নমস্কাৰ..
আখৰুৱাৰ সমূহ সদস্য তথা শুভাকাংক্ষীলৈ ইংৰাজী নৱবৰ্ষৰ ওলগ জনাইছো।পুনৰীক্ষণৰ কাৰ্যক্ৰমণিকা আৰম্ভ কৰাৰ পূৰ্বে কওঁ, মোৰ জ্ঞানৰ পৰিসৰেৰে যিমান পাৰোঁ নিৰপেক্ষ হ'বলৈ যত্ন কৰিছো। লগতে প্ৰয়াস কৰিছো নিৰ্বাচিত কবিৰ দৰ্শনৰ সতে একাত্ম হোৱাৰ। ত্ৰুটি স্বাভাবিক। সেয়ে সকলোজনালৈ বিনম্ৰ আহ্বান- বিতৰ্ক নকৰি, ইয়াৰ সমিধানৰ হকে লগে ভাগে আগবাঢ়িলে ভাল হ'ব।
লেখক মাত্ৰৰে একোটা স্বকীয় দৃষ্টিভংগী থাকে আৰু সেই দৃষ্টিভংগীক বুজাৰ সম্যক জ্ঞান পাঠকৰ থকা উচিত। নহ'লে কথাটো এনে হ'ব পাৰে- "ৰামায়ণ শুনালো...আপুনি কয়- ৰাম ৰাৱণৰ ভায়েক"। নকলেওঁ হয় একোখন ছবি সমীপ দৃষ্টিতহে স্ব-ৰূপত প্ৰকাশ পায় আনখন আকৌ দুৰদৰ্শনতহে পৰিস্ফুট হৈ উঠে। ইয়াৰ সাৰমৰ্ম এয়াই য- প্ৰকৃত দৃষ্টিভংগী অবিহনে ছবিখন চাওতাজনৰ বাবে নিৰৰ্থক হৈ পৰে।
আধুনিক কবিতা জনতাৰ কবিতা। জনজীৱনৰ হা-হুতাহ, দুখ যন্ত্ৰণা, সামাজিক ৰাজনৈতিক বা প্ৰেমৰ বাচকবনীয়া ৰূপ ইয়াত প্ৰকাশ পায়। কিন্তু মূল কথাটো হ'ল ৰচনাৰ সময়ক লৈ কোনো কবিতাক আধুনিক বুলিলে ভুল হ'ব। সাম্প্ৰতিক সময়ৰ নিচান যদি কোনো প্ৰকাৰে কবিতাত নাই, তেন্তে তাক আধুনিক কবিতাৰ পৰিৱৰ্তে আবেগৰ খেল বোলাটোহে যুগুত হ'ব।
অসমীয়া সাহিত্যৰ বহু ক'লা ৰাতিৰ ইতিহাসৰ কথা সকলোজনে জানে। ইয়াৰ পাছতো ত্ৰিমুৰ্তিৰ নিচিনা নমস্য ব্যক্তিসকলৰ কাৰণে আজিৰ সাহিত্য বৰ আৰামত ঘুৰা ফুৰা কৰি আছে, ছপাশালত নিজক প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ হেঁপাহ আজিৰ কবিৰ নাই। আজিৰ কবিতাই মানুহৰ হাতে হাতে ঘুৰি ফুৰিছে দেশ বিদেশ। এয়া সম্ভৱৰ মূল ৰহস্যটো নিশ্চয় ফেচবুক। আবেগৰ খুন্দাত দুই একোটা শাৰী মনৰ পৰা বাহিৰ হোৱাটো একো ডাঙৰ কথা নহয়। কিন্তু ডাঙৰ কথাটো হ'ল সি নিজকে সফল কবিতা বুলি কিমান দাবী কৰিব পাৰে। তোষামোদৰ ওপৰলৈ গৈ নিজৰ শ্ৰেষ্ঠতা প্ৰতিপন্ন কৰিবলৈ তাৰ কিবা বিশেষ গুণ আছেনে? ইয়াক জুখিবলৈ সমালোচকৰ সুক্ষ্মদৃষ্টি ভেদ কৰাৰ বাহিৰে আন এটা কৌশল আখৰুৱাই ভাবি উলিয়াইছে। পুনৰীক্ষণ' নামাকৰণেৰে ফেচবুকত সাহিত্যিক জীৱন যাপন কৰা সকলৰ ৰচনা সমূহ চালি জাৰি তাৰ ভাল বেয়া দিশৰ কথা লিখকক, পাঠকক অৱগত কৰাৰ বাবে এটা আঁচনি তৈয়াৰ কৰিছে। চিন্তাটো ময়ো ভাল পাইছোঁ। সেয়ে এইবাৰ ভাবিলোঁ দুই চাৰিটা ৰচনাক মোৰো বিচাৰেৰে দাঙি ধৰোঁ আপোনাসৱৰ আগত।
মোৰ প্ৰথম চকু পৰা কবিতাটো আছিল অৱনী বুঢ়াগোহাঁইৰ- 'মা' নামৰ কবিতাটো।.
//মা//__________অৱনী বুঢ়াগোঁহাই
আবেলি প্ৰায়েই তেওঁ
মূঢ়া এটাত বহি আকাশখন চায়
খোপাত সদায় গুজি লয়
এপাহ বনৰীয়াফুল
মই জানো
কেতিয়াও পানী গাঁঠি উলিয়াই মেখেলা নিপিন্ধা মানুহগৰাকীৰ
সৰুৰে পৰাই আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ
অনুবাদ সাহিত্যতো দখল থকা ব্যক্তিজনৰ হাতৰ স্বৰচিত কবিতা পঢ়িবলৈ পাই সঁচাকৈ সুখী হৈছোঁ। মনদি নপঢ়িলে কবিতাটো আমাৰ বহু পৰিচিত 'মা´শব্দৰ সম্পৰ্কৰ অনুভবক তেনেই সাধাৰণভাবে উপস্থাপন কৰা যেন লাগিব পাৰে। অৱশ্যে তেনে কিছু উপাদান কবিতাটোত নথকা নহয়। কিন্তু মনোযোগ দি লাহে লাহে পঢ়িলে ইয়াৰ মাজত থকা ৰাজহাড় ডাল বাছি উলিয়াবলৈ আমি সক্ষম হ'ম। কবিতাটোৰ ভাষা আৰু বচনভংগী সম্পূৰ্ণ কথ্যভাষাৰ। যিকোনো সাধাৰণ মানুহে ইয়াক উপলব্ধি কৰিব পাৰিব। কিন্তু কোনো 'কবিত্বময় ভাব' প্ৰকাশৰ বাবে কবিতাটো ৰচা হোৱা নাই। যদিহে মই কবিৰ দৰ্শনৰ সতে একাত্ম হ'ব পাৰিছোঁ, তেন্তে ইয়াৰ এক বিশ্বজনীন তাত্পৰ্য থকাৰ উমান পাব পাৰি।
"কেতিয়াওঁ পানী গাঁঠি উলিয়াই মেখেলা নিপিন্ধা মানুহগৰাকীৰ
সৰুৰে পৰাই আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ " -এই কথাখিনিত স্পষ্ট হৈ থকা নাৰীৰ ওপৰত সমাজৰ ৰক্ষণশীলতাৰ প্ৰভাব, যাৰ উদাহৰণস্বৰূপে কবিয়ে নিজৰ মাকক কোনোদিনে ভৰিৰ পানী গাঁঠি (সৰুগাঁঠি) উলিয়াই মেখেলা পিন্ধা দেখা নাই। অথচ তেওঁ প্ৰত্যক্ষ কৰিছে মাকৰ চকুত আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ। প্ৰতিগৰাকী মাতৃয়ে অশেষ ত্যাগ স্বীকাৰৰ মাজেৰে নিজৰ সন্তানক মানুহ কৰাৰ তাগিদাত নিজৰ ইচ্ছা অনুভূতিৰ কথা গোপনে ৰাখে। কিন্তু সুপ্ত মনত জাগ্ৰত হৈ থকা মুক্ত বিহংগৰ দৰে সামাজিকতাৰ সকলো বান্ধ ছিঙি মুকলি আকাশত উৰি ফুৰাৰ হেঁপাহ প্ৰতিগৰাকীৰ নাৰীৰ আছে। এনে এক চিৰসত্যক কম শব্দৰ ভিতৰত বুজাবলৈ কবি সক্ষম হৈছে।
কবিতাটোত প্ৰতীক হৈ জিলিকি থকা একমাত্ৰ শব্দটিৰ কাষলৈ যদি যাওঁ..
"খোপাত সদায় গুজি লয়
এপাহ বনৰীয়া ফুল"- কবিয়ে গোলাপৰ কথা কোৱা হ'লে বুজিব পাৰি মানুহগৰাকী সৌন্দৰ্যপ্ৰিয়। কিন্তু কবিয়ে কৈছে বনৰীয়া ফুলপাহৰ কথা। এই ইংগিতত প্ৰকাশ পাইছে মানুহগৰাকীৰ মাজত লুকাই থকা শিশুসুলভ মনটোৰ ছবি।
শিশুবোৰে যেনেদৰে বননিৰ মাজে মাজে নাচি বাগি নানান বনৰীয়া ফুলৰ মাজত নিজক হেৰোৱায় উপভোগ কৰে নিজক, সেইহেন বনৰীয়া ফুল কোনো নাৰীয়ে খোপাত গুজা কথাই ইয়াকেই প্ৰতিপন্ন কৰে জীৱনৰ অনেক ৰিক্ততা তিকক্তাৰ মাজতো তেওঁৰ মন আজিও এটা শিশুৰ দৰে হৈ আছে। প্ৰতীক স্থাপনত কবিক সফল বুলিলো। কিন্তু কবিতাটোৰ নামাকৰণৰ বিশালতালৈ চাই অনুভব হ'ল- নাৰীমনৰ চিনা-অচিনা বহু ভাবৰ সমাহাৰ কবিতাটোত ঘটাহেঁতেন নিশ্চয়কৈ ই সমগ্ৰ 'মাতৃজাতিক´ প্ৰতিনিধিত্ব কৰা এটা কবিতা বুলি অনুমোদিত হোৱাৰ যোগ্যতা পালেহেঁতেন।
__________________________
শব্দৰ লগত খেলা কৰা কবিজনৰ নিচা। কবিতাবোৰ তেওঁৰ হাতেৰে নিৰ্গত হ'বলৈ পাৰ কৰে বহু জটিল পৰীক্ষা আৰু অন্তত যি সৃষ্টি হয় সেয়া হয় অভুতপূৰ্ব, সুন্দৰ। .
প্ৰতিষ্ঠিত কবি আলতাফ হুছেইনৰ এক উল্লেখযোগ্য কবিতা "বাটৰ শেষত"।
বাটৰ শেষত_____কবিঃ আলতাফ হুছেইন
(১)
দুভৰি গজিল কি নগজিল
চকুমুদি চামিল হলো
আৰু এৰি আহিলো ইখনৰ পিছত সিখন কৈ চহৰ
হেজাৰ টা মাতে আগুচিব খুজিলে
আমাৰ বাট
ৰৈ যোৱাৰ ভয়ত কাণ দুখন সোলোকাই আমিবোৰ আমৃত্যু কলা হৈ পৰিলো
ৰ'দৰ অভীপ্সাই আমাক লৈ গল
দুৰ - বহুদুৰ
য'ৰ পৰা বৰষুণৰ টোপালবোৰ মণিব নোৱাৰাকৈ আমি অন্ধ হৈ পৰিলো
(২)
এটা বিৰামহীন যাত্ৰাৰ প্ৰান্তত
আমি য'ত উপস্থিত হলো
তাত চয়তানৰ হাতত নিহত হৈছিল ঈশ্বৰ
মানুহবোৰ দ্ৰুত গতিত মৰিছিল
আৰু একো একোজোপা কাঁইটীয়া গছ হৈছিল
(৩)
ঈশ্বৰক হেৰুৱাই আমি নতজানু হলো
আৰু চয়তানৰ ওঁঠত বাকি দিলো দেহৰ সমস্ত তেজ
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত বিনাবাক্যই দস্তখত কৰি
আমিবোৰো ক্ৰমশঃ একো একোজোপা কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো ।
যান্ত্ৰিকতাৰ দৌৰত অধঃপতন ঘটা মানবীয় প্ৰমুল্যবোধৰ এখন নিৰ্মম ছবি।
বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তি বিদ্যাৰ প্ৰসাৰ সাধন হোবাৰ লগে লগে যান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ লগত সকলো মানুহ আৱদ্ধ হবলৈ বাধ্য হৈ পৰিছে। ইয়াৰ ফলস্বৰূপে ব্যক্তিসত্বা সেই যান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ এক বিশেষ অৱস্থালৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে। এই চৰম বাস্তৱক কবি হুছেইনে অতি কলাত্মকভাবে উপস্থাপন কৰিছে এনেদৰে-
দুভৰি গজিল কি নগজিল /চকুমুদি চামিল হলো ......চহৰ
যন্ত্ৰ যুগৰ প্ৰভাবে মধ্যবিত্ত জীৱন কৰি তুলিছে ৰুগ্ন, শ্বাসৰুদ্ধ। মানুহৰ লগত মানুহৰ সম্পৰ্কৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিছে আৰু সেই সম্পৰ্ক হৈছে ক্ৰমে যান্ত্ৰিক আৰু হৃদয়হীন।প্ৰতিজন হৈ পৰিছে আত্মকেন্দ্ৰিক, সংকীৰ্ণ,.মানৱতাহীন।
কবিৰ ভাষাৰে কৈছে
হেজাৰটা মাতে আগুচিব খুজিলে আমাৰ বাট/ৰৈ ....পৰিলো
জৈৱিক সমস্যাত ক্ষত-বিক্ষত হৈ মানুহবোৰ পথভ্ৰষ্ট হয়। নৈতিক আৰু অনৈতিকৰ কথা পাহৰি তেওঁলোক দৌৰে ঐশ্বৰ্য,.প্ৰতিপত্তিৰ চিকমিক ৰ'দৰ পিছে পিছে। য'ৰ পৰা মানবীয় প্ৰমুল্যৰ আবেগৰ বৰষুণ। মানুহজাকৰ লগত কবি নিজে দৌৰিছে আৰু অনুভব কৰিছে এই গভীৰ সত্য
ৰ'দৰ অভীস্পাই আমাক লৈ গ'ল../
........অন্ধ হৈ পৰিলো
মূলতঃ প্ৰতীক ধৰ্মী কবিজনৰ ৰ'দ আৰু বৰষুণ প্ৰতীকৰ যথাৰ্থ প্ৰয়োগ শলাগৰ যোগ্য। আকৌ কবিতাটোৰ দুই নম্বৰ পংক্তিত চয়তান আৰু ঈশ্বৰৰ বলিষ্ঠ প্ৰতীকৰ সংযোজন অতি প্ৰশংসনীয়। ইয়াত `চয়তান ´বুলি কওঁতে কোনো অশৰীৰী অদ্ভূত কালান্তক ব্যক্তিৰ কথা কোৱা নাই। বৰং ঋপুত আক্ৰান্ত মানুহৰ মনটোৰ কথাহে বুজাইছে কবিয়ে। আকৌ সেইদৰে ঈশ্বৰ হ'ল পৰম সত্যৰ প্ৰতীক, যি সত্য সনাতন ঋপুমুক্ত। কবিৰ যেতিয়া কয় `চয়তানৰ হাতত ঈশ্বৰ নিহত´ বুলি, অনুভব কৰিব পাৰি প্ৰাপ্তিৰ তাগিদাত কিদৰে মানুহবোৰ হৈ পৰে ভুল শুদ্ধৰ বিচাৰ কৰিব নজনা বিবেকহীন মানুহ।
`জীৱন-অস্থায়ী´ এই গভীৰ সত্যক আওকাণ কৰি ঋপুআসক্ত মানুহজাক আগুবাই যায়। উচ্চাকাংক্ষাৰ পৰিধি বগাই পৈশাচিক আনন্দত তেওঁলোক হৈ পৰিল চৰম স্বাৰ্থপৰ.আত্মকেন্দ্ৰিক মানুহ।
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত.../কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো ...
'কাঁইটীয়া গছ' দ্বৈত ভাববোধক প্ৰতীক ৰূপে পৰিগণিত হৈছে কবিতাটোত।
দ্বিতীয় পংক্তিত কবিয়ে ইয়াৰ প্ৰয়োগ কৰোঁতে ভাব হৈছিল খুব সম্ভব মানুহৰ মৃত্যুৰ পাছত কবৰস্থ শৰীৰ অথবা দাহনৰ পাছত শ্মশানত গজা গছবোৰক প্ৰত্যক্ষ কৰি কবিয়ে ইয়াৰ প্ৰয়োগ কৰিছে।
কিন্তু আকৌ তৃতীয় পংক্তিত 'কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো'- বুলি কোৱাত বুজিলোঁ তেওঁলোক বাচি আছে মাত্ৰ আত্মসুৰক্ষাৰ নামত নীচ চিন্তাৰে ভৰপুৰ একোজন নামমাত্ৰ মানুহ হৈ আছে। যিদৰে কাঁইটীয়া গছক বৃক্ষৰ শাৰীত ধৰিব পাৰিলেও ইয়াৰ পৰা প্ৰকৃতিৰ একো লাভ নহয়, অথচ তাৰ অস্তিত্বক নুই কৰিব নোৱাৰি। অৱশ্যে শেষৰ পংক্তিটো যদি এনেভাবে থাকিলহেঁতেন
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত বিনাবাক্যই ..দস্তখত কৰি/
আমিবোৰেওঁ এদিন একো একোজোপা কাঁইটীয় গছ হৈ পৰিম./
- তেতিয়া হয়তো প্ৰতীকটো একেটা অৰ্থত বুজোৱা বুলি প্ৰতীয়মান হ'লহেঁতেন। তিনিটা পংক্তিত বিভাজিত 'বাটৰ শেষত' কবিতাটো আধুনিক কবিতাৰ প্ৰায়বোৰ বৈশিষ্টক প্ৰতিনিধিত্ব কৰা, নিশ্চয়কৈ এটা বলিষ্ঠ কবিতা; য'ত পূৰ্ণমাত্ৰাত প্ৰকাশ হৈছে বৰ্তমান সময়ত অচল হৈ পৰা বিগত জীৱনৰ মুল্যবোধৰ ছবি, মাত্ৰ দুৰ>>দূৰ এই শব্দটোলৈ কবি মন দিলে ভাল হয়|
অন্তত,.কবিলৈ এক ব্যক্তিগত গোঁহাৰি- আধুনিক কবিতা যদি জনতাৰ কবিতা, যদি ইয়াত জনতাৰ দুখসুখৰ ছবি প্ৰকাশিত হয়, তেনেহলে এয়া সম্ভৱ হ'ব পাৰে নেকি- সাহিত্যিক সকলে সামাজিক দায়বদ্ধতাৰে এনে যন্ত্ৰণা সমূহৰ পৰিত্ৰাণমূলক কিবা বাৰ্তা নিজ সৃষ্টিত সন্নিবিষ্ট কৰিব। উল্লেখ্য যে দুৰ > দূৰ হ'ব।
কবিৰ স্বৰ্ণোজ্বল ভৱিষ্যতৰ কামনা কৰিছোঁ।
__________________________
কম বয়সৰ পুৰঠ অভিজ্ঞতাৰে সমাজৰ বিভিন্ন দিশৰ সৈতে পৰিচিত হৈ দুখীজনৰ মনক অতি সুক্ষ্মভাবে উপস্থাপনত পাৰ্গত কবিগৰাকী হ'ল- নিভা গগৈ।
তেওঁৰ কবিতা- 'অৱলোকন'ৰ ভাবৰাশিয়ে এক অনিৰ্বচনীয় চিন্তাৰ আভাস দিবলৈ সমৰ্থ হৈছে।
অৱলোকন_____কবিঃ নাংচেং নিভা গগৈ
আইৰ পেট মচিবলৈ দোকমোকালি পানীৰ জাল ভাঙিলোঁ
ক'লা হাবি এদৰা তচ্ নচ্ কৈ চিঙি ভাঙি
গাত তেজৰ দাগে গোলাল সানিলোঁ
সূৰুযৰ আভা বুটলি চালো
দেখিলো, গোটেই পথটো তেজাল
পৃথিৱীখন মাথো সেউজীয়া
ঘামত দ্ৰৱ হৈ পৰা আইৰ এমুখ বিজলুৱা
ক্ষীণ হাঁহিত জ্বলিল এগচি চাকি,
সেই চাকিৰ পোহৰত দেখিলো কেৱল মানৱতা
আইৰ বুকুৰ উমত উমান ল'লো
মাতৃত্ব, আশা আশংকা আৰু যন্ত্ৰণাময় হতাশা ৷
,
এডেও দুডেও কৈ সময়ৰ নৈ খনত সাঁতুৰো
সকলোৱে সাঁতুৰাৰ দৰেই
বোৰিয়া এটা দিওঁতেই মুৰ্চ্ছিত হৈ
পাৰ এটিও নাপালো
ৰূপালীম পানীৰ ঢৌত উটি উটি সূৰুযৰ ছৱিটিৰ খোজবোৰ বিচাৰো
নৈ বুকুখনো দেখো আইৰ দৰেই যন্ত্ৰণাময় হতাশা
নাৰীৰ হেনো জীৱন এলান্ধুবুলীয়া ৷৷
নাংচেং নিভা গগৈৰ এই কবিতাটোৰ দৃষ্টিগ্ৰাহ্য ৰূপটোতকৈ ইয়াৰ অন্তৰ্নিহিত ৰূপটোহে প্ৰধান। নাৰী হৃদয়ৰ বেদনাক কলাসুলভ উপস্থাপনেৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ কবি বহুদুৰ সফল হৈছে। সামাজিকতাৰ কঠোৰ অনুশাসনৰ যি দুৰ্বিসহ বেথা, যাক কোনো নাৰীয়ে কাৰো আগত প্ৰকাশ কৰিব নোবাৰে অথবা প্ৰকাশৰ সুউচিত মুল্য তেওঁলোকে নেপায়- এনে কিছু সত্য অনুভূতিৰ সাৰ্থক ৰূপায়ন ঘটোবা এইজনা কবিৰ ভাষা সংহত.সংক্ষিপ্ত.আৰু সংযত। শব্দ নিৰ্বাচনৰ কৌশল নিশ্চয়কৈ প্ৰশংসনীয়। ক'ব পাৰি অৰ্থৱহ শব্দৰ উপযুক্ত ব্যৱহাৰে তেওঁৰ কবিতাৰ আংগিকক মাধুৰ্যতা দান কৰিছে। কবিতাৰ মাজলৈ গতি কৰিলে আৰম্ভণিতে পাওঁ
"আইৰ পেট মচিবলৈ..../গাত তেজৰ গোলাল সানিলো"
এই শাৰীটো পঢ়াৰ পাছত স্বতঃস্ফুৰ্তভাৱে মনলৈ আহে মাকৰ শেহতীয়া সন্তান হিচাপে কবিয়ে অনুভব কৰা ছবিখনৰ কথা।
আকৌ-
ঘামত দ্ৰব হৈ থকা.../ জ্বলিল এগচি চাকি / - এই পংক্তিটোত অনুভব হৈছে কবিৰ অনুভবী মনৰ গভীৰতা, প্ৰসৱ যন্ত্ৰণা সহ্য কৰিও নাৰী এগৰাকীৰ দুচকুত মাতৃত্বৰ গৌৰবৰ যি হাঁহি ফুটি উঠে.কম কথাত তাক ক'বলৈ কবি সফল.হৈছে। সময়ৰ সতে হাত মিলাই আগবাঢ়িছে কবিৰ জীৱন এদেও দুদেওকৈ। অতি গভীৰভাবৰ আবেশেৰে কবিতাটো গতি কৰিছে যদিওঁ. " বোৰিয়া এটা দিওঁতেই মুৰ্চিত হৈ ...."- বাক্যশাৰীয়ে কি ভাব ব্যক্ত কৰিছে বুজিবলৈ অপৰাগ হ'লোঁ। যিমানদুৰ জানো `বোৰিয়া´ শব্দৰ অৰ্থ ৰ'দত শুকাই বটা মাটিমাহৰ বৰ। এতিয়া কবিতাটোত ইয়াক কি অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে বা তাক কাক দিয়া হ'ল কথাটো কিছু অস্পষ্ট হোৱা যেন লাগিল। অৱশ্যে এটা সঁচা কথা যে- আধুনিক কবিসকলে কবিৰ একান্ত ব্যক্তিগত অনুভূতি কবিতাৰ মাজত এনেভাবে সোমাই ৰাখে যে তাৰ আঁহ ফালি উলিয়াই অনাটো অত্যন্ত দুৰূহ হৈ পৰে।
"নৈ বুকুখনো দেখো..../ নাৰীৰ জীৱন হেনো এলান্ধুবুলীয়া " -কবিতাটো শেষ বুলি ঘোষণা কৰাৰ আগেয়ে কবিয়ে স্পষ্টতাৰে ৰূপক নদীৰ আশ্ৰয় লৈ নৈ আৰু নাৰীৰ মাজত থকা সহনশীলৰ সামঞ্জতাক বুজাব বিচাৰিছে। 'আইৰ সমান হ'ব কোন/নৈৰ সমান ব'ব কোন' আপ্ত বাক্যশাৰীৰ নিচিনাকৈ নাৰীৰ পক্ষে বহুসময়ত উদাসীন সমাজখনৰ বহু অন্যায় সহ্য কৰি হলেও একমাত্ৰ নিজ সন্তানৰ বাবে মাতৃয়ে স্বীকাৰ কৰে বহু কষ্ট। ঠিক যিদৰে নৈ এখন বৈ থাকে নিৰ্বিকাৰভাৱে, ভাল বেয়া বহু সময়ৰ সাক্ষী হৈ।
শিৰোনামে সাৰ্থক কৰা 'অৱলোকন' কবিতাটোত পৰিস্ফুত হৈছে কবিৰ শ্ৰম, আত্মবিশ্লেষণৰ জিজ্ঞাসা আৰু অনুসন্ধানী মনোভাবৰ প্ৰজ্ঞা। চৰ্চা অব্যাহত ৰাখিলে কবিৰ হাতেৰে অনাগত দিনত বহু সফল কবিতা পঢ়িবলৈ পাম, তাত শংকা নাই।
__________________________
সময়ৰ কুটিলতাক সহজভাবে গ্ৰহণ কৰি সকলো অৱস্থাত নিজক খাপ খুৱায় ... কবিতাৰ নিৰলস সাধনা কৰা কবি দীপালি বৰাৰ 'আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি' শীৰ্ষক কবিতাটো বৰ্তমানৰ দুখ বেদনাৰ লগতে ভৱিষ্যতৰ প্ৰতি দায়বদ্ধ এক আশাব্যঞ্জক মনোভাবৰ কবিতা।
আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি______কবিঃ দীপালী বৰা
আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি
বানেধোৱা কলিজাটো আকৌ এবাৰ
সাঁচতীয়া হালধিৰে নোৱাই
ওলাই আহাঁচোন
জীৱনৰ মোহনাত মেলি দিয়াঁহি
শব্দৰ সেই বহুৰঙী পানচৈ
যি শব্দই বহন কৰে
কুসুমিত জীৱনৰ স্বীয় চৈতন্য
আৰু বৰ্ণিল আত্মাৰ সুৰভি ,
স্বপ্নৰ স্বচ্ছন্দ উদ্যানত বিচৰণ কৰি
যি শব্দই সিঁচি দিয়ে
মুঠি মুঠি তেজোময় দীপ্তি ৷
কবি
আকৌ এবাৰ সলাই লোৱাচোন হিয়াখন
দুখৰ দলিচাত সৰি থকা
শব্দৰ চিৰন্তন সৌকুমাৰ্যৰ সতে ;
কবি, তুমিতো জানাই
প্ৰেমৰ কোনো আৱয়বিক ৰূপ নাই
মাথোঁ অনুভৱ কৰিব পাৰি
শব্দৰ অবিকল্প সুষমাৰে
আমৃত্যু এক পুৰাতন আকুতিৰে
কাৰণ
শব্দ সত্য, শব্দ ব্ৰহ্ম
শব্দৰ সতে মানুহৰ অটুত সম্বন্ধ,
শব্দৰ সীৰলুৰে নামি আহে
বহমান জীৱনৰ বাংময় স্থিতি
প্ৰেম, বিশ্বাস আৰু
যতমানে জীৱনৰ ঋদ্ধি ৷
কবি
সামৰি লোৱা, সামৰি লোৱা
জীৱনৰ সমস্ত যাতনা
সকলো আনন্দ, সকলো বেদনা
বিস্মৃতিৰ আৱৰ্তত
ক্ৰমশঃ ধূসৰ হৈ পৰা
ফেঁহুবৰণীয়া আকাংক্ষাবোৰ
শব্দৰ নিটোল খেলাৰে বন্দী কৰা দুহাতত,
দুখবোৰক জিয়াঁপাখিৰ বসন পিন্ধাই
সুখী মানুহৰ অভিনয় কৰা
আৰু দোভাগ নিশা
অকলে আপোনমনে অদমিত অভীপ্সাৰে
আত্মাক শোধিত কৰা
শব্দৰ অমলিন ঔজ্জ্বল্যৰে ৷
'আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি' শীৰ্ষক কবিতাটোৰ নামাকৰণৰ তাত্পৰ্য়ৰ পৰা অনুভব কৰিব পাৰি কবিগৰাকীয়ে শব্দপ্ৰেমৰ অপাৰ শক্তিৰে কবিসকল নিজে মহিমামণ্ডিত হৈ শব্দৰ সহায়েৰে সমাজক প্ৰেৰণা দিয়া আৰু সমাজৰ প্ৰতি দায়বদ্ধতাৰ কথা সোঁৱৰাই দিয়াৰ যত্ন কৰিছে। মনোগ্ৰাহী উপস্থাপনেৰে আৰম্ভ কৰা কবিতাটোত কবিসকলক শব্দৰ প্ৰেমত নিমজ্বিত হ'বলৈ আহ্বান কৰা সুৰ গোটেই কবিতাটোত ৰিণিকি ৰিণিকি বাজি আছে। সাহিত্যই সদায় যুগধৰ্ম অনুসৰণ কৰে।. সামাজিক জীৱন ধাৰাৰ জটিলতাৰ বাবে সাহিত্যিকসকলেওঁ জটিল দৃষ্টিভংগী গ্ৰহণ কৰিছে আৰু জীৱনৰ ধামখুমীয়াত কেতিয়াবা নিজক হতাশ, বিভ্ৰান্ত বা অসফল বুলি ভাবিবলৈ বাধ্য হৈছে। এনে দুঃচিন্তা আঁতৰায় শব্দৰ যাদুকৰী শক্তিত নিজক বিলীন কৰি আকৌ এবাৰ শব্দৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ কবিগৰাকীয়ে আৰম্ভণিতে কৈছে-
আকৌ
এবাৰ প্ৰেমত......
কুসুমিত জীৱনৰ ....
সহজ সৰল শব্দৰ প্ৰয়োগ ঘটা সত্বেও কবিতাটোত বৈ আছে এক মিঠাপ্ৰৱাহ।.
জৰাগ্ৰস্ত সমাজজীৱনৰ বুকুত নতুন দিনৰ প্ৰাণ প্ৰতিষ্ঠা কৰিবৰ বাবে প্ৰখৰ, সমাজ সচেতন সাহিত্য ৰচনাত নিজে মন দিয়াৰ লগতে সমগ্ৰ কবিসমাজক অকল 'কবি' বুলি উল্লেখ কৰি শব্দশক্তিৰ প্ৰচুৰ সম্ভাৱনাৰে নিজ নিজ স্থিতি সৱল কৰিবলৈ কবিয়ে শাব্দিক আবেদন কৰিছে-
কবি
তুমিতো জানাই
প্ৰেমৰ কোনো আৱয়বিক ৰূপ নাই
মাথোঁ অনুভব কৰিব পাৰি...
শব্দৰ বাহাদুৰিৰে ব্যক্তিগত চিন্তাক সাৰ্বজনীনতালৈ ৰূপ দিব পৰাটো যিকোনো কবিৰ অনন্য দক্ষতা। সেই পৰিচয় এইগৰাকী কবিৰ কবিতাত ইয়াত পালো....
দুখবোৰক জিয়াঁপাখিৰ বসন পিন্ধাই /
সুখী মানুহৰ অভিনয় কৰা/
ভাবপ্ৰকাশৰ প্ৰয়োজনীয়তালৈ চাই কবিতাটোৰ ব্যাসাৰ্দ্ধ দীঘল হোৱা যেন বোধ হ'ল। একভাবৰ সম্প্ৰসাৰণৰ বাবে ইমান শাৰীৰ পৰিৱৰ্তে কবিতাটোত অন্য কিছু ভাব সংযোগৰ থল থাকিল। কবিৰ চৰ্চা অব্যাহত থাকক। আগলৈ বহু উন্নতমানৰ সৈতে কবিক লগ পোৱাৰ আশা ৰাখিছো।
__________________________
মাটিৰ গোন্ধ লাগি থকা .সেউজীয়াক ভালপাব জনা এগৰাকী দৰদী কবি- চন্দ্ৰমল্লিকা খনিকৰ। এওঁৰ কবিতাৰ ভাষাৰ জি কলাসুলভ গুণ তাতে পাঠক মোহাচন্ন হৈ পৰে। আচলতে বিষয়বস্তুতকৈ প্ৰকাশৰ মাধুৰ্যতাইহে এওঁৰ কবিতাক পাঠকৰ আপোন কৰি তোলে। কবিৰ তেনে এক সুন্দৰ কবিতা- কাইলৈ কেতিয়া আহিব....?
কাইলৈ কেতিয়া আহিব....?.___কবিঃ চন্দ্ৰামল্লিকা খনিকৰ
আশাৰ নঙলা মুখত ৰৈ আছো অকলে
প্ৰতি ক্ষণে প্ৰতি পলে
গণি আছো ক্ষণ
কাইলৈ কেতিয়া আহিব.... ?
পূৱৰ নাৰিকলজোপা বগাই বেলিতো আকাশত উঠিল
লাহে লাহে নতুনকৈ ৰোৱা কণমানি গছপুলিতো
লেটুহেতু হৈ চুই চালে মাটি ...
সুমথিৰা বেলিটো গৈ পাহাৰটোৰ দাঁতিত বাগৰি পৰিল
তথাপি কিয়.....
হেঁপাহৰ কাইলৈ আজিও নাহিল !
বৰষুণ এজাক আহিছিল
এজাক শীতল বতাহো বলিছিল
মই সুধিছিলো কাইলৈৰ কথা
ৰাতিৰ আকাশক
ঢিমিক ঢিমিকি জ্বলা অজুত তৰাক?
নৈখনক সুধিছিলো
বুকুত কিমান আঘাত হ'লে নদীখন নীৰৱে বয়...
ধান দাই নি শেষ হোৱা ৰিঙা পথাৰখনৰ
থিয় হৈ ৰৈ থকা নৰাবোৰক সুধিছিলো
কিমান গভীৰলৈ শিপাই আছে মৰমৰ শিপা
ৰাতিবোৰ কেতিয়া পুৱাব.....
হেঁপাহৰ কাইলৈ মোৰ কেতিয়া আহিব.....??
শিৰোনামাত অনুভব হয় এক অত্যন্ত গভীৰ আশাবাদৰ ঘনজাল। কবিতাটোৰ মাজত আছে-
'আশাৰ নঙলা মুখত
....আহিব?'
হয়তো কবি এই সত্যত বিশ্বাসী যে- জীৱনৰ হা হুতাহ .বিষাদ কাৰুণ্য সদায় নেথাকে। এদিন হলেও জীৱনলৈ শান্তি আৰু প্ৰেমৰ নিজৰা বৈ আহিব।
কিন্তু আসোঁৱাহ থকা কথাটো হ'ল কবিতাটোৰ কোনো এঠাইত ইয়াৰ উল্লেখ নাই।কবিৰ এই অপেক্ষা কিহৰ বাবে বা কি দুখত বিধস্ত হৈ এটা হেঁপাহৰ কাইলৈৰ বাবে এই অধীৰ অপেক্ষা।
'পূবৰ নাৰিকল জোপা বগাই..পাহাৰটো পৰিল'
কবিয়ে নিজস্ব কলাত্মক প্ৰতিভাৰে শব্দবোৰ সজাই নিজৰ কাব্যিক দক্ষতাৰ প্ৰকাশ কৰিছে। এইখিনিতে কবিক কৈ থোৱা ভাল হ'ব পূব শব্দটোৰ `ৱ´ৰ সলনি `ব´হে হ'ব লাগিছিল চাগে। আংগিকৰ ফালে চালে কবিতাটো বৰ এটা সবল কবিতা নহয় বুলি অনুমান হয়। আকাশ, পথাৰ, নদীক পোনপটীয়া অৰ্থত ব্যৱহাৰৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰতীকৰূপী বা পৰোক্ষ ভাবপ্ৰকাশৰ ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰিব পৰা গ'লহেঁতেন। কিন্তু এয়াওঁ সঁচা কথা যে কবি গৰাকীৰ অন্য বহু কবিতা পঢ়াৰ সৌভাগ্য মোৰ ঘটিছে।
অনুৰূপভাৱে এই মঞ্চৰ পৰা একে আশালৈ কবিৰ হাতৰ অনাগত সৃষ্টিবোৰলৈ বাট চালোঁ।
__________________________
কম শব্দত ব্যাতিক্ৰমী ভাষাৰ স্বাভাবিক সৰলতা বজায় ৰাখি সাহিত্যৰ সাধনাত ব্ৰতী হৈ থকা ব্যক্তিজন হ'ল কবি- বাপন ক্ৰ'। এওঁৰ কবিতাসমূহ প্ৰায়ভাগেই শিৰোনাম বিহীন হয়তো আৱেগ জৰ্জৰিত কবি মনৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত্ত প্ৰকাশবোৰে কবিৰ হাতত নিজে আহি ধৰা দিয়ে। কিন্তু আলোচনাৰ বেলিকা নামাকৰণ বা অন্যান্য অভাৱৰ কথাত একাষৰীয়া কৰিব নোৱাৰি। আলোচনা কৰিবলৈ লৈছো শিৰোনামবিহীন বাপন ক্ৰ'ৰ এটি কবিতা-
ভুল কৰি পাওঁ
জটিল বাবেহে জীৱনৰ অংক
নহলে ভুল কৰি খালত পৰাৰ ইচ্ছা কাৰ থাকে কোৱাঁ
ভুলৰ পিছতো
বুকুত অনুৰাগ কমা নাই চোৱা
ৰং হেৰুৱা নাই চকুৰ সপোনবোৰেও
দুখী হোৱা নাই
বাৰম্বাৰ অৱহেলা পোৱাৰ পিছতো তোমাৰ.
শান্তি কবিৰ অভিপ্ৰেত সঁচা, কিন্তু দেহৰ প্ৰতিডাল ধমনীতে শান্তিহীন অস্থিৰ বেদনাহে যেন কবিয়ে অনুভব কৰিছে।
ভুলৰ পিছতো..../বুকুৰ অনুৰাগ..
ৰং হেৰুৱা নাই.../বাৰাম্বাৰ অৱহেলা পোৱাৰ পাছতো তোমাৰ
`তোমাৰ´শব্দটোৰে যদি কবিয়ে প্ৰেয়সীক বাদ দি জীৱনৰ আহুকালক বুজাইছে তেন্তে কবিতাৰ মানদণ্ড অধিকলৈ গতি কৰিব। ইয়াৰে আঁত ধৰি ক'ব লাগিব জ্ঞান, দৰ্শনৰ অভিজ্ঞতাৰে পুষ্ট কবিজনে নিজস্ব জীৱনদৰ্শনৰ আভাস দিছে এনেদৰে-
জটিল বাবেহ জীৱনৰ অংক
নহ'লে ভুল কৰি খালত পৰাৰ ইচ্ছা কাৰ থাকে....এই শাৰীটো ...
জটিল..জীৱনৰ অংক
নহ'লে কাৰ থাকে ইচ্ছা
ভুল কৰি খালত পৰাৰ..বুলি সম্পাদন কৰিলে ভাল শুনিব নেকি, কবিয়ে মন দিব পাৰে।
কম শব্দত অৰ্থঘন প্ৰয়াস আধুনিক কবিতাৰ এক বৈশিষ্ট যদিও ক্ৰ'ৰ পক্ষে ইয়াক শলাগিলে ভুল হ'ব। এওঁৰ কবিতা মাত্ৰ অশৃঙ্খলিত আবেগক শব্দৰ মায়াজালেৰে আবৃত কৰাৰ প্ৰয়াস। সুস্থ সাহিত্যৰ ৰচয়িতা হ'বলৈ তেখেতক সময়োপযোগী অধ্যয়নৰ কথা ক'ব খুজিম। আশা ৰাখিম অনাগত দিনত এক বিপুল সম্ভাৰৰ সতে ক্ৰ'ক লগ পাম।
__________________________
উত্পল জোনাক হাজৰিকা এজন বহুমুখী প্ৰতিভাসম্পন্ন মানুহ, ফটোসংগ্ৰহৰ ৰাপৰ প্ৰমাণ ইণ্টাৰণেটৰ ভিন্ন কক্ষত উপলব্ধ হোৱাৰ উপৰিও তেওঁৰ হাতৰ `অনুগল্প´ ফেচবুকৰ মজিয়াত সততে আমাৰ চকুত পৰি থাকে। ৰূপতে ৰূপ তুলি আকৌ কবিতাৰ বাকৰিত নামটো দেখি সঁচা অৰ্থত অভিভূত হৈছোঁ। আলোচনা কৰিব বিচাৰিছো উত্পল হাজৰিকা এটি কবিতা-
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা____কবিঃ উৎপল জোনাক হাজৰিকা
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা
চহৰৰ মানুহবোৰে কোৱা-কুই কৰিছে
তিনিআলি চ'কত
আদ্দা জমিছে
টোপনি এটা বেদুইন হৈ
নিশাবোৰ
চিগাৰেটৰ ধোঁৱাৰ দৰে হৈছে
দৰ উঠিছে
তুমি কালৈ চালা
কাক মাত দিলা
কাৰ বাইকৰ বতাহত
তোমাৰ দুপাট্টা উৰিলে
তুমি লোৱা ছাতিৰ ছাঁ
তুমি বহা জিৰণি চ'ৰাৰ বেন্সখন
সকলোবোৰ
সকলোবোৰ ঘূৰি আছে বতাহে বতাহে
কোনে কোনে দেখিছে
তোমাৰ বুকুত পকি টুলটুল প্ৰেমৰ পঁজা?
কাঁইটিয়া জেউৰা?
মই নাই
দেখাও নাই
তোমাৰ খোজৰ লাই হালে-জালে
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা
চহৰৰ বাটে-পথে ক'লে
যি চহৰৰ বাটত মই নাছিলো কোনোকালে
'তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা'- কবিতাটি প্ৰথম দৃষ্টিত ৰোমাণ্টিক আৱেশেৰে পৰিবেষ্টিত যেন লাগিলেও সামগ্ৰিক অধ্যয়নৰ পৰা বুজিব পাৰি ৰোমাণ্টিকতাৰ ওপৰত এক বিৰূপ ভাব প্ৰকাশ কৰিবলৈ কবিতাটোৰ জন্ম হৈছে। তাৰ উমান পাওঁ এনেদৰে-
মই নাই/দেখাও নাই-ইয়াত ভাব আৰু প্ৰকাশ যদি একেই আছে তেন্তে ক'ব পাৰি কবিতা হয়তো কবিৰ নতুন পৰীক্ষা। সেয়ে বহু অপৈণত দিশ কবিতাটোত সোমাইছে। আকৌ- 'তোমাৰ বুকুত পকী ..টুলটুল প্ৰেমৰ পজাঁ'- এই শাৰীটো
তোমাৰ বুকুত পকা ..টুলটুল প্ৰেমৰ পজাঁ বুলি লিখিলে হয়তো বাক্যটিয়ে পূৰ্ণতা পালেহেঁতেন।
পোনচাটেই কবিতাটোক অসফল বুলি কোৱা অনুচিত হ'ব। কাৰণ বহু সময়ত আলোচকে কবিৰ ব্যক্তিগত দৰ্শনৰ লগত একমত হ'ব নোৱাৰে আৰু মোকো যে…সেই দোষে চুৱা নাই তাক ডাঠি ক'ব নোৱাৰি। কবিলৈ শুভেচ্ছা জনাইছোঁ। চৰ্চা অব্যাহত ৰাখক আৰু এক বলিষ্ঠ উপস্থাপনেৰে পুনৰ ভুমুকি মাৰক শব্দৰ বাকৰিত।
__________________________
অনবদ্য প্ৰকাশভংগীৰ এক সবল উপস্থাপন, কৌশিক বাস্যসৰ `কবিতা´ শীৰ্ষক কবিতাটো-
কবিতা______কবিঃ কৌশিক বাস্যস
কঁপি কঁপি মাৰ যায়
নাও
কহুৱাৰ আগত
ৰঙাকৈ সেয়া
ছয়াময়া বেলি
মেঘবোৰ মখা বান্ধি
আইৰ মুখৰ
প্ৰতিকৃতি
অন্তৰৰ সমস্ত দুখ আঁজুৰি
গীত এফাকি
গুনগুনাও
কঁপি কঁপি
গুচি যায় নানকৰ নাও
পশ্চিম আকাশত বেলি লহিওৱাৰ দৃশ্যৰ বাখ্যায়িত অনুভবেৰে সৃষ্টি কৰা কবিতাটোত ৰূপক আৰু ছন্দৰ যথোচিত প্ৰয়োগে কাব্যিকতাক সোণত সুৱগা কৰি তুলিছে।
'কঁপি কঁপি মাৰ যায় /...ছয়াময়া বেলি....'-ইয়াত দুখত বিহ্বল কবিয়ে ভটিয়নী পৰত এফাকি গীতজুৰিছে। তাতে যোগ দি আৰম্ভণিতে দেখা সেই নাও `নানকৰ´নাও বোলা কথাষাৰৰ পৰা অনুমান হয় কবিৰ ইতিহাস চেতন মনৰ কথা। কবিয়ে অতীতক বৰ্তমানৰ সমভূমিত চ
— আখৰুৱাৰ সমূহ সদস্য তথা শুভাকাংক্ষীলৈ ইংৰাজী নৱবৰ্ষৰ ওলগ জনাইছো।পুনৰীক্ষণৰ কাৰ্যক্ৰমণিকা আৰম্ভ কৰাৰ পূৰ্বে কওঁ, মোৰ জ্ঞানৰ পৰিসৰেৰে যিমান পাৰোঁ নিৰপেক্ষ হ'বলৈ যত্ন কৰিছো। লগতে প্ৰয়াস কৰিছো নিৰ্বাচিত কবিৰ দৰ্শনৰ সতে একাত্ম হোৱাৰ। ত্ৰুটি স্বাভাবিক। সেয়ে সকলোজনালৈ বিনম্ৰ আহ্বান- বিতৰ্ক নকৰি, ইয়াৰ সমিধানৰ হকে লগে ভাগে আগবাঢ়িলে ভাল হ'ব।
লেখক মাত্ৰৰে একোটা স্বকীয় দৃষ্টিভংগী থাকে আৰু সেই দৃষ্টিভংগীক বুজাৰ সম্যক জ্ঞান পাঠকৰ থকা উচিত। নহ'লে কথাটো এনে হ'ব পাৰে- "ৰামায়ণ শুনালো...আপুনি কয়- ৰাম ৰাৱণৰ ভায়েক"। নকলেওঁ হয় একোখন ছবি সমীপ দৃষ্টিতহে স্ব-ৰূপত প্ৰকাশ পায় আনখন আকৌ দুৰদৰ্শনতহে পৰিস্ফুট হৈ উঠে। ইয়াৰ সাৰমৰ্ম এয়াই য- প্ৰকৃত দৃষ্টিভংগী অবিহনে ছবিখন চাওতাজনৰ বাবে নিৰৰ্থক হৈ পৰে।
আধুনিক কবিতা জনতাৰ কবিতা। জনজীৱনৰ হা-হুতাহ, দুখ যন্ত্ৰণা, সামাজিক ৰাজনৈতিক বা প্ৰেমৰ বাচকবনীয়া ৰূপ ইয়াত প্ৰকাশ পায়। কিন্তু মূল কথাটো হ'ল ৰচনাৰ সময়ক লৈ কোনো কবিতাক আধুনিক বুলিলে ভুল হ'ব। সাম্প্ৰতিক সময়ৰ নিচান যদি কোনো প্ৰকাৰে কবিতাত নাই, তেন্তে তাক আধুনিক কবিতাৰ পৰিৱৰ্তে আবেগৰ খেল বোলাটোহে যুগুত হ'ব।
অসমীয়া সাহিত্যৰ বহু ক'লা ৰাতিৰ ইতিহাসৰ কথা সকলোজনে জানে। ইয়াৰ পাছতো ত্ৰিমুৰ্তিৰ নিচিনা নমস্য ব্যক্তিসকলৰ কাৰণে আজিৰ সাহিত্য বৰ আৰামত ঘুৰা ফুৰা কৰি আছে, ছপাশালত নিজক প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ হেঁপাহ আজিৰ কবিৰ নাই। আজিৰ কবিতাই মানুহৰ হাতে হাতে ঘুৰি ফুৰিছে দেশ বিদেশ। এয়া সম্ভৱৰ মূল ৰহস্যটো নিশ্চয় ফেচবুক। আবেগৰ খুন্দাত দুই একোটা শাৰী মনৰ পৰা বাহিৰ হোৱাটো একো ডাঙৰ কথা নহয়। কিন্তু ডাঙৰ কথাটো হ'ল সি নিজকে সফল কবিতা বুলি কিমান দাবী কৰিব পাৰে। তোষামোদৰ ওপৰলৈ গৈ নিজৰ শ্ৰেষ্ঠতা প্ৰতিপন্ন কৰিবলৈ তাৰ কিবা বিশেষ গুণ আছেনে? ইয়াক জুখিবলৈ সমালোচকৰ সুক্ষ্মদৃষ্টি ভেদ কৰাৰ বাহিৰে আন এটা কৌশল আখৰুৱাই ভাবি উলিয়াইছে। পুনৰীক্ষণ' নামাকৰণেৰে ফেচবুকত সাহিত্যিক জীৱন যাপন কৰা সকলৰ ৰচনা সমূহ চালি জাৰি তাৰ ভাল বেয়া দিশৰ কথা লিখকক, পাঠকক অৱগত কৰাৰ বাবে এটা আঁচনি তৈয়াৰ কৰিছে। চিন্তাটো ময়ো ভাল পাইছোঁ। সেয়ে এইবাৰ ভাবিলোঁ দুই চাৰিটা ৰচনাক মোৰো বিচাৰেৰে দাঙি ধৰোঁ আপোনাসৱৰ আগত।
মোৰ প্ৰথম চকু পৰা কবিতাটো আছিল অৱনী বুঢ়াগোহাঁইৰ- 'মা' নামৰ কবিতাটো।.
//মা//__________অৱনী বুঢ়াগোঁহাই
আবেলি প্ৰায়েই তেওঁ
মূঢ়া এটাত বহি আকাশখন চায়
খোপাত সদায় গুজি লয়
এপাহ বনৰীয়াফুল
মই জানো
কেতিয়াও পানী গাঁঠি উলিয়াই মেখেলা নিপিন্ধা মানুহগৰাকীৰ
সৰুৰে পৰাই আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ
অনুবাদ সাহিত্যতো দখল থকা ব্যক্তিজনৰ হাতৰ স্বৰচিত কবিতা পঢ়িবলৈ পাই সঁচাকৈ সুখী হৈছোঁ। মনদি নপঢ়িলে কবিতাটো আমাৰ বহু পৰিচিত 'মা´শব্দৰ সম্পৰ্কৰ অনুভবক তেনেই সাধাৰণভাবে উপস্থাপন কৰা যেন লাগিব পাৰে। অৱশ্যে তেনে কিছু উপাদান কবিতাটোত নথকা নহয়। কিন্তু মনোযোগ দি লাহে লাহে পঢ়িলে ইয়াৰ মাজত থকা ৰাজহাড় ডাল বাছি উলিয়াবলৈ আমি সক্ষম হ'ম। কবিতাটোৰ ভাষা আৰু বচনভংগী সম্পূৰ্ণ কথ্যভাষাৰ। যিকোনো সাধাৰণ মানুহে ইয়াক উপলব্ধি কৰিব পাৰিব। কিন্তু কোনো 'কবিত্বময় ভাব' প্ৰকাশৰ বাবে কবিতাটো ৰচা হোৱা নাই। যদিহে মই কবিৰ দৰ্শনৰ সতে একাত্ম হ'ব পাৰিছোঁ, তেন্তে ইয়াৰ এক বিশ্বজনীন তাত্পৰ্য থকাৰ উমান পাব পাৰি।
"কেতিয়াওঁ পানী গাঁঠি উলিয়াই মেখেলা নিপিন্ধা মানুহগৰাকীৰ
সৰুৰে পৰাই আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ " -এই কথাখিনিত স্পষ্ট হৈ থকা নাৰীৰ ওপৰত সমাজৰ ৰক্ষণশীলতাৰ প্ৰভাব, যাৰ উদাহৰণস্বৰূপে কবিয়ে নিজৰ মাকক কোনোদিনে ভৰিৰ পানী গাঁঠি (সৰুগাঁঠি) উলিয়াই মেখেলা পিন্ধা দেখা নাই। অথচ তেওঁ প্ৰত্যক্ষ কৰিছে মাকৰ চকুত আকাশত উৰাৰ হেঁপাহ। প্ৰতিগৰাকী মাতৃয়ে অশেষ ত্যাগ স্বীকাৰৰ মাজেৰে নিজৰ সন্তানক মানুহ কৰাৰ তাগিদাত নিজৰ ইচ্ছা অনুভূতিৰ কথা গোপনে ৰাখে। কিন্তু সুপ্ত মনত জাগ্ৰত হৈ থকা মুক্ত বিহংগৰ দৰে সামাজিকতাৰ সকলো বান্ধ ছিঙি মুকলি আকাশত উৰি ফুৰাৰ হেঁপাহ প্ৰতিগৰাকীৰ নাৰীৰ আছে। এনে এক চিৰসত্যক কম শব্দৰ ভিতৰত বুজাবলৈ কবি সক্ষম হৈছে।
কবিতাটোত প্ৰতীক হৈ জিলিকি থকা একমাত্ৰ শব্দটিৰ কাষলৈ যদি যাওঁ..
"খোপাত সদায় গুজি লয়
এপাহ বনৰীয়া ফুল"- কবিয়ে গোলাপৰ কথা কোৱা হ'লে বুজিব পাৰি মানুহগৰাকী সৌন্দৰ্যপ্ৰিয়। কিন্তু কবিয়ে কৈছে বনৰীয়া ফুলপাহৰ কথা। এই ইংগিতত প্ৰকাশ পাইছে মানুহগৰাকীৰ মাজত লুকাই থকা শিশুসুলভ মনটোৰ ছবি।
শিশুবোৰে যেনেদৰে বননিৰ মাজে মাজে নাচি বাগি নানান বনৰীয়া ফুলৰ মাজত নিজক হেৰোৱায় উপভোগ কৰে নিজক, সেইহেন বনৰীয়া ফুল কোনো নাৰীয়ে খোপাত গুজা কথাই ইয়াকেই প্ৰতিপন্ন কৰে জীৱনৰ অনেক ৰিক্ততা তিকক্তাৰ মাজতো তেওঁৰ মন আজিও এটা শিশুৰ দৰে হৈ আছে। প্ৰতীক স্থাপনত কবিক সফল বুলিলো। কিন্তু কবিতাটোৰ নামাকৰণৰ বিশালতালৈ চাই অনুভব হ'ল- নাৰীমনৰ চিনা-অচিনা বহু ভাবৰ সমাহাৰ কবিতাটোত ঘটাহেঁতেন নিশ্চয়কৈ ই সমগ্ৰ 'মাতৃজাতিক´ প্ৰতিনিধিত্ব কৰা এটা কবিতা বুলি অনুমোদিত হোৱাৰ যোগ্যতা পালেহেঁতেন।
__________________________
শব্দৰ লগত খেলা কৰা কবিজনৰ নিচা। কবিতাবোৰ তেওঁৰ হাতেৰে নিৰ্গত হ'বলৈ পাৰ কৰে বহু জটিল পৰীক্ষা আৰু অন্তত যি সৃষ্টি হয় সেয়া হয় অভুতপূৰ্ব, সুন্দৰ। .
প্ৰতিষ্ঠিত কবি আলতাফ হুছেইনৰ এক উল্লেখযোগ্য কবিতা "বাটৰ শেষত"।
বাটৰ শেষত_____কবিঃ আলতাফ হুছেইন
(১)
দুভৰি গজিল কি নগজিল
চকুমুদি চামিল হলো
আৰু এৰি আহিলো ইখনৰ পিছত সিখন কৈ চহৰ
হেজাৰ টা মাতে আগুচিব খুজিলে
আমাৰ বাট
ৰৈ যোৱাৰ ভয়ত কাণ দুখন সোলোকাই আমিবোৰ আমৃত্যু কলা হৈ পৰিলো
ৰ'দৰ অভীপ্সাই আমাক লৈ গল
দুৰ - বহুদুৰ
য'ৰ পৰা বৰষুণৰ টোপালবোৰ মণিব নোৱাৰাকৈ আমি অন্ধ হৈ পৰিলো
(২)
এটা বিৰামহীন যাত্ৰাৰ প্ৰান্তত
আমি য'ত উপস্থিত হলো
তাত চয়তানৰ হাতত নিহত হৈছিল ঈশ্বৰ
মানুহবোৰ দ্ৰুত গতিত মৰিছিল
আৰু একো একোজোপা কাঁইটীয়া গছ হৈছিল
(৩)
ঈশ্বৰক হেৰুৱাই আমি নতজানু হলো
আৰু চয়তানৰ ওঁঠত বাকি দিলো দেহৰ সমস্ত তেজ
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত বিনাবাক্যই দস্তখত কৰি
আমিবোৰো ক্ৰমশঃ একো একোজোপা কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো ।
যান্ত্ৰিকতাৰ দৌৰত অধঃপতন ঘটা মানবীয় প্ৰমুল্যবোধৰ এখন নিৰ্মম ছবি।
বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তি বিদ্যাৰ প্ৰসাৰ সাধন হোবাৰ লগে লগে যান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ লগত সকলো মানুহ আৱদ্ধ হবলৈ বাধ্য হৈ পৰিছে। ইয়াৰ ফলস্বৰূপে ব্যক্তিসত্বা সেই যান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ এক বিশেষ অৱস্থালৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে। এই চৰম বাস্তৱক কবি হুছেইনে অতি কলাত্মকভাবে উপস্থাপন কৰিছে এনেদৰে-
দুভৰি গজিল কি নগজিল /চকুমুদি চামিল হলো ......চহৰ
যন্ত্ৰ যুগৰ প্ৰভাবে মধ্যবিত্ত জীৱন কৰি তুলিছে ৰুগ্ন, শ্বাসৰুদ্ধ। মানুহৰ লগত মানুহৰ সম্পৰ্কৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিছে আৰু সেই সম্পৰ্ক হৈছে ক্ৰমে যান্ত্ৰিক আৰু হৃদয়হীন।প্ৰতিজন হৈ পৰিছে আত্মকেন্দ্ৰিক, সংকীৰ্ণ,.মানৱতাহীন।
কবিৰ ভাষাৰে কৈছে
হেজাৰটা মাতে আগুচিব খুজিলে আমাৰ বাট/ৰৈ ....পৰিলো
জৈৱিক সমস্যাত ক্ষত-বিক্ষত হৈ মানুহবোৰ পথভ্ৰষ্ট হয়। নৈতিক আৰু অনৈতিকৰ কথা পাহৰি তেওঁলোক দৌৰে ঐশ্বৰ্য,.প্ৰতিপত্তিৰ চিকমিক ৰ'দৰ পিছে পিছে। য'ৰ পৰা মানবীয় প্ৰমুল্যৰ আবেগৰ বৰষুণ। মানুহজাকৰ লগত কবি নিজে দৌৰিছে আৰু অনুভব কৰিছে এই গভীৰ সত্য
ৰ'দৰ অভীস্পাই আমাক লৈ গ'ল../
........অন্ধ হৈ পৰিলো
মূলতঃ প্ৰতীক ধৰ্মী কবিজনৰ ৰ'দ আৰু বৰষুণ প্ৰতীকৰ যথাৰ্থ প্ৰয়োগ শলাগৰ যোগ্য। আকৌ কবিতাটোৰ দুই নম্বৰ পংক্তিত চয়তান আৰু ঈশ্বৰৰ বলিষ্ঠ প্ৰতীকৰ সংযোজন অতি প্ৰশংসনীয়। ইয়াত `চয়তান ´বুলি কওঁতে কোনো অশৰীৰী অদ্ভূত কালান্তক ব্যক্তিৰ কথা কোৱা নাই। বৰং ঋপুত আক্ৰান্ত মানুহৰ মনটোৰ কথাহে বুজাইছে কবিয়ে। আকৌ সেইদৰে ঈশ্বৰ হ'ল পৰম সত্যৰ প্ৰতীক, যি সত্য সনাতন ঋপুমুক্ত। কবিৰ যেতিয়া কয় `চয়তানৰ হাতত ঈশ্বৰ নিহত´ বুলি, অনুভব কৰিব পাৰি প্ৰাপ্তিৰ তাগিদাত কিদৰে মানুহবোৰ হৈ পৰে ভুল শুদ্ধৰ বিচাৰ কৰিব নজনা বিবেকহীন মানুহ।
`জীৱন-অস্থায়ী´ এই গভীৰ সত্যক আওকাণ কৰি ঋপুআসক্ত মানুহজাক আগুবাই যায়। উচ্চাকাংক্ষাৰ পৰিধি বগাই পৈশাচিক আনন্দত তেওঁলোক হৈ পৰিল চৰম স্বাৰ্থপৰ.আত্মকেন্দ্ৰিক মানুহ।
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত.../কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো ...
'কাঁইটীয়া গছ' দ্বৈত ভাববোধক প্ৰতীক ৰূপে পৰিগণিত হৈছে কবিতাটোত।
দ্বিতীয় পংক্তিত কবিয়ে ইয়াৰ প্ৰয়োগ কৰোঁতে ভাব হৈছিল খুব সম্ভব মানুহৰ মৃত্যুৰ পাছত কবৰস্থ শৰীৰ অথবা দাহনৰ পাছত শ্মশানত গজা গছবোৰক প্ৰত্যক্ষ কৰি কবিয়ে ইয়াৰ প্ৰয়োগ কৰিছে।
কিন্তু আকৌ তৃতীয় পংক্তিত 'কাঁইটীয়া গছ হৈ পৰিলো'- বুলি কোৱাত বুজিলোঁ তেওঁলোক বাচি আছে মাত্ৰ আত্মসুৰক্ষাৰ নামত নীচ চিন্তাৰে ভৰপুৰ একোজন নামমাত্ৰ মানুহ হৈ আছে। যিদৰে কাঁইটীয়া গছক বৃক্ষৰ শাৰীত ধৰিব পাৰিলেও ইয়াৰ পৰা প্ৰকৃতিৰ একো লাভ নহয়, অথচ তাৰ অস্তিত্বক নুই কৰিব নোৱাৰি। অৱশ্যে শেষৰ পংক্তিটো যদি এনেভাবে থাকিলহেঁতেন
ইচ্ছামৃত্যুৰ চুক্তিপত্ৰত বিনাবাক্যই ..দস্তখত কৰি/
আমিবোৰেওঁ এদিন একো একোজোপা কাঁইটীয় গছ হৈ পৰিম./
- তেতিয়া হয়তো প্ৰতীকটো একেটা অৰ্থত বুজোৱা বুলি প্ৰতীয়মান হ'লহেঁতেন। তিনিটা পংক্তিত বিভাজিত 'বাটৰ শেষত' কবিতাটো আধুনিক কবিতাৰ প্ৰায়বোৰ বৈশিষ্টক প্ৰতিনিধিত্ব কৰা, নিশ্চয়কৈ এটা বলিষ্ঠ কবিতা; য'ত পূৰ্ণমাত্ৰাত প্ৰকাশ হৈছে বৰ্তমান সময়ত অচল হৈ পৰা বিগত জীৱনৰ মুল্যবোধৰ ছবি, মাত্ৰ দুৰ>>দূৰ এই শব্দটোলৈ কবি মন দিলে ভাল হয়|
অন্তত,.কবিলৈ এক ব্যক্তিগত গোঁহাৰি- আধুনিক কবিতা যদি জনতাৰ কবিতা, যদি ইয়াত জনতাৰ দুখসুখৰ ছবি প্ৰকাশিত হয়, তেনেহলে এয়া সম্ভৱ হ'ব পাৰে নেকি- সাহিত্যিক সকলে সামাজিক দায়বদ্ধতাৰে এনে যন্ত্ৰণা সমূহৰ পৰিত্ৰাণমূলক কিবা বাৰ্তা নিজ সৃষ্টিত সন্নিবিষ্ট কৰিব। উল্লেখ্য যে দুৰ > দূৰ হ'ব।
কবিৰ স্বৰ্ণোজ্বল ভৱিষ্যতৰ কামনা কৰিছোঁ।
__________________________
কম বয়সৰ পুৰঠ অভিজ্ঞতাৰে সমাজৰ বিভিন্ন দিশৰ সৈতে পৰিচিত হৈ দুখীজনৰ মনক অতি সুক্ষ্মভাবে উপস্থাপনত পাৰ্গত কবিগৰাকী হ'ল- নিভা গগৈ।
তেওঁৰ কবিতা- 'অৱলোকন'ৰ ভাবৰাশিয়ে এক অনিৰ্বচনীয় চিন্তাৰ আভাস দিবলৈ সমৰ্থ হৈছে।
অৱলোকন_____কবিঃ নাংচেং নিভা গগৈ
আইৰ পেট মচিবলৈ দোকমোকালি পানীৰ জাল ভাঙিলোঁ
ক'লা হাবি এদৰা তচ্ নচ্ কৈ চিঙি ভাঙি
গাত তেজৰ দাগে গোলাল সানিলোঁ
সূৰুযৰ আভা বুটলি চালো
দেখিলো, গোটেই পথটো তেজাল
পৃথিৱীখন মাথো সেউজীয়া
ঘামত দ্ৰৱ হৈ পৰা আইৰ এমুখ বিজলুৱা
ক্ষীণ হাঁহিত জ্বলিল এগচি চাকি,
সেই চাকিৰ পোহৰত দেখিলো কেৱল মানৱতা
আইৰ বুকুৰ উমত উমান ল'লো
মাতৃত্ব, আশা আশংকা আৰু যন্ত্ৰণাময় হতাশা ৷
,
এডেও দুডেও কৈ সময়ৰ নৈ খনত সাঁতুৰো
সকলোৱে সাঁতুৰাৰ দৰেই
বোৰিয়া এটা দিওঁতেই মুৰ্চ্ছিত হৈ
পাৰ এটিও নাপালো
ৰূপালীম পানীৰ ঢৌত উটি উটি সূৰুযৰ ছৱিটিৰ খোজবোৰ বিচাৰো
নৈ বুকুখনো দেখো আইৰ দৰেই যন্ত্ৰণাময় হতাশা
নাৰীৰ হেনো জীৱন এলান্ধুবুলীয়া ৷৷
নাংচেং নিভা গগৈৰ এই কবিতাটোৰ দৃষ্টিগ্ৰাহ্য ৰূপটোতকৈ ইয়াৰ অন্তৰ্নিহিত ৰূপটোহে প্ৰধান। নাৰী হৃদয়ৰ বেদনাক কলাসুলভ উপস্থাপনেৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ কবি বহুদুৰ সফল হৈছে। সামাজিকতাৰ কঠোৰ অনুশাসনৰ যি দুৰ্বিসহ বেথা, যাক কোনো নাৰীয়ে কাৰো আগত প্ৰকাশ কৰিব নোবাৰে অথবা প্ৰকাশৰ সুউচিত মুল্য তেওঁলোকে নেপায়- এনে কিছু সত্য অনুভূতিৰ সাৰ্থক ৰূপায়ন ঘটোবা এইজনা কবিৰ ভাষা সংহত.সংক্ষিপ্ত.আৰু সংযত। শব্দ নিৰ্বাচনৰ কৌশল নিশ্চয়কৈ প্ৰশংসনীয়। ক'ব পাৰি অৰ্থৱহ শব্দৰ উপযুক্ত ব্যৱহাৰে তেওঁৰ কবিতাৰ আংগিকক মাধুৰ্যতা দান কৰিছে। কবিতাৰ মাজলৈ গতি কৰিলে আৰম্ভণিতে পাওঁ
"আইৰ পেট মচিবলৈ..../গাত তেজৰ গোলাল সানিলো"
এই শাৰীটো পঢ়াৰ পাছত স্বতঃস্ফুৰ্তভাৱে মনলৈ আহে মাকৰ শেহতীয়া সন্তান হিচাপে কবিয়ে অনুভব কৰা ছবিখনৰ কথা।
আকৌ-
ঘামত দ্ৰব হৈ থকা.../ জ্বলিল এগচি চাকি / - এই পংক্তিটোত অনুভব হৈছে কবিৰ অনুভবী মনৰ গভীৰতা, প্ৰসৱ যন্ত্ৰণা সহ্য কৰিও নাৰী এগৰাকীৰ দুচকুত মাতৃত্বৰ গৌৰবৰ যি হাঁহি ফুটি উঠে.কম কথাত তাক ক'বলৈ কবি সফল.হৈছে। সময়ৰ সতে হাত মিলাই আগবাঢ়িছে কবিৰ জীৱন এদেও দুদেওকৈ। অতি গভীৰভাবৰ আবেশেৰে কবিতাটো গতি কৰিছে যদিওঁ. " বোৰিয়া এটা দিওঁতেই মুৰ্চিত হৈ ...."- বাক্যশাৰীয়ে কি ভাব ব্যক্ত কৰিছে বুজিবলৈ অপৰাগ হ'লোঁ। যিমানদুৰ জানো `বোৰিয়া´ শব্দৰ অৰ্থ ৰ'দত শুকাই বটা মাটিমাহৰ বৰ। এতিয়া কবিতাটোত ইয়াক কি অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে বা তাক কাক দিয়া হ'ল কথাটো কিছু অস্পষ্ট হোৱা যেন লাগিল। অৱশ্যে এটা সঁচা কথা যে- আধুনিক কবিসকলে কবিৰ একান্ত ব্যক্তিগত অনুভূতি কবিতাৰ মাজত এনেভাবে সোমাই ৰাখে যে তাৰ আঁহ ফালি উলিয়াই অনাটো অত্যন্ত দুৰূহ হৈ পৰে।
"নৈ বুকুখনো দেখো..../ নাৰীৰ জীৱন হেনো এলান্ধুবুলীয়া " -কবিতাটো শেষ বুলি ঘোষণা কৰাৰ আগেয়ে কবিয়ে স্পষ্টতাৰে ৰূপক নদীৰ আশ্ৰয় লৈ নৈ আৰু নাৰীৰ মাজত থকা সহনশীলৰ সামঞ্জতাক বুজাব বিচাৰিছে। 'আইৰ সমান হ'ব কোন/নৈৰ সমান ব'ব কোন' আপ্ত বাক্যশাৰীৰ নিচিনাকৈ নাৰীৰ পক্ষে বহুসময়ত উদাসীন সমাজখনৰ বহু অন্যায় সহ্য কৰি হলেও একমাত্ৰ নিজ সন্তানৰ বাবে মাতৃয়ে স্বীকাৰ কৰে বহু কষ্ট। ঠিক যিদৰে নৈ এখন বৈ থাকে নিৰ্বিকাৰভাৱে, ভাল বেয়া বহু সময়ৰ সাক্ষী হৈ।
শিৰোনামে সাৰ্থক কৰা 'অৱলোকন' কবিতাটোত পৰিস্ফুত হৈছে কবিৰ শ্ৰম, আত্মবিশ্লেষণৰ জিজ্ঞাসা আৰু অনুসন্ধানী মনোভাবৰ প্ৰজ্ঞা। চৰ্চা অব্যাহত ৰাখিলে কবিৰ হাতেৰে অনাগত দিনত বহু সফল কবিতা পঢ়িবলৈ পাম, তাত শংকা নাই।
__________________________
সময়ৰ কুটিলতাক সহজভাবে গ্ৰহণ কৰি সকলো অৱস্থাত নিজক খাপ খুৱায় ... কবিতাৰ নিৰলস সাধনা কৰা কবি দীপালি বৰাৰ 'আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি' শীৰ্ষক কবিতাটো বৰ্তমানৰ দুখ বেদনাৰ লগতে ভৱিষ্যতৰ প্ৰতি দায়বদ্ধ এক আশাব্যঞ্জক মনোভাবৰ কবিতা।
আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি______কবিঃ দীপালী বৰা
আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি
বানেধোৱা কলিজাটো আকৌ এবাৰ
সাঁচতীয়া হালধিৰে নোৱাই
ওলাই আহাঁচোন
জীৱনৰ মোহনাত মেলি দিয়াঁহি
শব্দৰ সেই বহুৰঙী পানচৈ
যি শব্দই বহন কৰে
কুসুমিত জীৱনৰ স্বীয় চৈতন্য
আৰু বৰ্ণিল আত্মাৰ সুৰভি ,
স্বপ্নৰ স্বচ্ছন্দ উদ্যানত বিচৰণ কৰি
যি শব্দই সিঁচি দিয়ে
মুঠি মুঠি তেজোময় দীপ্তি ৷
কবি
আকৌ এবাৰ সলাই লোৱাচোন হিয়াখন
দুখৰ দলিচাত সৰি থকা
শব্দৰ চিৰন্তন সৌকুমাৰ্যৰ সতে ;
কবি, তুমিতো জানাই
প্ৰেমৰ কোনো আৱয়বিক ৰূপ নাই
মাথোঁ অনুভৱ কৰিব পাৰি
শব্দৰ অবিকল্প সুষমাৰে
আমৃত্যু এক পুৰাতন আকুতিৰে
কাৰণ
শব্দ সত্য, শব্দ ব্ৰহ্ম
শব্দৰ সতে মানুহৰ অটুত সম্বন্ধ,
শব্দৰ সীৰলুৰে নামি আহে
বহমান জীৱনৰ বাংময় স্থিতি
প্ৰেম, বিশ্বাস আৰু
যতমানে জীৱনৰ ঋদ্ধি ৷
কবি
সামৰি লোৱা, সামৰি লোৱা
জীৱনৰ সমস্ত যাতনা
সকলো আনন্দ, সকলো বেদনা
বিস্মৃতিৰ আৱৰ্তত
ক্ৰমশঃ ধূসৰ হৈ পৰা
ফেঁহুবৰণীয়া আকাংক্ষাবোৰ
শব্দৰ নিটোল খেলাৰে বন্দী কৰা দুহাতত,
দুখবোৰক জিয়াঁপাখিৰ বসন পিন্ধাই
সুখী মানুহৰ অভিনয় কৰা
আৰু দোভাগ নিশা
অকলে আপোনমনে অদমিত অভীপ্সাৰে
আত্মাক শোধিত কৰা
শব্দৰ অমলিন ঔজ্জ্বল্যৰে ৷
'আকৌ এবাৰ প্ৰেমত পৰি চোৱাচোন কবি' শীৰ্ষক কবিতাটোৰ নামাকৰণৰ তাত্পৰ্য়ৰ পৰা অনুভব কৰিব পাৰি কবিগৰাকীয়ে শব্দপ্ৰেমৰ অপাৰ শক্তিৰে কবিসকল নিজে মহিমামণ্ডিত হৈ শব্দৰ সহায়েৰে সমাজক প্ৰেৰণা দিয়া আৰু সমাজৰ প্ৰতি দায়বদ্ধতাৰ কথা সোঁৱৰাই দিয়াৰ যত্ন কৰিছে। মনোগ্ৰাহী উপস্থাপনেৰে আৰম্ভ কৰা কবিতাটোত কবিসকলক শব্দৰ প্ৰেমত নিমজ্বিত হ'বলৈ আহ্বান কৰা সুৰ গোটেই কবিতাটোত ৰিণিকি ৰিণিকি বাজি আছে। সাহিত্যই সদায় যুগধৰ্ম অনুসৰণ কৰে।. সামাজিক জীৱন ধাৰাৰ জটিলতাৰ বাবে সাহিত্যিকসকলেওঁ জটিল দৃষ্টিভংগী গ্ৰহণ কৰিছে আৰু জীৱনৰ ধামখুমীয়াত কেতিয়াবা নিজক হতাশ, বিভ্ৰান্ত বা অসফল বুলি ভাবিবলৈ বাধ্য হৈছে। এনে দুঃচিন্তা আঁতৰায় শব্দৰ যাদুকৰী শক্তিত নিজক বিলীন কৰি আকৌ এবাৰ শব্দৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ কবিগৰাকীয়ে আৰম্ভণিতে কৈছে-
আকৌ
এবাৰ প্ৰেমত......
কুসুমিত জীৱনৰ ....
সহজ সৰল শব্দৰ প্ৰয়োগ ঘটা সত্বেও কবিতাটোত বৈ আছে এক মিঠাপ্ৰৱাহ।.
জৰাগ্ৰস্ত সমাজজীৱনৰ বুকুত নতুন দিনৰ প্ৰাণ প্ৰতিষ্ঠা কৰিবৰ বাবে প্ৰখৰ, সমাজ সচেতন সাহিত্য ৰচনাত নিজে মন দিয়াৰ লগতে সমগ্ৰ কবিসমাজক অকল 'কবি' বুলি উল্লেখ কৰি শব্দশক্তিৰ প্ৰচুৰ সম্ভাৱনাৰে নিজ নিজ স্থিতি সৱল কৰিবলৈ কবিয়ে শাব্দিক আবেদন কৰিছে-
কবি
তুমিতো জানাই
প্ৰেমৰ কোনো আৱয়বিক ৰূপ নাই
মাথোঁ অনুভব কৰিব পাৰি...
শব্দৰ বাহাদুৰিৰে ব্যক্তিগত চিন্তাক সাৰ্বজনীনতালৈ ৰূপ দিব পৰাটো যিকোনো কবিৰ অনন্য দক্ষতা। সেই পৰিচয় এইগৰাকী কবিৰ কবিতাত ইয়াত পালো....
দুখবোৰক জিয়াঁপাখিৰ বসন পিন্ধাই /
সুখী মানুহৰ অভিনয় কৰা/
ভাবপ্ৰকাশৰ প্ৰয়োজনীয়তালৈ চাই কবিতাটোৰ ব্যাসাৰ্দ্ধ দীঘল হোৱা যেন বোধ হ'ল। একভাবৰ সম্প্ৰসাৰণৰ বাবে ইমান শাৰীৰ পৰিৱৰ্তে কবিতাটোত অন্য কিছু ভাব সংযোগৰ থল থাকিল। কবিৰ চৰ্চা অব্যাহত থাকক। আগলৈ বহু উন্নতমানৰ সৈতে কবিক লগ পোৱাৰ আশা ৰাখিছো।
__________________________
মাটিৰ গোন্ধ লাগি থকা .সেউজীয়াক ভালপাব জনা এগৰাকী দৰদী কবি- চন্দ্ৰমল্লিকা খনিকৰ। এওঁৰ কবিতাৰ ভাষাৰ জি কলাসুলভ গুণ তাতে পাঠক মোহাচন্ন হৈ পৰে। আচলতে বিষয়বস্তুতকৈ প্ৰকাশৰ মাধুৰ্যতাইহে এওঁৰ কবিতাক পাঠকৰ আপোন কৰি তোলে। কবিৰ তেনে এক সুন্দৰ কবিতা- কাইলৈ কেতিয়া আহিব....?
কাইলৈ কেতিয়া আহিব....?.___কবিঃ চন্দ্ৰামল্লিকা খনিকৰ
আশাৰ নঙলা মুখত ৰৈ আছো অকলে
প্ৰতি ক্ষণে প্ৰতি পলে
গণি আছো ক্ষণ
কাইলৈ কেতিয়া আহিব.... ?
পূৱৰ নাৰিকলজোপা বগাই বেলিতো আকাশত উঠিল
লাহে লাহে নতুনকৈ ৰোৱা কণমানি গছপুলিতো
লেটুহেতু হৈ চুই চালে মাটি ...
সুমথিৰা বেলিটো গৈ পাহাৰটোৰ দাঁতিত বাগৰি পৰিল
তথাপি কিয়.....
হেঁপাহৰ কাইলৈ আজিও নাহিল !
বৰষুণ এজাক আহিছিল
এজাক শীতল বতাহো বলিছিল
মই সুধিছিলো কাইলৈৰ কথা
ৰাতিৰ আকাশক
ঢিমিক ঢিমিকি জ্বলা অজুত তৰাক?
নৈখনক সুধিছিলো
বুকুত কিমান আঘাত হ'লে নদীখন নীৰৱে বয়...
ধান দাই নি শেষ হোৱা ৰিঙা পথাৰখনৰ
থিয় হৈ ৰৈ থকা নৰাবোৰক সুধিছিলো
কিমান গভীৰলৈ শিপাই আছে মৰমৰ শিপা
ৰাতিবোৰ কেতিয়া পুৱাব.....
হেঁপাহৰ কাইলৈ মোৰ কেতিয়া আহিব.....??
শিৰোনামাত অনুভব হয় এক অত্যন্ত গভীৰ আশাবাদৰ ঘনজাল। কবিতাটোৰ মাজত আছে-
'আশাৰ নঙলা মুখত
....আহিব?'
হয়তো কবি এই সত্যত বিশ্বাসী যে- জীৱনৰ হা হুতাহ .বিষাদ কাৰুণ্য সদায় নেথাকে। এদিন হলেও জীৱনলৈ শান্তি আৰু প্ৰেমৰ নিজৰা বৈ আহিব।
কিন্তু আসোঁৱাহ থকা কথাটো হ'ল কবিতাটোৰ কোনো এঠাইত ইয়াৰ উল্লেখ নাই।কবিৰ এই অপেক্ষা কিহৰ বাবে বা কি দুখত বিধস্ত হৈ এটা হেঁপাহৰ কাইলৈৰ বাবে এই অধীৰ অপেক্ষা।
'পূবৰ নাৰিকল জোপা বগাই..পাহাৰটো পৰিল'
কবিয়ে নিজস্ব কলাত্মক প্ৰতিভাৰে শব্দবোৰ সজাই নিজৰ কাব্যিক দক্ষতাৰ প্ৰকাশ কৰিছে। এইখিনিতে কবিক কৈ থোৱা ভাল হ'ব পূব শব্দটোৰ `ৱ´ৰ সলনি `ব´হে হ'ব লাগিছিল চাগে। আংগিকৰ ফালে চালে কবিতাটো বৰ এটা সবল কবিতা নহয় বুলি অনুমান হয়। আকাশ, পথাৰ, নদীক পোনপটীয়া অৰ্থত ব্যৱহাৰৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰতীকৰূপী বা পৰোক্ষ ভাবপ্ৰকাশৰ ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰিব পৰা গ'লহেঁতেন। কিন্তু এয়াওঁ সঁচা কথা যে কবি গৰাকীৰ অন্য বহু কবিতা পঢ়াৰ সৌভাগ্য মোৰ ঘটিছে।
অনুৰূপভাৱে এই মঞ্চৰ পৰা একে আশালৈ কবিৰ হাতৰ অনাগত সৃষ্টিবোৰলৈ বাট চালোঁ।
__________________________
কম শব্দত ব্যাতিক্ৰমী ভাষাৰ স্বাভাবিক সৰলতা বজায় ৰাখি সাহিত্যৰ সাধনাত ব্ৰতী হৈ থকা ব্যক্তিজন হ'ল কবি- বাপন ক্ৰ'। এওঁৰ কবিতাসমূহ প্ৰায়ভাগেই শিৰোনাম বিহীন হয়তো আৱেগ জৰ্জৰিত কবি মনৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত্ত প্ৰকাশবোৰে কবিৰ হাতত নিজে আহি ধৰা দিয়ে। কিন্তু আলোচনাৰ বেলিকা নামাকৰণ বা অন্যান্য অভাৱৰ কথাত একাষৰীয়া কৰিব নোৱাৰি। আলোচনা কৰিবলৈ লৈছো শিৰোনামবিহীন বাপন ক্ৰ'ৰ এটি কবিতা-
ভুল কৰি পাওঁ
জটিল বাবেহে জীৱনৰ অংক
নহলে ভুল কৰি খালত পৰাৰ ইচ্ছা কাৰ থাকে কোৱাঁ
ভুলৰ পিছতো
বুকুত অনুৰাগ কমা নাই চোৱা
ৰং হেৰুৱা নাই চকুৰ সপোনবোৰেও
দুখী হোৱা নাই
বাৰম্বাৰ অৱহেলা পোৱাৰ পিছতো তোমাৰ.
শান্তি কবিৰ অভিপ্ৰেত সঁচা, কিন্তু দেহৰ প্ৰতিডাল ধমনীতে শান্তিহীন অস্থিৰ বেদনাহে যেন কবিয়ে অনুভব কৰিছে।
ভুলৰ পিছতো..../বুকুৰ অনুৰাগ..
ৰং হেৰুৱা নাই.../বাৰাম্বাৰ অৱহেলা পোৱাৰ পাছতো তোমাৰ
`তোমাৰ´শব্দটোৰে যদি কবিয়ে প্ৰেয়সীক বাদ দি জীৱনৰ আহুকালক বুজাইছে তেন্তে কবিতাৰ মানদণ্ড অধিকলৈ গতি কৰিব। ইয়াৰে আঁত ধৰি ক'ব লাগিব জ্ঞান, দৰ্শনৰ অভিজ্ঞতাৰে পুষ্ট কবিজনে নিজস্ব জীৱনদৰ্শনৰ আভাস দিছে এনেদৰে-
জটিল বাবেহ জীৱনৰ অংক
নহ'লে ভুল কৰি খালত পৰাৰ ইচ্ছা কাৰ থাকে....এই শাৰীটো ...
জটিল..জীৱনৰ অংক
নহ'লে কাৰ থাকে ইচ্ছা
ভুল কৰি খালত পৰাৰ..বুলি সম্পাদন কৰিলে ভাল শুনিব নেকি, কবিয়ে মন দিব পাৰে।
কম শব্দত অৰ্থঘন প্ৰয়াস আধুনিক কবিতাৰ এক বৈশিষ্ট যদিও ক্ৰ'ৰ পক্ষে ইয়াক শলাগিলে ভুল হ'ব। এওঁৰ কবিতা মাত্ৰ অশৃঙ্খলিত আবেগক শব্দৰ মায়াজালেৰে আবৃত কৰাৰ প্ৰয়াস। সুস্থ সাহিত্যৰ ৰচয়িতা হ'বলৈ তেখেতক সময়োপযোগী অধ্যয়নৰ কথা ক'ব খুজিম। আশা ৰাখিম অনাগত দিনত এক বিপুল সম্ভাৰৰ সতে ক্ৰ'ক লগ পাম।
__________________________
উত্পল জোনাক হাজৰিকা এজন বহুমুখী প্ৰতিভাসম্পন্ন মানুহ, ফটোসংগ্ৰহৰ ৰাপৰ প্ৰমাণ ইণ্টাৰণেটৰ ভিন্ন কক্ষত উপলব্ধ হোৱাৰ উপৰিও তেওঁৰ হাতৰ `অনুগল্প´ ফেচবুকৰ মজিয়াত সততে আমাৰ চকুত পৰি থাকে। ৰূপতে ৰূপ তুলি আকৌ কবিতাৰ বাকৰিত নামটো দেখি সঁচা অৰ্থত অভিভূত হৈছোঁ। আলোচনা কৰিব বিচাৰিছো উত্পল হাজৰিকা এটি কবিতা-
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা____কবিঃ উৎপল জোনাক হাজৰিকা
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা
চহৰৰ মানুহবোৰে কোৱা-কুই কৰিছে
তিনিআলি চ'কত
আদ্দা জমিছে
টোপনি এটা বেদুইন হৈ
নিশাবোৰ
চিগাৰেটৰ ধোঁৱাৰ দৰে হৈছে
দৰ উঠিছে
তুমি কালৈ চালা
কাক মাত দিলা
কাৰ বাইকৰ বতাহত
তোমাৰ দুপাট্টা উৰিলে
তুমি লোৱা ছাতিৰ ছাঁ
তুমি বহা জিৰণি চ'ৰাৰ বেন্সখন
সকলোবোৰ
সকলোবোৰ ঘূৰি আছে বতাহে বতাহে
কোনে কোনে দেখিছে
তোমাৰ বুকুত পকি টুলটুল প্ৰেমৰ পঁজা?
কাঁইটিয়া জেউৰা?
মই নাই
দেখাও নাই
তোমাৰ খোজৰ লাই হালে-জালে
তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা
চহৰৰ বাটে-পথে ক'লে
যি চহৰৰ বাটত মই নাছিলো কোনোকালে
'তুমি আগতকৈ ধুনীয়া হৈছা'- কবিতাটি প্ৰথম দৃষ্টিত ৰোমাণ্টিক আৱেশেৰে পৰিবেষ্টিত যেন লাগিলেও সামগ্ৰিক অধ্যয়নৰ পৰা বুজিব পাৰি ৰোমাণ্টিকতাৰ ওপৰত এক বিৰূপ ভাব প্ৰকাশ কৰিবলৈ কবিতাটোৰ জন্ম হৈছে। তাৰ উমান পাওঁ এনেদৰে-
মই নাই/দেখাও নাই-ইয়াত ভাব আৰু প্ৰকাশ যদি একেই আছে তেন্তে ক'ব পাৰি কবিতা হয়তো কবিৰ নতুন পৰীক্ষা। সেয়ে বহু অপৈণত দিশ কবিতাটোত সোমাইছে। আকৌ- 'তোমাৰ বুকুত পকী ..টুলটুল প্ৰেমৰ পজাঁ'- এই শাৰীটো
তোমাৰ বুকুত পকা ..টুলটুল প্ৰেমৰ পজাঁ বুলি লিখিলে হয়তো বাক্যটিয়ে পূৰ্ণতা পালেহেঁতেন।
পোনচাটেই কবিতাটোক অসফল বুলি কোৱা অনুচিত হ'ব। কাৰণ বহু সময়ত আলোচকে কবিৰ ব্যক্তিগত দৰ্শনৰ লগত একমত হ'ব নোৱাৰে আৰু মোকো যে…সেই দোষে চুৱা নাই তাক ডাঠি ক'ব নোৱাৰি। কবিলৈ শুভেচ্ছা জনাইছোঁ। চৰ্চা অব্যাহত ৰাখক আৰু এক বলিষ্ঠ উপস্থাপনেৰে পুনৰ ভুমুকি মাৰক শব্দৰ বাকৰিত।
__________________________
অনবদ্য প্ৰকাশভংগীৰ এক সবল উপস্থাপন, কৌশিক বাস্যসৰ `কবিতা´ শীৰ্ষক কবিতাটো-
কবিতা______কবিঃ কৌশিক বাস্যস
কঁপি কঁপি মাৰ যায়
নাও
কহুৱাৰ আগত
ৰঙাকৈ সেয়া
ছয়াময়া বেলি
মেঘবোৰ মখা বান্ধি
আইৰ মুখৰ
প্ৰতিকৃতি
অন্তৰৰ সমস্ত দুখ আঁজুৰি
গীত এফাকি
গুনগুনাও
কঁপি কঁপি
গুচি যায় নানকৰ নাও
পশ্চিম আকাশত বেলি লহিওৱাৰ দৃশ্যৰ বাখ্যায়িত অনুভবেৰে সৃষ্টি কৰা কবিতাটোত ৰূপক আৰু ছন্দৰ যথোচিত প্ৰয়োগে কাব্যিকতাক সোণত সুৱগা কৰি তুলিছে।
'কঁপি কঁপি মাৰ যায় /...ছয়াময়া বেলি....'-ইয়াত দুখত বিহ্বল কবিয়ে ভটিয়নী পৰত এফাকি গীতজুৰিছে। তাতে যোগ দি আৰম্ভণিতে দেখা সেই নাও `নানকৰ´নাও বোলা কথাষাৰৰ পৰা অনুমান হয় কবিৰ ইতিহাস চেতন মনৰ কথা। কবিয়ে অতীতক বৰ্তমানৰ সমভূমিত চ
