তুমি ---- অংকুৰ শইকীয়া

তুমি
-----

এইযে ভাৱো
‘তুমি’,
মোৰে হয়নে
নতুবা মোৰ প্ৰাণৰহে !
কথাবোৰ যিমানেই ভাৱো
ভাৱি ভাৱি শেষ নহয় দিন-ৰাতি ৷

ভালপোৱা
এয়ে চাগে ভালপোৱা
জীৱনৰ,হেপাহত নুৰীয়াই থোৱা প্ৰতিটো ঋতুৰ বসন্ত ৷

বিনিময়ত
তুমি:

‘তুমি’ কিয় আছা
মোৰ স’তে,
জগাই তুলি এটি সপোন প্ৰভাতী ৷

নিৰৱতাৰ সুযোগ লৈ
সেউজীয়া অনুপম উপমা বিচাৰি

অনন্ত কাললৈ এটি বীজ হোৱা
মধুৰ আলিংগনত ন-মুখ দেখাকৈ নয়নজুৰি
এটি কলি দুটি পাতৰ পৃথিৱীখন কিযে সুন্দৰ দেখিবা ৷

আকৌ
ভাৱো
‘তুমি’
মন দাপোণত কাৰ ছৱি আঁকিছো
মোৰ মানসপটত
বাধাৰ প্ৰাচীৰ সিপাৰে

প্ৰাপ্তিৰ শেষ ঠিকনা
সৌৱা সাতোৰঙী বোল

জোনাকৰ বুটাবচা উত্সৱ যে
সৰ্বব্যাপি শোভিছে সম্মুখৰ আকাশ দেখি ফাগুনীয়া ৷

জানিচো
‘তুমি’
সৰাফুল নোহোৱা
নালাগে হ'ব অনাদৰ এপাহি
হোৱা বুকুত এঠা লগাদি লগা ....,

তোমাক আলফুলে সাৱটি ধৰো
ওঁঠত কি গীতৰ সূৰে ফৰিংফুটা জোনাক
মন-প্ৰাণ সৰি নিয়া জোনাকী ওপচা চোতাল ৷

সচাঁয়ে
‘তুমি’
এইয়া হৃদয়লৈ সোমাই অহা
ঢৌ তোলা এখনি নদী
নিৰৱধি

থুপি থুপি উশাহ অবিৰত
একেটি মাথোঁ শব্দ.....,

'তুমি '

আদৰি লওঁ
আকাশময় বিশ্বাসত দোলায়িত
সুখৰ ফাকুৰেণু অনুভুতি
ফুলক ফুলৰ ৰ’দালি উদয় খিল্ খিল্ পাটগাভৰূ হাঁহি ৷৷

ණ অংকুৰ শইকীয়া ৷৷