ধাৰাবাহিক উপন্যাসৰ দ্বিতীয় অধ্যায় 15/6/16
৩.
ৰাতিপুৱাই তাৰ ফোনত মাকৰ মেচেজ এটা আহিল :
One of the hardest lessons in life is letting go. Whether it is guilt, anger, love,loss or betrayal. Change is never easy. We fight to hold on and we fight to let go !
কিমান সঁচা মাকৰ কথাখিনি ! যি ভালপোৱা পাবৰ বাবে সি ইমান যত্ন কৰিছিল, সংগ্ৰাম কৰিছিল— এতিয়া সেই ভালপোৱাক পাহৰি যাবৰ বাবেও সমানে যত্ন , সংগ্ৰাম কৰিব লগা হৈছে ! " "বৰ কষ্ট— বৰ কষ্ট!!ভালপোৱাবোৰ ধৰি ৰাখিবৰ বাবেও কষ্ট— এৰিবৰ বাবেও কষ্ট ! এৰা , কি কৰিম! এই এৰা আৰু ধৰাৰ সংগ্রামেই হয়তো জীৱনৰ প্রকৃত পাঠ ।" স্বতঃস্ফুৰ্ত ভাবে কৈ উঠিল শ্যামে ৷ হাতত থকা ফোনটোৰ ফটোগেলেৰীৰ পৰা মাকৰ ফটো এখন উলিয়াই লৈ চুমা এটা খাই সি ভাবিলে
: “আজি ডিউটিৰ পৰা আহি মালৈ ফোন কৰি সকলো কথা কৈ দিম !”-
০০০০০
: “মা , অ’ মোৰ মা !”
ফোনটো বাজি বাজি শেষ হওঁ হওঁ হ’লত শ্যামে অস্থিৰ হৈ নিজৰ ভিতৰতে মাতি থাকোঁতেই অৰুণিমাই ফোনটো ধৰিলেহি ।
: “ শ্যাম, মোৰ সোণ কি হৈছে তোমাৰ ?”
সি মুখেৰে একো নকলেও তাৰ উশাহ নিশাহৰ শব্দতেই অৰুণিমাই তাৰ জীৱনত কি ঘটি আছে গম পায় ! এয়া এক অদ্ভূদ শক্তি আছে মানুহগৰাকীৰ । সেয়ে তেওঁ ‘মা’ । শ্যামৰ মা !
সিদিনা শ্যামে অকপটে কৈ গ’ল মাকৰ আগত তাৰ হৃদয় ভঙাৰ কাহিনী । কি যে এক অটল উছৰ্গিত প্রেম আছিল শ্যামৰ ! অৰুণিমাই তাক বুজাইছিল কাৰোবাক হিয়া উজাৰি ভালপালে - তেওঁৰ পৰাও সমানে ভালপোৱা পাম বুলি ভবাটো অনুচিত ! জীৱনৰ এইটো সময় পিছল খোৱাৰ, অন্ধ মোহত দিকভ্রষ্ট হোৱাৰ সময় ! হাজাৰ মাইল দূৰৰ পৰা তাৰ চকুপানী মচিব নোৱাৰিলেও অৰুণিমাৰ এটা এটা শব্দত শ্যামে নিজৰ চকুপানী শুকুৱাই পেলাবলৈ শক্তি পায় ।
: “শ্যাম Forgive and forget her !! ক্ষমা কৰা আৰু যাবলৈ দিয়া তাইক তোমাৰ জীৱনৰ পৰা । তুমি তাইৰ ভালৰ বাবে , আনন্দৰ বাবে প্রাৰ্থনা কৰাচোন – দেখিবা তোমাৰ মনৰ বেদনাবোৰ শক্তিলৈ পৰিবৰ্তন হৈছে । জীৱনৰ প্রতিটো অভিজ্ঞতাৰ পৰা এটা সু শিক্ষা ল’বলৈ চেষ্টা কৰিব লাগে । There is a reason for everything that happen in our life ! তোমাৰ জীৱনত এইবোৰ ঘটনা সংঘটিত হোৱাৰ হয়তো কাৰণ আছে – ভাল কাৰণ । ধৈৰ্য ধৰাচোন ! ধৈৰ্যই প্রাৰ্থনা !” অৰুণিমাৰ মুখৰে নিৰ্গত প্রতিটো শব্দতে শ্যামে নিজক বিচাৰি পায় – জীৱন যুঁজৰ প্রেৰণা তাৰ মাক অৰুণিমা ! মাকৰ বাহিৰে তাৰ কোনো শুভাকাংখীয়ে ৰুলীৰ ভালৰ বাবে প্রাৰ্থনা কৰিবলৈ কোৱা নাই । সঁচাকৈয়ে এসময়ত হিয়া উজাৰি ভালপোৱা ছোৱালী এজনীক কেনেকৈ গালি পাৰিবলৈ ,শাওপাত দিব পাৰে কিছুমান ল’ৰাই –সি ভাবি নাপায় !!
: “ মই তোমাৰ বাবে, ৰুলীৰ বাবে চাণ্টিং কৰিম শ্যাম !” মাকে পুনৰ কৈছিল ।
: “মা , ময়ো তোমাৰ দৰে চাণ্টিং কৰিবলৈ বিচাৰো মা !!” সিদিনা মাকে তাক ফোনতে “নাম ম্যহ ৰেংগে ক্য”ৰ চাণ্টিং কৰিবলৈ শিকাই দিছিল । বুদ্ধৰ আলোকিত জগত এখনলৈ লৈ গৈছিল তেওঁ তাক ! ....... তাৰ ভিতৰত থকা বুদ্ধিসত্তাক চুই চাবলৈ কৰা প্রয়াসত সি নিজৰ বেদনাবোৰ পাহৰি থাকিব পাৰিছিল ! মাকে তাক ধ্বংস স্তুপৰ মাজৰ পৰা উলিয়াই আনি পুনৰ্জন্ম দিলে !! (আগলৈ ....)
৩.
ৰাতিপুৱাই তাৰ ফোনত মাকৰ মেচেজ এটা আহিল :
One of the hardest lessons in life is letting go. Whether it is guilt, anger, love,loss or betrayal. Change is never easy. We fight to hold on and we fight to let go !
কিমান সঁচা মাকৰ কথাখিনি ! যি ভালপোৱা পাবৰ বাবে সি ইমান যত্ন কৰিছিল, সংগ্ৰাম কৰিছিল— এতিয়া সেই ভালপোৱাক পাহৰি যাবৰ বাবেও সমানে যত্ন , সংগ্ৰাম কৰিব লগা হৈছে ! " "বৰ কষ্ট— বৰ কষ্ট!!ভালপোৱাবোৰ ধৰি ৰাখিবৰ বাবেও কষ্ট— এৰিবৰ বাবেও কষ্ট ! এৰা , কি কৰিম! এই এৰা আৰু ধৰাৰ সংগ্রামেই হয়তো জীৱনৰ প্রকৃত পাঠ ।" স্বতঃস্ফুৰ্ত ভাবে কৈ উঠিল শ্যামে ৷ হাতত থকা ফোনটোৰ ফটোগেলেৰীৰ পৰা মাকৰ ফটো এখন উলিয়াই লৈ চুমা এটা খাই সি ভাবিলে
: “আজি ডিউটিৰ পৰা আহি মালৈ ফোন কৰি সকলো কথা কৈ দিম !”-
০০০০০
: “মা , অ’ মোৰ মা !”
ফোনটো বাজি বাজি শেষ হওঁ হওঁ হ’লত শ্যামে অস্থিৰ হৈ নিজৰ ভিতৰতে মাতি থাকোঁতেই অৰুণিমাই ফোনটো ধৰিলেহি ।
: “ শ্যাম, মোৰ সোণ কি হৈছে তোমাৰ ?”
সি মুখেৰে একো নকলেও তাৰ উশাহ নিশাহৰ শব্দতেই অৰুণিমাই তাৰ জীৱনত কি ঘটি আছে গম পায় ! এয়া এক অদ্ভূদ শক্তি আছে মানুহগৰাকীৰ । সেয়ে তেওঁ ‘মা’ । শ্যামৰ মা !
সিদিনা শ্যামে অকপটে কৈ গ’ল মাকৰ আগত তাৰ হৃদয় ভঙাৰ কাহিনী । কি যে এক অটল উছৰ্গিত প্রেম আছিল শ্যামৰ ! অৰুণিমাই তাক বুজাইছিল কাৰোবাক হিয়া উজাৰি ভালপালে - তেওঁৰ পৰাও সমানে ভালপোৱা পাম বুলি ভবাটো অনুচিত ! জীৱনৰ এইটো সময় পিছল খোৱাৰ, অন্ধ মোহত দিকভ্রষ্ট হোৱাৰ সময় ! হাজাৰ মাইল দূৰৰ পৰা তাৰ চকুপানী মচিব নোৱাৰিলেও অৰুণিমাৰ এটা এটা শব্দত শ্যামে নিজৰ চকুপানী শুকুৱাই পেলাবলৈ শক্তি পায় ।
: “শ্যাম Forgive and forget her !! ক্ষমা কৰা আৰু যাবলৈ দিয়া তাইক তোমাৰ জীৱনৰ পৰা । তুমি তাইৰ ভালৰ বাবে , আনন্দৰ বাবে প্রাৰ্থনা কৰাচোন – দেখিবা তোমাৰ মনৰ বেদনাবোৰ শক্তিলৈ পৰিবৰ্তন হৈছে । জীৱনৰ প্রতিটো অভিজ্ঞতাৰ পৰা এটা সু শিক্ষা ল’বলৈ চেষ্টা কৰিব লাগে । There is a reason for everything that happen in our life ! তোমাৰ জীৱনত এইবোৰ ঘটনা সংঘটিত হোৱাৰ হয়তো কাৰণ আছে – ভাল কাৰণ । ধৈৰ্য ধৰাচোন ! ধৈৰ্যই প্রাৰ্থনা !” অৰুণিমাৰ মুখৰে নিৰ্গত প্রতিটো শব্দতে শ্যামে নিজক বিচাৰি পায় – জীৱন যুঁজৰ প্রেৰণা তাৰ মাক অৰুণিমা ! মাকৰ বাহিৰে তাৰ কোনো শুভাকাংখীয়ে ৰুলীৰ ভালৰ বাবে প্রাৰ্থনা কৰিবলৈ কোৱা নাই । সঁচাকৈয়ে এসময়ত হিয়া উজাৰি ভালপোৱা ছোৱালী এজনীক কেনেকৈ গালি পাৰিবলৈ ,শাওপাত দিব পাৰে কিছুমান ল’ৰাই –সি ভাবি নাপায় !!
: “ মই তোমাৰ বাবে, ৰুলীৰ বাবে চাণ্টিং কৰিম শ্যাম !” মাকে পুনৰ কৈছিল ।
: “মা , ময়ো তোমাৰ দৰে চাণ্টিং কৰিবলৈ বিচাৰো মা !!” সিদিনা মাকে তাক ফোনতে “নাম ম্যহ ৰেংগে ক্য”ৰ চাণ্টিং কৰিবলৈ শিকাই দিছিল । বুদ্ধৰ আলোকিত জগত এখনলৈ লৈ গৈছিল তেওঁ তাক ! ....... তাৰ ভিতৰত থকা বুদ্ধিসত্তাক চুই চাবলৈ কৰা প্রয়াসত সি নিজৰ বেদনাবোৰ পাহৰি থাকিব পাৰিছিল ! মাকে তাক ধ্বংস স্তুপৰ মাজৰ পৰা উলিয়াই আনি পুনৰ্জন্ম দিলে !! (আগলৈ ....)
No comments:
Post a Comment