কবিৰ মনৰ কথা : কবি-- অনিতা গগৈ

প্ৰশাসকৰ কুঠলীঃ বিষয়ঃ কবিৰ মনৰ কথা: কবিঃ অনিতা গগৈঃ ১৪ জুলাই ২০১৫

প্ৰশাসকৰ কুঠলীঃ বিষয়ঃ কবিৰ মনৰ কথা:
'আখৰুৱা : literati' গোটৰ সদস্য কবি সকলৰ সৈতে 'প্ৰশাসকৰ কুঠলী'ৰ পৰা পৰ্যায়ক্ৰমে সম্ভৱপৰ আৰু আগ্ৰহী সদস্য কবিৰ মনৰ কথা জনাৰ প্ৰয়াস কৰা হৈছে। এই প্ৰয়াসে গোটৰ কবিৰ বিষয়ে পাঠক সকলে জনাৰ সুযোগ পাব বুলি ভবা হৈছে। সেই উদ্দেশ্য আগত ৰাখি গোটৰ তেনে কিছু কবিৰ সৈতে বাৰ্তালাপৰ জৰিয়তে 'কবিৰ মনৰ কথা' শিৰোনামেৰে যুগুতোৱাৰ আৰু প্ৰকাশ কৰাৰ দিহা কৰা হৈছে। আমাৰ এই প্ৰয়াসৰ প্ৰথমটো কথোপকথনত ভাগ লৈছে, গোটৰ সক্ৰিয় আৰু নিষ্ঠাৱান সদস্য তথা সকলোৰে পৰিচিত এগৰাকী কবি অনিতা গগৈয়ে।
আমি আশা ৰাখিম আমাৰ এই প্ৰয়াসলৈ আখৰুৱাৰ মাননীয় সদস্যসকলে সঁহাৰি জনাব আৰু তেখেতসকলৰ বহুমূলীয়া দৃষ্টিভংগী জনাব।
ধন্যবাদ,
প্ৰশাসকবৃন্দ,
মনোহৰ দত্ত
মালৱিকা বৰা ব্ৰহ্ম
'আখৰুৱা : literati' গোট।
১৪ জুলাই ২০১৫
________________________________________________________
কবিৰ মনৰ কথা:
অনিতা গগৈ আখৰুৱাৰেই নহয় অসমীয়া কাব্য-চৰ্চাৰ বিভিন্ন গোটত তেওঁ সক্ৰিয় আৰু সকলোতে তেওঁ পাৰ্যামানে নিজৰ ভূমিকা পালন কৰি আহিছে। নামৰূপ নিবাসী তথা স্বনিয়োজিত বৃত্তিৰ সৈতে যুক্ত, এই গৰাকী কবিক আমি প্ৰথমেই সুধিছিলো-
আখৰুৱাঃ তুমি লিখা প্ৰথমটো কবিতা তোমাৰ মনত আছেনে?
অনিতা গগৈঃ মই আগতে হয়তো আপোনাক কৈছো যে- মই কবিতা খুব কম লিখিছিলো। এতিয়াহে সদায়ে লিখাৰ মন যায় বা চেষ্টাও কৰোঁ। সৰুতে লিখা কবিতা এটা মনত আছে, যিটো পঞ্চম শ্ৰেণীত পঢ়ি থাকোতেই লিখিছিলো।
আখৰুৱাঃ কোনটো বাৰু? দিব পাৰিবানে?
অনিতা গগৈঃ তাৰপিছত অ'ত ত'ত লিখাবোৰ হেৰুৱালো। মানে, লিখো আৰু প্রতিযোগিতাত দিওঁ। প্ৰথমেই লিখা কবিতাটো আছিল এটা সৰু ল'ৰা ছোৱালী জাতীয় কবিতা। তাৰ পিছত মই এটা কবিতা প্রথম মনত থকাকৈ লিখিছিলো একাদশ শ্রেণীত। সেইটো পুৰা মনত আছে
আখৰুৱাঃ সেইটোকেই দিয়া।
অনিতা গগৈঃ ৰ'ব দুয়োটাই দিয়াৰ চেষ্টা কৰিম।
ভকত : অনিতা গগৈ
মোৰ এটা ভাটৌ আছিল
নামটো তাৰ ভকত
সি খাই ভাল পাইছিল 
জলকীয়া আৰু ভাত
প্রতি পুৱাই সি কয়ঃ 
''সুপ্রভাত সুপ্রভাত
ভোকত আছে ভকত, 
কোন ক'ত আছাহঁত 
দিয়া জলকীয়া আৰু ভাত''
কিন্তু,
কালি নিশা সপোনত দেখিলো
সঁজাটোৰ দুৱাৰখন খোলা,
ভকত উৰি গ'ল
নীলা আকাশৰ বুকুলৈ উৰি গৈছে ..
উৰি গৈছে আৰু গৈয়েই আছে ।
মাৰ মাতত সাৰপাইহে দেখো, 
ভকতে সঁজাতে টোপনিয়াই আছে
আজি ভাবিছো সঁজাটোৰ দুৱাৰখন আৰু বন্ধ নকৰো,
মন যায় যেতিয়াই, ভকত উৰি যাওক.......।
-------------------------------------------------
ইয়াৰ পিছৰটো কবিতা আছিল একাদশ শ্রেণীত থাকোতেই লিখা-
কিয় তুমি : অনিতা গগৈ
কিয় ইমান চৰ্চিত 
বিতৰ্কিত তুমি ?
বহুজন
আহে যায়
আহে আৰু যায়
কাৰোচোন খবৰেই নাই
তোমাৰ খবৰ ৰাখে প্রতিজনে
সকলোৱে 
মুখে মুখে
কি এনে তুমি?
এৰিব নোৱাৰি
ধৰিবও নোৱাৰি
আওকান ক'ৰাৰটো কথাই নাহে
কেওফালে তুমিয়েই তুমি
তোমাৰ অবিহনে মোৰ স্থিতিয়েই বা কি ?
অ' মোৰ মন....
মোৰেই হৈ ৰ'বা চিৰদিন
সোঁতৰ বিপৰীতে আপোচবিহীন।
-----------------------------------------------------------------------------
আখৰুৱাঃ দুয়োটা কবিতাই ভাল লাগিল। বাৰু, মানুহৰ প্ৰেম, বন্ধুত্ব আদিৰ প্ৰতি তোমাৰ ধাৰণা কি?
অনিতা গগৈঃ প্রেম বন্ধুত্ব আদি মানৱ জীৱনৰে অংগ।
আখৰুৱাঃ মানৱ প্ৰেম কিমানদূৰ সত্য? তেনেদৰে নাৰী-পুৰুষৰ প্ৰেমে মানুহক কি দিয়ে?
অনিতা গগৈঃ অসত্য কিয় হ'ব বাৰু। বুদ্ধ, গান্ধী, নেলচন মেণ্ডেলা আদিক আমি পাহৰা অনুচিত।
আখৰুৱাঃ হয়। নাৰী-পুৰুষৰ প্ৰেমত প্ৰেমৰ অনুভৱ যিমান তাতকৈ দৈহিক তাড়ণা বেছি বুলি ক'লে ভুল হ'ব নেকি?
অনিতা গগৈঃ হয়, বহু ক্ষেত্ৰত সঁচা, মানে ভুল নহয়।
আখৰুৱাঃ এই বিষয়বোৰ তোমাৰ ওচৰলৈ কিদৰে আহে?
অনিতা গগৈঃ নাভাবো বিশেষ, হঠাতে মনলৈ আহে।
আখৰুৱাঃ এই মুহুৰ্তত কোনো এটা কবিতাই তোমাক মাতিছে নেকি?
অনিতা গগৈঃ এইকেইদিন মোৰ মনলৈ আহি আছে কুন্তী, দৌপদী। কিন্তু ভয় খাই আছো।
আখৰুৱাঃ হয়, বুজিছো। সেয়া ভাল। ভয়ৰ কথা পাতিম বাৰু। কিন্তু, এই মুহুৰ্তত তোমাৰ মনলৈ কবিতাৰ একো কথা অহা নাই। নহয় জানো?
অনিতা গগৈঃ কেইদিনমান কামাখ্যাৰ কথা আহিছিল বাবে এনেই লিখিলো....এতিয়া লিখাৰ কথা ভবা নাই কাৰণ মই আজিকালি এটাহে লিখো দিনে।
আখৰুৱাঃ তাকেই জানিব বিচাৰিছো। কবিতা- যিকোনো সময়ত কবিৰ কাষলৈ নাহে। নহয় জানো?
অনিতা গগৈঃ হয় । কিন্তু একেৰাহে আহে, মানে কেতিয়াবা।
আখৰুৱাঃ এইযে বিশেষ মুহুৰ্ত যিবোৰে কবিৰ কলমলৈ শব্দৰ নৈ, মেঘ মাতি আনে, অৰণ্যৰ গভীৰতালৈ লৈ যায়, ঘনচিৰিকাৰ লাহি পাখি চুই চায়, সিবোৰৰ কোনোটো তোমাৰ মনলৈ আহেনে?
অনিতা গগৈঃ যেতিয়া নিজে আহে সেইবোৰ লিখাৰ সময়ত ভাব হয় মই যেন মই নহয়, কিবা এক অপাৰ্থিব অনুভৱ আৰু তেনেকৈ লিখা কবিতাকেইটা খুব ভাল হয় আৰু প্রতিজনে হয়তো তেনে অনুভৱ কৰে। তেনেকৈ লিখা কবিতা স্বতঃস্ফুৰ্তভাবে হৃদয়স্পৰ্শী হয়। পাঠকেও অনুভৱ কৰে সেই স্পন্দন। কিন্তু সেই সময়ৰ শব্দ বা ভাবৰ বিন্যাস সাৱলীলভাবে এনে হয় যে লিখি শেষ নকৰালৈ অবিৰত হয় শব্দৰ গতি। পিছে, আচৰিত কথা পুনৰ গোটেই কবিতাটো হুবহু মনত নাথাকে। চালেহে ক'ব পাৰি। মানে নিজৰ কবিতাৰ প্রথম দুটামান শাৰীহে মোৰ মনত থাকে, হুবহু।
আখৰুৱাঃ এইযে ক'লা- 'এনে হয় যে লিখি শেষ নকৰালৈ অবিৰত হয় শব্দৰ গতি।'- এই কথাটো ভাল লাগিল আৰু এয়াই সত্য। নিজৰ কবিতা মনত নথকাতো অস্বাভাৱিক নহয় বুলি ভাবোঁ। কিছু কবিৰ বা লোকৰহে প্ৰচুৰ পৰিমাণে মনত থাকে।
অনিতা গগৈঃ হয়। মোৰেই নাথাকে। কিন্তু লিখি থাকোতেতো ইটোৰ পাছত সিটো আহি যায়... চুটি দুই এটাহে মনত ৰয়।
আখৰুৱাঃ ঠিক যেনেকৈ ক'ৰবালৈ গৈ থাকিলে বাটৰ কাষৰ গছ, ঘৰ, মানুহ দেখোঁ আৰু চিনাকি চিনাকি লাগে, পিছত সেই ক্ৰমটো জানো হুবহু মনলৈ আহে?
অনিতা গগৈঃ ঠিকেই কৈছে। এটা যেন পৰিক্রমা। যিবাটে লৈ যায় ওভটোতে সেই বাট যেন সদৃশ নহয়। কিছু পৰিবৰ্তন বা সম্পূৰ্ণ পৰিবৰ্তন।
আখৰুৱাঃ হয়। এটা যেন পৰিক্ৰমা। কিন্তু মানুহ যিহেতু যন্ত্ৰ নহয়, ই টেপৰেকৰ্ডৰ দৰে মনত ৰাখিব নোৱাৰে। কিছুৱে অৱশ্যে অলপ বেছি মনত ৰাখিব পাৰে বা মুখস্থ কৰিব পাৰে। বাৰু, এই যে কবিতাৰ নিচা, সিয়ে তোমাক কি দিয়ে?
অনিতা গগৈঃ মোক কি দিয়ে বুলি ক'বলৈ হ'লে এক অনিবৰ্চনীয় বিমল সুখানুভূতি। মই যেন বিচৰণ কৰোঁ এক সুৰৰ জগতত। য'ত শব্দবোৰে গীত গাই কথা কয় ঠিক তেনে শব্দ- সাগৰ, নদী, নিজৰা, তেনে শব্দ- চৰাই, আকাশ, সেউজীয়া, ঘাঁহনি, নাওঁ, মাছ সকলো যেন একো একোটা শব্দহে- তেনে এটা অনুভৱ হয়।
আখৰুৱাঃ হয়। শব্দই কিয় বাৰু ইমান আকুল কৰে? কি আছে শব্দত? কি আছে একো একোটা মুহুৰ্তত?
অনিতা গগৈঃ সেয়াই হয়তো কবিতা। কাৰণ গদ্যই মানুহক ইমান ব্যাকুল নকৰে। হয়তো এনে হ'ব পাৰে মানুহ প্রকৃতিগত ভাবে অনুগত শব্দৰ কাব্যিক ব্যঞ্জনাৰ। কাৰণ যিমান প্রাচীন সাহিত্য আছে সেই সকলোৰে মাধ্যম কাব্য। সেয়ে মানুহ কবিতাৰ প্রতি অনুগত অসচেতনভাবেই।
আখৰুৱাঃ হয়। পিছে কবি হিচাপে শব্দৰ প্ৰতি কিয় তুমি আকুল?
অনিতা গগৈঃ সকলো লিপিবদ্ধ বা মৌখিক সাহিত্যৰে মাধ্যম কবিতা বা পদ্য। হয়তো সেয়াও এক কাৰণ হ'ব পাৰে। চামে চামে মানুহৰ শৰীৰত প্রৱাহিত, ৰক্তৰ শিৰাই শিৰাই প্রৱাহিত কবিতাৰ ছন্দ- জ্ঞাত বা অজ্ঞাতসাৰে। হয়তো পাৰ্থক্য কেৱল সংবেদনশীলতাৰ। সকলোৰে অনুভৱৰ মাত্রাৰ তাৰতম্য আছে। সেয়ে কাৰো বাবে যদি কবিতা সহজ জীৱনৰ দৰেই, কাৰো বাবে কবিতা দূৰ্বোধ্য মৃত্যুৰ দৰেই। শব্দৰ প্ৰতি মই কিয় আকুল এই কথাটো মই কেতিয়াও ভবা নাই। কবিতা লিখাৰ পূৰ্বেও মই ভাল পাওঁ শব্দ। মোৰ ভাল লাগে শব্দৰ অপাৰ ৰহস্যময়তা তদুপৰি ভাষাৰ কালিকা।
আখৰুৱাঃ শব্দৰ প্ৰতি কবি ভেদে আকৰ্ষণ বেলেগ বেলেগ হয়। হীৰুদাই কৈছিল- 'শব্দ মোৰ কমাৰৰ হাতৰ হাঁতুৰী', কেশৱ মহন্তই গানেৰে কৈছিল- 'তুমি যি শব্দ পাতি দিলা' বুলি। সেইযে সেই সকলৰ বাবে শব্দ ইমান ঘনিষ্ঠ, তাতেই হয়তো লুকাই আছে শব্দৰ যাদুকৰী আত্মীয়তা। তেনেকৈ ভাবিলে শব্দৰ প্ৰতি আকুলতাৰ কাৰণ কি বুলি মনলৈ আহিব বাৰু তোমাৰ?
অনিতা গগৈঃ মই নিজৰ সাধাৰণ লিখা এটাও খুব ভালদৰে লিখাৰ চেষ্টা কৰোঁ। অৱশ্যে অসচেতনতাৰে । কবিতাৰ জৰিয়তে মোৰ ভাব হয় তাৎক্ষণিকভাবে কম শব্দৰে প্রকাশ কৰিব পাৰি মনৰ ভাৱ। কিন্তু, ইমান এনেকৈ কথাবোৰ কৈছো যদিও আছলতে মই কোনো বিখ্যাত বা নামজ্বলা মানুহ হ'বও পৰা নাই বা হোৱাৰ প্রয়াসো কৰা নাই। হয়তো মোৰ লিখাৰে প্রভাবান্বিত হয় কোনো কোনো লোক। কবিতাৰ কথা কোৱা নাই। অন্য লিখাৰ কথাহে কৈছো। শব্দৰ বিষয়ে এটা শব্দৰে ক'বলৈ হ'লে শব্দ- মোৰ উশাহ। মোৰ জীৱনৰ- প্রথম পুৱা। প্রতিটো মুহুৰ্ততে মই শব্দৰ কথা ভাবোঁ নিজে নজনাকৈয়ে।
আখৰুৱাঃ বিখ্যাত বা নামজ্বলা মানুহ হ'ব বিচাৰিছা বুলি ভাবি এইখিনি কোৱা নাই। শব্দৰ এই অন্বেষণ মানুহে কিদৰে কৰে, তাকেই জনাৰ আগ্ৰহহে কৰিছোঁ।
অনিতা গগৈঃ হয়, মই সেই অৰ্থত কোৱা নাই। কোনো এটা মুহুৰ্তত শুনা বিশেষ শব্দবোৰ কেতিয়াও নাপাহৰো। বিশেষকৈ এটা শব্দ এই মহুৰ্তত মনলৈ আহিছে----''উৰা মটৰ''।
আখৰুৱাঃ তাকেই জানিব বিচাৰিছোঁ। অলপ বেলেগ ধৰণে যদি চোৱা-
মই মেঘ হ'ব খোজো
শাওণৰ শুকান পথাৰলৈ নমাই
আনিবলে বৰষুণ।
কৃষকৰ হাতৰ মুঠিত গুজি দিবলে
নাঙল।
অনিতা গগৈঃ হয়
আখৰুৱাঃ ইয়াত মেঘ, বৰষুণ, মাটি আৰু কৃষক এটা সুঁতি হৈ পৰিছে বুলি ভাবানে?
অনিতা গগৈঃ এইটো চাওক-
জাক জাক বৰষুণত জুৰুলি জুপুৰিকৈ তিতি
সকলো দুৰ্ভাৱনাৰ ৰাতি আৰু
হুমুনিয়াহৰ হেঙাৰ দেই
হ'বলৈ মন যায় মোৰ
এখন পথাৰ,
য'ত
সিহঁতৰ ....
খোজৰ পাহে পাহে
তেজ ঘাম চকুলোৰে
আঙুলিৰ পাবে পাবে
বাঢ়ি আহে গজালি সঁজাল আশাৰ। ..
সিদিনা মানে, অলপতে মই লিখা কবিতা এইটো।
আখৰুৱাঃ হয়। এইযে শব্দবোৰ বৰষুণ, হুমুনিয়াহ, পথাৰ, খোজ, গজালি- ইবোৰ কেনেকৈ আহে তোমাৰ কাষলৈ?
অনিতা গগৈঃ নাজানো, শব্দ ভালপাওঁ বাবেই হয়তো। মই ভেকুলীৰ টোৰটোৰণি শুনিও যে ভালপাওঁ। যেনে-
বেংছতা
বাৰিষা আহিলেই গজি উঠে বেংছতাবোৰ,
আঁৰে আঁৰে মেঘৰ মাদল
টোৰ্ টোৰ্ কৈ...
বাঢ়ি আহে ,
শব্দৰ চুবুৰী।
হয়তো শব্দৰ আকৰ্ষণতে
গজে বেংছতাবোৰ,
নে বেংছতাবোৰৰ আকৰ্ষণেহে
গঢ়ি তোলে শব্দৰ চুবুৰী ?
সুখ আৰু অসুখৰ পৃথিৱীত,
অনিৰ্বান জীৱনৰ সুললিত ঐক্যতান ....
আখৰুৱাঃ হয়। হয়তো এটা সময়লৈ জনা নাযায় এই শব্দবোৰ কিয় আৰু কেনেকৈ আমাৰ কাষলৈ আহে। মই ভাবো এইযে শব্দৰ আগমণ কেনেকৈ হয়, সেয়া তেতিয়াহে সুস্পষ্ট হয়- যেতিয়া কবিয়ে কবিতা যাপন কৰে।
অনিতা গগৈঃ হয়।
আখৰুৱাঃ তাকেই ভাবোঁ আৰু মনলৈ বহু কথা আহে। বাৰু, সাধাৰণ ভাবে বৰ্তমানৰ কবিতাত বুলি নক'লেও, ফেচবুকৰ কাব্য-চৰ্চাত দেখা যায় যে প্ৰেম বিষয়টোত অধিক কবিতা লিখা হয়। ইয়াৰ মূল উৎস কি বুলি ভাবা?
অনিতা গগৈঃ মই হয়তো দুৱাৰদলিত আছো। কিছু বিভ্রান্তি আৰু উদ্বিগ্নতা আছে। কিন্তু নিজৰ ওচৰত প্রতিশ্রুতিবদ্ধ যে- জীৱনৰ শেষ মুহুৰ্তলৈ কবিতাৰে ৰাখিম অন্তৰংগতা। প্রেম মানুহৰ এক সাৰ্বজনীন অনুভূতি গতিকে সেয়া এক সহজ বিষয় হোৱা স্বাভাবিক। তদুপৰি এফ,বিত বেছিসংখ্যক কম বয়সৰ ল'ৰা ছোৱালীয়ে লিখে বাবেও 'প্রেম' এক বিষয় হ'ব পাৰে। কিন্তু পৃথিৱীৰ প্রতিজন লিখকে হয়তো প্রেমৰ কবিতা লিখিছে। সকলো অনুভৱৰ উৰ্ধত প্রেমৰ অনুভৱ। বিশেষকৈ কবিৰ ক্ষেত্রত প্রেম তেওঁৰ ব্যক্তিগত অনুভৱ নহ'লেও কল্পনাৰে লিখিব পাৰে প্রেম বিৰহৰ কবিতা সহজভাবে।
আখৰুৱাঃ বাৰু, অন্য এটা বিষয়লৈ আহিছো। কবিতাই মানুহক সত্যৰ সন্ধান দিব পাৰে বুলি ভাবানে?
অনিতা গগৈঃ নিশ্চয় পাৰে। কাৰণ এজন কবিয়ে যদি লিখি যাওঁতে তেওঁৰ আত্মাৰ সংযোগ হয় কলমেৰে, সেয়ে কবিয়ে বিচৰণ কৰে সত্যৰ গূঢ় অটলত। অৱশ্যে এই কথা কবিতা লিখা সকলো লোকৰ ক্ষেত্রত হয়তো সত্য নহয়।
আখৰুৱাঃ কবিতাত সত্য কিদৰে উপস্থিত হয়?
অনিতা গগৈঃকিন্তু যিসকলৰ বাবে কবিতা ব্যক্তিগত প্রচাৰৰ অৱলম্বন মাত্র নহয়, বৰঞ্চ আত্মাৰ সাধনা তেনেক্ষেত্রত কবিতাই সত্যৰ সন্ধান দিয়ে।
আখৰুৱাঃ হয়। কবিতাত সত্য কিদৰে উপস্থিত হয়?
অনিতা গগৈঃ কবি আৰু কবিতা যেতিয়া অভিন্ন হয়, তেতিয়া কবিয়ে নিজৰ হাতেৰে যদিও লিখে তেওঁৰ চৈতন্যক কিন্তু প্রভাৱান্বিত কৰে এক অপাৰ্থিব অনুভৱে। সেয়ে কবিসকল সুক্ষ্মদৰ্শী হয়। সেয়ে তেওঁলোকে যিটো দেখে সেয়া সকলোৱে নেদেখে অৰ্থাৎ কবিৰ অন্তৰ-মনে দেখা পায় সত্য আৰু সেয়া তেওঁৰ কলমেৰে আহে পাঠকৰ সন্মুখলৈ।
আখৰুৱাঃ তুমি যে কৈছিলা- ''কল্পনা আৰু আশাৰ দপদপনি'-- মোৰ ক্ষেত্রত এই কথা ১০০% সঁচা। ইয়াৰ অবিহনে মই উশাহো নলওঁ।'' এনে কল্পনা প্ৰিয় মন এটা মানুহে আয়ত্ব কৰে নে ই সহজাত?
অনিতা গগৈঃ এইটো কথা সঁচাই সঁচা। মই কল্পনা কৰি খুব ভাল পাওঁ।
আখৰুৱাঃ এইযে মানুহৰ কল্পনা প্ৰিয় মন এটা থাকে, তাক মানুহে আয়ত্ব কৰে নে ই সহজাত বা জন্মগত?
অনিতা গগৈঃ মোৰ মতে হয়তো সহজাত- এই কল্পনাপ্রৱণতা। কাৰণ সকলো মানুহৰে ভাৱপ্রৱণতা একে নহয়। তাৰতম্য থাকে অনুভূতি প্রৱণতাৰ।
আখৰুৱাঃ বুজিছো। তোমাৰ ক্ষেত্ৰত তুমি কি বুলি ভাবা।
অনিতা গগৈঃ কিছু অলীক কল্পনা চুড়ান্ত বাস্তৱবাদী মানুহে মানসিক সমস্যা মানে পাগলামি বুলিও ভাবিব পাৰে।
আখৰুৱাঃ মানুহে কি ভাবে সেইটো বেলেগ দিশ। তোমাৰ ক্ষেত্ৰত তুমি কল্পনা প্ৰৱণতাক আয়ত্ব কৰিছা নে ই সহজাত বা জন্মগত?
অনিতা গগৈঃ মোৰ ক্ষেত্রত এনে যে মই কল্পনাৰে দেখা বহুকথাই বাস্তৱ ৰূপ পায়। এনেকি মই সপোনতো এনে কিছু সপোন দেখো, যিবোৰ সঁচা হয়। অথচ মই নাভাবোঁ বা নাজানো সেইবিষয়ে একো। মোৰ বাবে এয়া সহজাত।
আখৰুৱাঃ হয়। এই কল্পনা প্ৰৱণতাই তোমাক কবিতা লিখিবলৈ খেদি ফুৰে নে কবিতা লিখিবলৈ তুমি উন্মনা হৈ থাকা?
অনিতা গগৈঃ হয়তো সৰুতে খুব বেছি সাধুকথা শুনা বা কিতাপ পঢ়া বা খেলবোৰো কল্পনাজনিত হোৱাৰ বাবেও হয়তো মোৰ মানসিক স্তৰ এনে। সেইবুলি মই বাস্তৱ জীৱনত সিদ্ধান্ত গ্রহণ কৰোঁতে কল্পনা বিলাসিতাক প্রশয় নিদিওঁ। কবিতাই মোৰ কল্পনাক অনুপ্রাণিত কৰে।
আখৰুৱাঃ কবি বুলিলে নাৰী আৰু পুৰুষ উভয়ে কবিতা লিখে। আগৰ তুলনাত নাৰীৰ কবিতাৰ সৈতে সম্পৰ্ক বাঢ়িছে বা নাৰী কবিৰ সংখ্যা বাঢ়িছে। তুমি কি ভাবা।

অনিতা গগৈঃ মই কিন্তু ভাবো সমানুপাত এতিয়াও হোৱা নাই। তথাপিও আগতকৈ বাঢ়িছে। কাৰণ আজিৰ নাৰী আগতকৈ মুকলি বাতাবৰণৰ মাজত থাকি সাহসী হৈছে, নিজৰ মনোভাৱ মুকলিকৈ ব্যক্ত কৰাৰ ক্ষেত্রত।

আখৰুৱাঃ এগৰাকী নাৰী কবিয়ে কবিতাৰ বিষয়বস্তু নিৰ্বাচন কৰোঁতে এগৰাকী পুৰুষ কবিয়ে নিৰ্বাচন কৰা বিষয়ৰ তুলনাত, কোনো বিশেষ পাৰ্থক্য থাকে বুলি ভাবানে?

অনিতা গগৈঃ হয়, নাৰীৰ কবিতাত ব্যক্তিগত অনুভৱে বেছি প্রাধান্য পায়। নাৰী আৰু পুৰুষৰ ব্যক্তিগত দুখ বেদনা অক্ষমতা, যন্ত্রণা এইবোৰৰ অৱশ্যে ব্যতিক্রম আছে।

আখৰুৱাঃ কেনে ধৰণৰ ব্যতিক্ৰম থাকে। 

অনিতা গগৈঃ যেনে, সাৰ্বজনীন বিষয়ো তেওঁলোকে মানে নাৰীয়ে অৱলোকন কৰে, মই ভাবো। অন্ততঃ ময়ো চেষ্টা কৰোঁ।

আখৰুৱাঃ মানে সাৰ্বজনীন বিষয়বস্তুৰ প্ৰতি নাৰী কবি সকল সাধাৰণতে বেছি আকৃষ্ট হয় বুলি ক'ব খুজিছা নেকি?

অনিতা গগৈঃ বেছি নহ'লেও কমো নহয়। ধৰক পুৰুষ কবি সকলৰ কলমত কবিতাৰ বিষয় হিচাপে নাৰী, প্রেম আদিৰহে প্রাধান্য বেছি। কিন্তু নাৰী কবিৰ কলমত বিষয় হিচাপে পুৰুষ- খুব কম আৰু প্রেমৰ বিষয়ো পুৰুষতকৈ কম। যিহেতু আজিও সামাজিকভাবে নাৰী অৱদমনৰ চিকাৰ হয়, সেয়ে তেওঁলোকৰ কবিতাত কাৰুণ্য অধিক।

আখৰুৱাঃ সামাজিকভাবে নাৰীক কৰি অহা এই অৱদমনৰ প্ৰতিবাদ বা ইয়াক সকলোৰে সমুখলৈ অনাৰ ক্ষেত্ৰত নাৰীৰ কবিতাই বিশেষ গুৰুত্ব পাইছে জানো?

অনিতা গগৈঃ যি পৰিমাণে হ'ব লাগিছিল সেয়া হোৱা নাই।

আখৰুৱাঃ সেই ক্ষেত্ৰত তুমি কি ভূমিকা পালন কৰিছা বা আগলৈ তেনে বিশেষ ভূমিকা পালনৰ বাবে তুমি আগ্ৰহী নেকি?

অনিতা গগৈঃ মই অনবৰতে ৰাখো প্রতিবাদী মন এটা। কিছু লিখিছো।

আখৰুৱাঃ সাম্প্ৰতিক কবিতাত পুৰুষ কবিয়ে আনকি জনপ্ৰিয় কবিয়ে যৌনতা, অশালীনতা বা অশ্লীলতাক বিষয় হিচাপে লৈ কবিতা ৰচিছে। দেখা যায় তৰুণ চামৰ মাজতো তেনে প্ৰৱণতা বৃদ্ধি হৈছে। তেনেবোৰ কবি বা কবিতাৰ প্ৰতি নাৰী কবি হিচাপে তোমাৰ ধাৰণা কি?

অনিতা গগৈঃ অত্যধিক ইন্দ্রিয় প্রৱণতা। এইবোৰ যাউতিযুগীয়া হ'ব নোৱাৰে। লজ্জিত হওঁ।

আখৰুৱাঃ কোনো দ্বিধা নৰখাকৈ বিষয়টো সম্বন্ধে ক'বা নেকি?

অনিতা গগৈঃ তেওঁলোকক ধৰ্ষকামী যেনহে বোধ হয়। বিকৃত মানসিকতা। 

আখৰুৱাঃ খুবেই গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো। ধৰ্ষণকামী নহ'লেও কামুক।

অনিতা গগৈঃ হয়, মই তেনেকৈ ভাবোঁ। কাৰণ, যৌন আৱেদনৰ বাহিৰে কবিতাৰ বাবে বহুতো বিষয় আছে। সেইবোৰ এই সকল কবিয়ে কিয় নেদেখে?

আখৰুৱাঃ বুজিছো। সাধাৰণতে সমাজত ঘটা যৌনকেন্দ্ৰিক ঘটনাবোৰ বা সহিত্যত পুৰুষ কবি, লেখকে প্ৰকাশ কৰা যৌন আৱেদনৰ ৰচনাবোৰ পঢ়োতে বা টি,ভি আদিত তেনে ছবি চাওঁতে নাৰী হিচাপে তোমাৰ মনত কি ধৰণৰ ক্ৰিয়া বা প্ৰতিক্ৰিয়া হয়।

অনিতা গগৈঃ মোৰটো ইচ্ছা হয় ঠিকছে গালি দিওঁ। কিন্তু তাতো এটা কথা আছে। এচাম নাৰী? তেওঁলোকে অতি আধুনিকা দেখুৱাবলৈ গৈ এইবোৰ সমৰ্থন কৰে।

আখৰুৱাঃ সেয়া তেনে নাৰীৰ অজ্ঞতা নে কামুকতা? নে পুৰুষৰ দাসত্ব মানি নিজৰ ইচ্ছা পূৰণৰ প্ৰৱণতা?

অনিতা গগৈঃ এইবোৰতকৈ হয়তো নিজকে অত্যাধুনিক বুলি জাহিৰ কৰাৰ প্ৰৱণতা। আৰু এটা কথা হ'ব পাৰে। সাধাৰণতে নাৰীয়ে সমাজত সিমান প্ৰাধান্য নাপায়, যিমান পায় পুৰুষে। আমাৰ সমাজত হয়তো সেই বাবেই তেওঁলোকে নিজে গুৰুত্ব পাবলৈ এইবোৰ কৰিব পাৰে।

আখৰুৱাঃ কথাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ। আমাৰ সমাজত নাৰী-পুৰুষৰ মুকলি ভাবে মিলামিচা কৰাত বাধা থকা বাবে তেনে হয় বুলি ভাবা নেকি?

অনিতা গগৈঃ সেয়া হোৱা হ'লে নাৰীয়ে জানো নিজক হেয় কৰিও সমৰ্থন জনাব? আমাৰ আধুনিক সমাজত এনে বান্ধোন কমি গৈছে। আৰু সমাজৰ কটকটীয়া বাধা-নিষেধ থকা নাৰী সকলে এইবোৰ সমৰ্থন নকৰে।

আখৰুৱাঃ মানে নাৰীয়ে পুৰুষৰ সৈতে মুকলি মিলামিচা কৰাৰ পোষকতা নকৰে?

অনিতা গগৈঃ নহয়, এই যে নাৰীৰ বিষয়ে যি মন যায় তাকেই লিখাৰ ক্ষেত্রত আমাৰ আধুনিক নাৰীয়েহে প্রতিবাদ নকৰে।

আখৰুৱাঃ তেন্তে এই আধুনিকতা- নাৰীৰ কামুকতাৰেই প্ৰকাশ নে নাৰীক পুৰুষে কৰি অহা অৱদমনৰ বিৰুদ্ধে একধৰণৰ প্ৰতিবাদ।

অনিতা গগৈঃ এই বিষয়টো জটিল। যদি অৱদমনৰ প্ৰতিবাদ হয় তেন্তে প্ৰয়োজন বিৰোধী হোৱাৰ। কিন্তু সমৰ্থনৰ যুক্তি ক'ত? আনপিনে কামুকতা বুলি ভাবিবলৈও কঠিন হয়।

আখৰুৱাঃ ইয়াক নাৰীৰ কামুকতাৰেই প্ৰকাশ বুলি নাভাবিলে কি বুলি ভাবিব পাৰি?

অনিতা গগৈঃ এই বিষয়ে লিখিবৰ মন গৈছে। হয়তো আগবাঢ়ি অহাৰ মানসিকতা নাই। 

আখৰুৱাঃ হয়। লিখাৰ প্ৰয়োজন আছে আৰু সাহসেৰে যুক্তিনিষ্ঠ ভাবে লিখাৰ দৰকাৰ। বিষয়টো ভালদৰে ভাবি চাই লিখাৰ যত্ন কৰিবা। আকৌ কবিতালৈ আহিছো। আন কথাত এই কামুকতাৰ প্ৰকাশে কবিৰ জনপ্ৰিয়তা (?) বঢ়াই বুলি তেওঁলোকে ভাবে যেন লাগে। 

অনিতা গগৈঃ হয়। তেওঁলোকে এইবোৰ কৰে একমাত্ৰ বিতৰ্কৰ বাবে আৰু জনপ্ৰিয়তাৰ বাবে।

আখৰুৱাঃ হয়। ইয়াক প্ৰতিৰোধ কৰাৰ উপায় কি? আনকি আমি আখৰুৱাত কি ধৰণে ইয়াক ৰোধ কৰিব পাৰিম?

অনিতা গগৈঃ এই বিষয়ে কি ক'ম? এতিয়া ক'বই নোৱাৰি কাকো, ল'বিৰ কোবত ফেচবুকত ভুলটো শুদ্ধ হৈ যায়। 

আখৰুৱাঃ সেয়া আমি ভাবিব নালাগিব। আমি আখৰুৱাত কাব্যচৰ্চাৰ বুনিয়াদ গঢিব লাগিব। প্ৰয়োগ কৰিলে ভাল কথাৰ ভাল ফলেই পোৱা যাব। কষ্ট অৱশ্যে হ'ব পাৰে।

অনিতা গগৈঃ হয় আখৰুৱাাতো লবিৰ প্রভাৱ আছে। যেনে ধৰক আখৰুৱাৰ কোনো গৰাকী বিশিষ্ট সদস্যই, নিৰ্দিষ্ট কোনো কবিৰ প্ৰতিটো কবিতাতেই লাইক বা মন্তব্য দিয়ে। কিন্তু আনৰ ক্ষেত্ৰত সক্ৰিয় নহয়। আকৌ সিদিনা এগৰাকী কবি, সদস্যই আখৰুৱাৰ এটা কবিতাত লাইক, কমেন্ট কৰিছে- যি গৰাকীক মই সিদিনাহে আখৰুৱাত পাইছো। 

আখৰুৱাঃ তেনে লোক থাকিব পাৰে। যদি আছে সেয়া ভাল নহয়। কিন্তু লবি এক ক্ষন্তেকীয়া প্ৰক্ৰিয়া। আমাৰ উদ্দেশ্য আৰু লক্ষ্যত আমি সজাগ হৈ আগুৱাব লাগিব। তেতিয়া নিশ্চয় কাব্যৰেই জয় হ'ব। গতিকে ইয়াৰ প্ৰতিৰোধ কি প্ৰক্ৰিয়াৰে সম্ভৱ হ'ব বুলি ভাবা?

অনিতা গগৈঃ তাৰবাবে আমি খুব স্পষ্টবাদী হোৱা উচিত। ভালক ভাল ভুলক ভুল বুলি ক'ব পৰাৰ সাহ ,মানে চকু থাকিও অন্ধ হোৱাৰ মানসিকতা এৰিব লাগিব। কোনো ভাল বা প্রতিষ্ঠিত কবিয়ে লিখা নিম্নমানৰ লিখাকো যদি বাহ, বাহ দি আন এজন কম প্রতিষ্ঠিত বা তৰুণ কবিয়ে লিখা উচ্চমানৰ কবিতাক অবজ্ঞা ক'ৰা যায়, তেনেহ'লে সেয়া নিশ্চয়কৈ অন্যায়।

আখৰুৱাঃ এই ক্ষেত্ৰত ক'ব খোজো- মূল কথাত নিবিড় সান্নিধ্য অনুভৱ কৰাৰ মাজেদি সকলোধৰণৰ বাধা আঁতৰিব। বহুতে জানি বুজি ভুল কৰে আৰু অনেকে নাজানি বা নাভাবি কৰে। ইয়াৰ পাৰ্থক্য বিচাৰ কৰি চাব লাগিব। গতিকে আমি মুকলি আৰু গঠনাত্মক পৰিৱেশ গঢ়িব লাগিব। তুমি কি ভাবা?

অনিতা গগৈঃ অৱশ্যে কিছুমানে ইচ্ছাকৃতভাবে ধূৰ্তামিৰ আশ্রয় লয়। হয়। আখৰুৱাত সকলোৱে অন্তৰংগতাৰ পৰিবেশ গঢ়া উচিত।

আখৰুৱাঃ এইযে কথাবোৰ ঘটিছে ইয়াৰ উৎস কি বুলি ভাবা ?এইযে ফেচবুকৰ গোটত ধুৰ্তামি আদি ঘটে, কিয় ঘটে বাৰু? লবিৰ প্ৰভাৱ কিয় হয়? 

অনিতা গগৈঃ এই জগতত মানুহে নিজক লুকুওৱাৰ সুযোগ আছে। সেয়ে এনে হয়। কাৰণ বহু লোকৰ নামো আনকি ভুৱা। তদুপৰি মোৰ অনুভৱ হয়, পৃথিৱীৰ বুলি নকওঁ বাৰু, কিন্তু সমাজৰ বেছিসংখ্যক লোকৰে দ্বৈত ব্যক্তিত্ব থাকে।

আখৰুৱাঃ নামহে ভুৱা, মানুহবোৰ ভুৱা নহয়। নহয়্জানো?

অনিতা গগৈঃ বিভিন্ন কাৰণত তেওঁলোকে সামাজিক জীৱনত গোপন কৰি থ'বলৈ সক্ষম হোৱা- বিকৃত মানসিকতা এই মাধ্যমত প্রকাশ কৰে। মোৰ তেনে অনুভৱ হয়।

আখৰুৱাঃ এইখিনিতে অন্য এটা প্ৰসংগলৈ যাব খুজিছো। তোমাৰ মতে শ্ৰেষ্ঠ অসমীয়া কবি কোন গৰাকী?

অনিতা গগৈঃ শ্রেষ্ঠ নৱকান্ত বৰুৱা, কিন্তু প্রিয় কবি একে আষাৰেই হীৰেণ ভট্টাচাৰ্য -- হীৰুদা।

আখৰুৱাঃ হয়। এতিয়া কবি হিচাপে সৃষ্টিশীলতাৰ ক্ষেত্ৰত তোমাৰ কবিতাৰ স্থান কোনখিনিৰ পৰা আৰম্ভ হ'ব লাগে বুলি ভাবা।

অনিতা গগৈঃ এইটো ক'বলৈ অসুবিধা হয়। মোৰ কবিতাৰ স্থান কোনখিনিৰ পৰা? মই ঠিক বুজা নাই। তথাপি এই কথাটো ক'বলৈ হ'লে- মই ক'ব লাগিব কবি হীৰেণ ভট্টৰ কথা, তেওঁৰ কবিতা প্রায় মুখস্থ হৈ গৈছিল অনবৰতে আওৰাও তেওঁৰ কবিতা। উদ্ধৃতি দিওঁ। আবৃত্তি মই সৰুৰে পৰা কৰিছিলো। তেনেকৈও এটা আসক্তি আহিছিল। কিন্তু লিখাৰ বাবে সাহৰ অভাব। বহু কবিতা হেৰুৱালো। মানে হঠাতে লিখি দি পঠিয়াওঁ বা আবৃত্তি কৰোঁ যিকোনো অনুষ্ঠানত আৰু সংৰক্ষণৰ কথা ভবা নহয়। কিন্তু হীৰুদাৰ মৃত্যুত খুব ব্যথিত হৈছিলো। তেতিয়া এটা চাৰি শাৰীৰ কবিতা লিখি সোঁৱৰণী অনুষ্ঠানত হঠাতে পাঠ কৰিছিলো। বহুতেই ভাল হৈছে বুলি কৈছিল। সঁচাকথা ক'বলৈ গ'লে তেতিয়াৰ পৰাহে মই হোৱাই নোহোৱাই লিখিছো। আনে যিয়েই নাভাবক, কবিতা লিখি মোৰ ভাল লাগে।

আখৰুৱাঃ তোমাৰ কাব্য সাধনা আগুৱাই নিয়া, তাকেই কামনা কৰোঁ। এইখিনিতে জানিব বিচাৰিম আখৰুৱাৰ কবিসকলৰ পৰা, বিশেষকৈ তৰুণ কবিৰ পৰা তুমি কি আশা কৰা।

অনিতা গগৈঃ আখৰুৱাৰ কবিসকলৰ কবিতাৰ মানদণ্ড লক্ষ্য কৰিলে প্রবীণ আৰু নবীন বা তৰুণ হিচাপে পৃথকীকৰণ আনিবলৈ দ্বিধা হয়। কাৰণ বয়সৰ লেখেৰে সৃষ্টিশীলতা মূল্যাংকণৰ মাপকাঠি হোৱা অনুচিত। আমি সকলো সহযাত্রী আখৰুৱাৰ যুগমীয়া যাত্রাৰ । তথাপিও কামনা কৰিম যে জীৱনক চিনি বুজি তথা নগ্ন বাস্তৱক অবলোকন কৰি আগবাঢ়ক আখৰুৱাৰ কবিসকল.. বিশেষকৈ নৱপ্রজন্ম। তেওঁলোকে অধ্যয়ন আৰু সাধনাৰে আগবাঢ়ক। সস্তীয়া জনপ্রিয়তাৰ হেতু নিজৰ প্রতিভাৰ সৈতে আপোচৰ পৰা বিৰত থাকি প্রজ্ঞাৰ সাধনাৰে।

আখৰুৱাঃ তুমি কবিতাৰ ভিন্ন গোট আৰু মঞ্চৰ সৈতে যুক্ত। সেই অভিজ্ঞতাৰ পৰা আখৰুৱাৰ পাৰ্থক্য কি বুলি ভাবা?

অনিতা গগৈঃ হয়। আখৰুৱাই শৃংখলাবদ্ধতাৰে পদ্ধতিগতভাৱে সমূহীয়া উত্তৰণৰ এক মঞ্চ গঢ়ি তুলিছে। অৱশ্যে এই পৰ্যায় চালুকীয়াৰ পৰা গভীৰতালৈ ব্যাপক হওক। আমি আশাবাদী।

আখৰুৱাঃ আখৰুৱাই গোটৰ মজিয়াত যিবোৰ প্ৰয়াস কৰিছে, সিবোৰৰৰ ক্ষেত্ৰত তোমাৰ অভিমত কি?

অনিতা গগৈঃ আখৰুৱাৰ বিভিন্ন শিতান যেনেঃ চানেকি, মোৰ প্রিয় কবিতা, পুনৰীক্ষণ, অনুভৱৰ শতদল আদি যথেষ্ট আশাব্যঞ্জক কবিতাৰ চৰ্চাৰ বাবে। গোটৰ সদস্যৰ জৰিয়তে কবিতাসমূহৰ পৰ্যালোচনা- পুনৰীক্ষণৰ বাবেই আখৰুৱা ব্যতিক্রম তথা যথেষ্ট আশাপ্রদ যাৰ জৰিয়তে সকলোৱে উপকৃত হ'ব, বিশেষকৈ তৰুণসকলে নিজক চালি জাৰি চোৱাৰ সুযোগ পাইছে বা পাব।

আখৰুৱাঃ আখৰুৱা সঠিক দিশেৰে আগুৱাইছে নে? আখৰুৱাই আগলৈ ল'বলগীয়া পদক্ষেপ সম্বন্ধে কিবা ক'বা নেকি?

অনিতা গগৈঃ হয় মই ভাবো আখৰুৱাৰ গতিপথ সঠিক। দৃঢ়তাৰে আগবাঢ়ক ভৱিষ্যতৰ বাটত। অৱশ্যে তাৰ বাবে লাগিব সমূহীয়া প্রচেষ্টা। আমি কেৱল স্বাৰ্থপৰৰ দৰে নিজৰ ভাল হ'লেই সন্তুষ্ট বা ক্ষান্ত নহৈ আন দহজনকো যাতে অনুপ্রাণিত ক'ৰিব পাৰো সেয়া প্রয়োজনীয়। ভবিষ্যতে আখৰুৱাৰ উত্তৰোত্তৰ আৰোহণ কামনা কৰোঁ। তাৰবাবে সুসংহত ভাবে পৰ্যায়ক্রমে আগবাঢ়ি যাওঁক। ''আখৰুৱা '' এক ছপা সংকলন হওঁক সাহিত্যৰ জগতৰ, কিছু ভিন্ন পদক্ষেপেৰে উচ্চ প্রমূল্যবোধেৰে।

আখৰুৱাঃ আখৰুৱাৰ সদস্য হিচাপে আৰু কবি হিচাপে আখৰুৱাত অংশগ্ৰহণ কৰি তুমি পোৱা সবাতোকৈ ভাল ধাৰণাবোৰ কি?

অনিতা গগৈঃ আখৰুৱাত জড়িত হৈ মোৰ ভাললগা ধাৰণা বা কাৰণ ইয়াৰ মাৰ্জিত তথা পৰ্যায়ক্রমে পদ্ধতিগত চৰ্চাৰ পৰিবেশ। বিশেষকৈ পুনৰীক্ষণ আৰু অনুবাদ সাহিত্য। কিন্তু কিছু বিৰক্ত হওঁ আখৰুৱাৰ সদস্যসকলৰ অত্যন্ত নীৰৱ ভূমিকাৰ হেতু। লাইক, কমেন্ট আদিৰ জৰিয়তে ফেচবুকত বা আখৰুৱাত লিখকসকলক অনুপ্রাণিত ক'ৰা উচিত বুলি ভাব হয়।

আখৰুৱাঃ এইযে তুমি লাইক, কমেন্ট আদিৰ কথা কৈছা, সিবোৰ আচলতে কেনেদৰে দিয়া ভাল বুলি ভাবা। সততে অভিযোগ শুনা যায় যে কবিতা বা আপডেট কোনোবাই দিয়াৰ পিছ মুহুৰ্ততে লাইক, কমেন্ট আহে। এই বিষয়ে অলপ ক'বা নেকি, যাতে বিষয়টো স্পষ্ট হয়।

অনিতা গগৈঃ ফেচবুকৰ লাইক কমেন্ট লৈ বহু অভিযোগ শুনা যায়। বেছিভাগ ক্ষেত্রতে নিজৰ প্রিয় কবি বা লিখকক লাইক দিয়া দেখা যায়, চকুমুদি কেতিয়াবা হয়তো নপঢ়াকৈয়ে 'সুন্দৰ', 'ভাল লাগিল' আদি মন্তব্য। কিন্তু 'আখৰুৱা' ব্যতিক্রম হোৱা উচিত। প্রতিজন লিখকৰে কবিতা বা অন্য লিখা সদায়ে সম্ভৱ নহ'লেও মাজে মধ্যে, মাননীয় সদস্যসকলে পঢ়ক আৰু তেখেতসকলৰ ভালপোৱা, বেয়াপোৱা সম্পৰ্কে মুকলি মন্তব্য কৰিলে সকলোৰে নিশ্চয় উপকাৰ হ'ব।

আখৰুৱাঃ ধন্যবাদ অনিতা গগৈ, তোমাৰ সহযোগিতাৰ বাবে। আখৰুৱা পৰিয়ালৰ পৰা তোমালৈ আন্তৰিক শুভেচ্ছা আৰু আশিস থাকিল।

______________________________সমাপ্তি___________________________ 

Com