স্থিৰ কাব্য -- হীৰক জ্যোতি বৈশ্য

স্থিৰ কাব্য

(১)
নাৱৰীয়া অজলা
একেখিনি পানীয়ে নিতৌ তেওঁক বোৱাই নিয়ে বুলি
সাৱতি থাকে নদী
সাৱতি থাকে সখাৰ প্ৰেম
প্ৰেম অমৃতৰ নদী

(২)
মকৰাই জাল গুঁঠিব পৰাকৈ আমি স্থিৰ
উতলা বতাহ অ’ৰ-ত’ৰপৰা আহি
আমাক দি যায় ঘিঁউ বৰণীয়া দোকমোকালি

সূৰ্য আছিল আকাশত
নাছিল তেজত
নাছিল আকাশ মৌচুমীৰ কোঁহৰ মাজত
নাছিল তোমাৰ জিভাৰ বগাৰ মাজত৷
পূৱ আকাশত উৰি থকা নীলা চৰাইৰ নীলা ডেউকাই
পচিম আকাশৰ বতাহে বতাহে বিয়পায়
কিহৰ ৰহস্য কিহৰ কাৰুণ্য
কিহৰ দোমোজাত পূৱে-পচিমে ফেঁচাৰ উৰুলি
দিনান্তৰ নিজম গধূলি

(৩)
তোমাৰ পিঠিখনে ছাঁ দি আছে অথনিৰেপৰা
তোমাৰ শিল কলিজাই তেজ দি আছে
তোমাৰে মোৰে মাজৰ অনামী কেতেকীজনীক
লৰিব পৰা নাই কোনেও
লৰিবলৈ বতাহ নাই কোনোদিশে
বতাহ দশোদিশে

আমি স্থিৰ, মকৰাই জাল গুঁঠিব পৰাকৈ

আমাৰ মূৰত ভেঁজা দি পোন হোৱা
সপোনবোৰক মেৰিয়াই ধৰিছে মকৰাৰ জালে৷