উক্তি ৭-- কিশোৰ দাস

#উক্তি ৭

যিমান মহান আদৰ্শৰে নচলাইবা কিয়
নিজকে যিমানেই উদঙাই নিদিয়াইবা কিয়
কিছুমান কথা নোকোৱাকৈয়ে ৰৈ যাব
কলহৰ তলিৰ পানী টোপালৰ দৰেই।

টোকা : হাৰুকী মুৰাকামীৰ উপন্যাস 'Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of 

Pilgrimage' ৰ এটি বাক্যৰ কাব্যৰূপ, এক পৰীক্ষামূলক প্ৰয়াস।

🖋কিশোৰ দাস

উক্তি ২---কিশোৰ দাস

#উক্তি ২

দুৰ্ভাগ্যক্ৰমে, ঘড়ীটো বাজিয়েই আছে,
সময়বোৰো লগতে গৈয়েই আছে।

বৰ্ধমান অতীতত
ভবিষ্যত হ্ৰাসমান।

সুযোগবোৰো হেৰাই গৈ আছে,
হুমুনিয়াহবোৰে য'ত পাহাৰ সাজিছে।

টোকা : হাৰুকী মুৰাকামীৰ উপন্যাস 'Dance Dance Dance'ৰ এটি বাক্যৰ কাব্যৰূপ, এক পৰীক্ষামূলক প্ৰয়াস।

কিশোৰ দাস

ৰাজনীতিৰ চুচুংফাক্ ----- ৰীণা বুঢ়াগোঁহাই

ৰাজনীতিৰ চুচুংফাক্

ৰীণা বুঢ়াগোঁহাই

ৰাজনীতিৰ ৰাজ কোনেনো বুজি পায়
বৰ বৰ সেনানীও ধৰাশায়ী হাঁ‌য় ।
আয়াৰাম গয়াৰাম ৰাজনীতিৰ খেল
ইপক্ষই সিপক্ষক মাৰে বিষ শেল ।
মই বৰ ভাৱত প্ৰতিজন যোদ্ধা
সুযোগ পালেই লুটিপুটি পূৰাব ক্ষুধা ।
ক্ষুৰধাৰ সমালোচনাত সকলো পাকৈত
বিপক্ষক লেং মাৰি পেলাই খাৱৈত ।
চল পালেই চাপৰি বজাই কৰে হামোৰ-কামোৰ
যেন দহ দিন দহ ৰাতি নোখোৱা ভোকাতুৰ ।
দেশৰ হকে পিঠি দি নিজৰ সাতগোষ্ঠী উদ্ধাৰে
পাঁ‌চ বছৰতে গোটাই নললে যে জীৱন নেযায় সুখেৰে ।
ভোট বিচাৰি নমস্কাৰ দি হাতৰ বিষ উঠিল
পাঁ‌চ বছৰত মালিচ কৰি কথমপি ভাল কৰিল
কি কাৰনেনো তেওঁলোকে উদ্ধাৰ কৰিব দেশ
অভিনয় কৰি দেশসেৱকৰ ধৰিছিল বেশ ।।

শিল্পী---প্ৰশান্ত কলিতা

' শিল্পী '

শিল্পী সৈনিকৰ বেশত সৃষ্টিৰ যুদ্ধ ক্ষেত্ৰত
মহাসমৰৰ বিভীষিকাৰ ক্ষুধা সমাজৰ মাজত ,
লিও টলস্টয় আৰু লেলিন দেশৰ মাটিত খোজকাঢ়ি ফুৰিছো ,
পুৱাৰ শীতলতাৰ মাজে মাজে মেঘাচ্ছন্ন আকাশত , ভলগা নদীৰ পাৰত
মেক্সিম গৰ্কীৰ প্ৰতিমূৰ্তিৰ তলত বহি
'মা' উপন্যাস, প্ৰাণ প্ৰাণৰ সৃষ্টি সুঁৱৰি ...
শতাব্দীৰ পৰা শতাব্দীলৈকে জীৱন্ত ছবি চাই,
স্বতন্ত্ৰতাৰ বিক্ষুভ উজাৰি সংগ্ৰামী সত্তা লেলিনৰ মুক্ত কণ্ঠত মই শুনিছো সেয়া
শ্ৰমিক, কৃষক , জোৱান সকলোৱেই সংস্কৃতিৰ মিলন তীৰ্থস্থানত ,
বিচাৰি আহিছো মই পূব ভাৰতীয়
অসমী আইৰ কোলাত জন্ম
সোণালী সূৰ্য্য , সেউজী পাতৰ বৰণ লৈ
উকা নদীত অলেখ ঢৌত মুখ চাই
ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ চাপৰিত নাঙলৰ শিৰলুত
সোণালী ধাননি ডৰাত মোৰ মা
দাৱনী কাঁচিখন , সেয়া চোৱাচোন
ময়ো স্বতন্ত্ৰতাৰ বিক্ষুভ উজাৰি আছো ।

আখৰুৱাৰ অনুভৱ : অক্টোবৰ, ২০১৭

আখৰুৱাৰ অনুভৱ : অক্টোবৰ, ২০১৭

#শেষ_শীতটো

কিশোৰ দাস

----------------------

পুৰণি কবিতাৰ বহী এটি চাই আছিলোঁ। নিজে লিখা কবিতাবোৰে নিজকে হহুঁৱায়, আকৌ তাৰে মাজৰেই কিছুমান কবিতাই মনটো সেমেকা কৰে।
--------

আৰু কিছু পষেক--

আমি এৰা-এৰি হ'ম।

শীতৰ শেষৰ কুঁৱলি
ঘণ হৈ আহিছে,
আমাৰ মৰমো গাঢ় হ'ব ধৰিছে।

যদিওবা
আৰু কিছু পষেকৰ পাচতেই
আমি এৰা-এৰি হ'ম।।

২৯।০১।২০১৪

--------

জানুৱাৰী মাহ,২০১৪।

তেতিয়া আমি বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ইলেক্ট্ৰনিক্স এণ্ড কমিউনিকেশ্যন টেকন'লজি বিভাগৰ চতুৰ্থ ষাম্নাসিকৰ ছাত্ৰ। মাঘ বিহুৰ শেষত নতুনকৈ শ্ৰেণী আৰম্ভ হৈছে। বোধকৰো ঘৰত বহুদিন বন্ধ কটোৱাৰ বাবে মনত জঠৰতা।

তেতিয়া ৰাতিপুৱা ৯ বজাৰ পৰা শ্ৰেণী আৰম্ভ হয় বাবে ঘৰৰ পৰা ৭ বজাত ওলাই ওচৰৰে ঘাইপথটোৰ চ'কটোত বাছ ৰখো। চৌদিশে কুঁৱলি, দূৰৈৰ পৰা বাছবোৰ নমনি। অকল জ্বলাই অহা লাইটবোৰ দেখা যায় যদিও সেইখন কি গাড়ী পূৰ্বানুমান কৰাটো বৃথা। অবশ্যে দহ-পোন্ধৰ মিনিটৰ মূৰে মূৰে গুৱাহাটী অভিমূখী বাছ পোৱা যায়। ৰ'ব লগা সময়খিনি মোৰ বৰ প্ৰিয়। কুঁৱলিসিক্ত পথাৰবোৰত, সৰা পাতবোৰত যেন ৰৈ যায় মোৰ মনটো, বাছখনত উঠিলেও খিৰিকীৰে দূৰৈৰ পথাৰবোৰে মোক সংগ দিয়ে। ঘৰৰ ওচৰৰে পাগলদিয়া, যেন কুঁৱলিৰ সাগৰত শুই থকা এক গাৱঁলীয়া ৰাস্তা। সৰিয়ঁহৰ পথাৰবোৰত মন হেৰুওৱাটো কিমান যে সহজ!

সাধাৰণতে বন্ধ খোলাৰ পিছত প্ৰথম দুদিনমান শ্ৰেণীৰ উপস্থিতি সেৰেঙা। দূৰৈৰ বন্ধুবোৰ বহুদিনৰ মূৰত বিহুৱে- পূজাই ঘৰত যায় বাবে দুদিন বেছিকৈ বন্ধ কটাই আহে। আমি ওচৰৰ খিনি বন্ধ পালেই ঘৰলৈ লৰোঁ যিহেতু বন্ধ খুলিলেই যাব পাৰোঁ।

সকলোবোৰৰ উপস্থিতিত সকলো নতুন যেন লাগে। আমি যেন পুনৰুজ্জীৱিত হৈ আকৌ লগ হ'লো। নতুন কথা, নতুন আশা।

এনেকৈয়ে মনত এটি চিন্তাই বাহ বান্ধে এয়াই হয়তো বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ শেষ শীত। আমি সকলো চাৰি-পাঁচ মাহ পাছতেই এৰা-এৰি হ'ম। নিজৰ জীৱনৰ ভৰণ-পোষণত নাইবা নিজৰে জীৱন পৰীক্ষাত।

পঢ়ি-শুনি ওলাই যোৱাৰ পিছতহে গম পোৱা যায়, জীৱন কি? বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দুবছৰীয়া পৰিক্ৰমাৰ অন্তিম মূহুৰ্ত সমাগত। সকলোৰে মন গধূৰ। জীৱনৰ পথবোৰত হেৰাই নাইবা হাৰি ছন্দ হেৰোৱাৰ ভয়ত! নিজৰ মাজতেই নাইবা জাগতিক ব্যস্ততাত নিজৰ সময় হেৰুৱাই লগ নোপোৱা বহুদিনেই হ'ল।

কবিতাটো তেনেভাবেই লিখা আছিল, যিটো দুই এজন বন্ধুৰ বাবে কাকো দিয়া হোৱা নাই। আজি পঢ়ি পুনৰ মনটো সেমেকা হ'ল। এনেই সেমেকা বতৰ, মনটো পুনৰ সেই দিনবোৰলৈ উৰি গ'ল।

🖋কিশোৰ দাস

এনেকৈয়েই চলি থাকে--- শঙ্কৰ জ্যোতি দত্ত

:: এনেকৈয়েই চলি থাকে... ::

কবিতাবোৰ শব্দ হয়
শব্দবোৰ পখিলা হয়
পখিলাবোৰ ৰং হয়

ৰঙীন বাবেই পখিলাবোৰ উৰণীয়া ।

জীৱনবোৰ উৰণীয়া হয়
উৰণীয়া হয় বাবেই সপোন চুমে

সপোনবোৰ আৱেগ হয়
কিয়বা, আৱেগবোৰ নৈ হয় !

নৈ হৈ বোৱাই লৈ আহে
মনত সাঁচি থোৱা কথাবোৰ

আকৌ কথাবোৰ শব্দ হয়
আৰু এনেকৈয়েই চলি থাকে
এধৰীয়া মালা...

।। শঙ্কৰ জ্যোতি দত্ত ।।

কবিতাৰ আঁৰৰ কবিতা--- পৰশমনি কাশ্যপ

কবিতাৰ আঁৰৰ কবিতা

কবিতা এটা পঢ়িছিলো
অচিন দেশৰ অনুদিত¸
মাথা-মুণ্ড নুবুজা শব্দৰ খেল খেলিছিল লেখকে¸

খং উঠিছিল¸ মুৰ্খ আচলতে পাঠক নে সেই কবি
যাৰ নাছিল মোৰ ওচৰত পৰিচয়¸

চানাচুৰ খোৱা কাগজত পাইছিলো কবিতাটো
যিটো আছিল অনুদিত

অনুবাদকৰ নামটো নাছিল
হয়তো ৰৈ গৈছিল
ফটা কাগজৰ আনটো পাৰে¸

দুবাৰ চাৰিবাৰ দহবাৰ পঢ়িও নুবুজিলো
মুৰ্খৰ কবিতা

মোহাৰি দলিয়াই দিলো
আকৌ বুটলি আনিলো¸
মই নজনাকৈয়ে কবিতাটোহে সৃষ্টি কৰিছিল কৌতুহল
নভবাকৈয়ে হৈ গৈছিল মুখস্হ
যদিও বিন্দুমাত্ৰাও সাৰমৰ্ম বুজা নাছিলো¸

প্ৰিয় পাঠক¸ সহায় কৰক
এটা অদৰকাৰী কথাই বাহ ললে মগজুত
উলিয়াই দিব পৰাৰ জোখাৰে বিশ্লেষণ নাই

কবিতাটো আছিল এনেধৰণৰ
মুৰ্খ কবি অজান দেশৰ
হয়তো মৃত আছিল
------

যিটো গল্প লিখা হোৱা নাছিল

এটা দুৰন্ত কমেডিয়ান পেটুৱা
যিয়ে ডাল ডাল কৰে পেটৰ নাড়ী
বয়স বোলে বেছি হোৱা নাছিল
অলপতেহে তাৰ বিবাহ বিচ্ছেদ হৈছিল

জোকৰৰ দৰে সি হহুৱাইছিল চবকে
আচলতে সি আছিল এটা হত্যাকাৰী
চাইক’ৰ দৰে সি হাঁহিছিল¸ কান্দিছিল
অকলে অকলে কথা কৈছিল
জোকৰৰ সাজৰ তলত পিন্ধিছিল গোপন সাজ যি ভয়াবহ
প্ৰতিটো হত্যাত নতুন টেকনিক্

এনে এটি কাহিনীয়েই লিখিছিল লেখকে
চিন্তাৰ আটিগুৰি নথকা
দিশ নমনা শব্দ পুজাৰী

আচলতে চাইক’ ভিলেইন নাছিল
ফ্লেচবেকত ছবিখন আঁকিছিল লেখকে
হয়তো এবুকু দুখ
এবুকু সুখ
সাধাৰণ হিৰোজনে পিন্ধিছিল বেশ

য়দা য়দাহি ধৰ্মস্য নিজ দেশৰ ধৰ্ম
সেয়া বাজিছে আৱহ সংগীত
চাইক’ৱে মাতে হেমলেটৰ সংলাপ…

মই এখন চিনেমা বনাম
যত নাথাকিব হিৰো
ভিলেইন জিকিব
আৰম্ভনিৰ পৰা শেষলৈ দপদপাই থাকিব ভিলেইন
হিৰোইন প্ৰেমত পৰিব ভিলেইনৰ

ৰিয়েলিটি এয়াই
বিভিষিকাৰ অন্য নাম ভিলেইনে
ধ্বংস কৰিব সকলো

চাইক’ কমেডিয়ানে গান এটা গাব
দৌৰি আহিব অপ্সৰাৰ দৰে হিৰোইন

হলত বেচিবলৈ নাথাকিব টিকট
পাৰ ভাঙি বৈ যাব জোৱাৰ

কিন্তু নাটকখন নহব কেতিয়াও
কিয়নো নাথাকিব বিনোদন
নাথাকিব পুতৌ
ভিলেইনবোৰে জিঘাংসাৰে খেদি আহিব ভিলেইন

গল্প এটা লিখিম বুলি দৌৰিছিল মানুহজন
ধ্বংসৰ বন্দনাহে আহিল
পুবত সুৰ্যাস্ত
পশ্চিমত উদয়
উল্টাপুল্টা নিয়ম নমনা লেখকৰ চিঞাহী শেষ …

সংলাপবোৰ গান হৈ গুছি গল
সুৰবোৰ দুখ হল
সুৰাৰ নিচাবোৰে বতাহত নাচিলে
চকুলোৰে বানপানী হল
আৰু আৰু… গৈয়েই থাকিল বাটতো
কাহানিও শেষ নহল
গতিৰ গতি গৈয়েই থাকিল…

কাহিনীটো আধৰুৱা হৈ ৰল
নায়ক পলাল
যিটো গল্প লিখা নহল।

উল্টা-পুল্টা কথাৰ সমাহাৰ। কাব্যিক নান্দনিকতা বিচাৰি মুৰ নঘমাব। মাথো মেচেজটো পঢ়ক।
----

এনেকৈয়ে শেষ হৈছিল কবিতাটো।