূদ এক পুলক আৰু শিহৰণত তাৰ হিয়া দ্রুতভাবে কঁপিছিল !তাৰ এইখন হাতেৰে কত ছোৱালীৰ হাত স্পৰ্শ কৰিছে । শৰীৰ স্পৰ্শ কৰিছে । কিন্তু তাৰটো একোৱে অনুভৱ নহৈছিল । সকলো ছোৱালীকে সি মাথো ৰোগী হিচাপেহে স্পৰ্শ কৰিছিল । ৰোগীক সি কেৱল ৰোগী হিচাপেহে জানে । ছোৱালী , লৰা , ডেকা, বুঢ়া - একো বুলিয়ে নাভাবে । ৰুলীৰ মধুৰ কলকলনি আৰু স্পৰ্শত সি সপ্তম স্বৰ্গত উঠি থকা যেন পাইছিল । সি সকলো পাহৰি গৈছিল । নহলেনো পকেটৰ পৰা যে তাৰ পইচাৰ বেগতো পৰি গৈছিল সেয়াও সি গম নাপায় নে ! হাতত ধৰিয়েই দুয়োটা নামি আহিছিল বাচৰ পৰা – নতুনকৈ খোলা KFC খনত সোমাবলৈ । ওপৰৰ মহলাত থকা KFC খনৰ খট খটিৰ চিৰিকেইটাত উঠি যাওঁতে ৰুলীয়ে তাৰ মুখা মুখি হৈ হাতত ধৰি চিৰিকেইটা নোচোৱাকৈয়ে পাছলৈ ভৰি দি আগুৱাই গৈছিল । তাৰ মন ভৰি উঠিছিল । ইমান বেছি ভালপায় তাইক এই ছোৱালীজনীয়ে । এটা পলৰ বাবেও তাক তাৰ চকুৰ আগৰ পৰা আঁতৰ কৰিব বিচৰা নাছিল । KFC ত থকা সকলো মানুহৰ দৃষ্টি সিহঁতৰ ওপৰত আছিল । তাৰ অলপ লাজ লাগিছিল । কিন্তু ৰুলীয়ে অলপো সংকোচ কৰা নাছিল । গোটেই পৃথিৱীখনকে যেন তাই প্রত্যাহ্বান জনাব খুজিছিল । চোৱা চোৱা এইজন যুৱক – শ্যাম মোৰ- মাথো মোৰ !!
কিন্তু সেই সময়তে অঘটনটো ঘটিছিল । KFC ত বিভিন্ন খোৱা বস্তুৰ অৰ্ডাৰ দি পইচা দিবলৈ পকেটত হাত ভৰাইহে তাৰ সম্ভিত আহিল । তাৰ পইচাৰ বেগটো হেৰাল । হাতত তাৰ এটাও পইচা নাই – নিজৰ আই কাৰ্ড , ডেবিট কাৰ্ড, পেন কাৰ্ড সকলো তাৰ পইচাৰ বেগটোতে আছিল । কি কৰিব সি এতিয়া ? ৰুলী অপ্রকৃতিস্থ হৈ পৰিছিল । তাইৰ চিট পখিলী ৰূপটো হেৰুৱাই উদ্ধাউল শুকান ফাগুনৰ বতাহ এজাক হৈ পৰিছিল । চকুপানীৰে দুগাল দিয়াই তাই সকলোতে তাৰ পইচাৰ বেগটো বিচাৰি ফুৰিছিল । বাচৰ পৰা নমা স্থানটো ব্যাকুল হৈ তাৰ বেগ বিচাৰিবলৈ ধৰিলে । শ্যামৰ মনত সেই সময়ত মাথো চিন্তা হৈছিল বেংকলৈ ফোন কৰিব লাগিব । তাৰ মা- মণিৰ কাৰ্ডখনো তাৰ লগত আছিল । সেইখন হেৰুৱালে আতাকে মাকক মানে মা-মণিক আকৌ অনৰ্থক গালি পাৰিব । সি শান্ত হৈ কথাবোৰ চিন্তা কৰিছিল । তাক শান্ত হৈ থকা দেখি ৰুলী আৰু অশান্ত হৈ পৰিছিল । তাই হনুমান চালিছা গাবলৈ ধৰিছিল । মুখেৰে বিৰবিৰ কৰি হনুমান চালিছা গাইছিল আৰু তাক কৈছিল –
: “মোৰ যদি তোমাৰ প্রতি ভালপোৱা সঁচা হয় – তেনে তুমি পাৰ্চটো ঘুৰাই পাবাই চাবা ।” (আগলৈ ....)