-জুন, ২০১৫ সংখ্যাৰ "প্ৰকাশ" আলোচনীৰ পৰা ডাঃ ৰাজীৱ ভট্টাচাৰ্যৰ 'জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো' শীৰ্ষক কবিতাটো "চানেকি" শিতানৰ বাবে নিৰ্বাচন কৰিছোঁ।
কবিতা হ'ল সাহিত্যৰ আটাইতকৈ কঠিনতম কলা। কবিতা এটা পঢ়ি যিমান ভাল লাগে তাতকৈ তাৰ ভাৱধাৰা ভালকৈ বুজিব পৰাটোৱেই হ'ল এক কঠিন কলা। অসমীয়া সাহিত্যজগতত সৰ্বজন পৰিচিত শ্ৰদ্ধাৰ কবি হীৰুদাই কৈছিল----“কবিতা জীৱনৰ অন্য বিষয় কুশল/অন্য প্ৰত্যাশা/কবিতা পঢ়ি পাহৰিব পাৰি কিছু দুঃখ/অথবা গ্লানি।
কবিতাৰ বিযয়ে একে উশাহতে কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি। কিয়নো কবিয়ে বিভিন্ন চিত্ৰকল্প,উপমা ,অলংকাৰ প্ৰয়োগ কৰি কবিতাৰ মাজেৰে নিজৰ জীৱনত পোৱা নোপোৱাৰ বেদনা, সমাজ তথা সামাজিক শোষণ নিস্পেষণ আদি কবিতা এটাৰ মাজেৰে কবিৰ মনত উদয় হোৱা ভাৱসমুহ প্ৰকাশ কৰে।
‘আখৰুৱা’ গোটৰ জুন ২০১৫-ৰ ‘চানেকি’ শিতান প্ৰস্তুত কৰিবলৈ গৈ বাৰে বাৰে থমকি ৰৈছোঁ। কিয়নো 'চানেকি' শিতানটো প্ৰস্তুত কৰিব পৰাকৈ আমাৰ যোগ্যতা নাই।তথাপি কবিতাৰ এজন নিয়মীয়া পঢ়ুৱৈ হিচাপে জুন মাহৰ “প্ৰকাশ” আলোচনীত প্ৰকাশিত অসমৰ স্বনামধন্য কবি ডাঃ ৰাজীৱ ভট্টাচাৰ্যৰ 'জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো' শীৰ্ষক কবিতাটো পঢ়ি আমাৰ মনত উদয় হোৱা কিছু ভাৱধাৰাহে আপোনালোকৰ আগত ডাঙি ধৰাৰ প্ৰয়াস কৰিছোঁ।
'চানেকি' শিতানৰ বাবে মই বাছি লোৱা কবিতাটো তলত উল্লেখ কৰিলোঁ----
আলোচনীঃ-প্ৰকাশ(জুন,২০১৫)
: কবি-ডাঃ ৰাজীৱ ভট্টাচাৰ্য
কবিতাৰ শিৰোনামঃ-'জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো'
আলোচনীঃ-প্ৰকাশ(জুন,২০১৫)
: কবি-ডাঃ ৰাজীৱ ভট্টাচাৰ্য
কবিতাৰ শিৰোনামঃ-'জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো'
পিছলৈ ঘুৰি চাইছো
উকা বাটটো অকলশৰে পৰি আছে
মোৰ চকুত,চকুৰ কোটৰত
পোকৰ বাহ
মুখত এমুখ পোক
দেহ-মনৰ গোপনত ভৰাপোকৰ কৰাল
সিৰা উপসিৰাত কিলবিল পোকৰ প্ৰৱাহ
সিৰা উপসিৰাত কিলবিল পোকৰ প্ৰৱাহ
নিশ্চল এটি গধূলি হৈ মই ৰৈ আছো
মোৰ সমুখৰ চিতা জুইত আন কাৰোবাৰ শ’ জ্বলা নাই
সেয়া যে জ্বলিছো মই
মোৰ সমুখৰ চিতা জুইত আন কাৰোবাৰ শ’ জ্বলা নাই
সেয়া যে জ্বলিছো মই
কাইলৈ মই ইয়াত নীৰৱে ঢুকাম
মোৰ চকুলোৰ চিতা জুইত জ্বলিম মই অকলশৰে
(সোণাই-পুতাই-আই,মোৰ মানুহজনীয়ে ফুটকে নেপাব,
ভাত কাপোৰৰ লগতে মোকো হেৰুৱাব)
(সোণাই-পুতাই-আই,মোৰ মানুহজনীয়ে ফুটকে নেপাব,
ভাত কাপোৰৰ লগতে মোকো হেৰুৱাব)
কোমল কেঁচা এটি নিজৰা
লুইতৰ বুকুত হেৰুৱাৰ দৰে মই হেৰাম
লুইতৰ বুকুত হেৰুৱাৰ দৰে মই হেৰাম
এটা জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো
----------'এটা‘জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো’ কবিতাৰ শিৰোনামতেই কবিয়ে সুন্দৰ উপমা প্ৰয়োগ কৰি কবিতাৰ ভাৱধাৰা বুজি উঠাত পাঠকক সহায় কৰিছে। কবিয়ে ‘জীয়া মৃতদেহৰ’ লগত নিজকে তুলনা কৰাৰ উপৰিও পৃথিৱীখনক এখন ‘শ্মশানৰ’ লগত তুলনা কৰিছে। শ্মশান বুলিলে আমি মৃতদেহ সৎকাৰ কৰা ঠাইক বুজো। কবিয়ে বাস্তৱ পৃথিৱীত পোৱা দুখৰ বৰ্ণনা দিবলৈ গৈ পৃথিৱীখনক শ্মশানৰ লগত তুলনা কৰিছে। কবিতাটোৰ প্ৰথম শাৰীত কবিয়ে কৈছ---“পিছলৈ ঘূৰি চাইছোঁ/ উকা বাটটো অকলশৰে পৰি ৰৈছে”--অৰ্থাত কবিয়ে পাৰ হৈ অহা জীৱনৰ সময়খিনি সোৱঁৰনীৰ ফাঁকৰে ভুমুকি মাৰি চাব খুজিছে।
“মোৰ চকুত,চকুৰ কোটৰত /পোকৰ বাহ /মুখত এমুখ পোক/ দেহ মনৰ গোপনত ভৰাপোকৰ কৰাল/ সিৰা উপসিৰাত কিলবিল পোকৰ প্ৰৱাহ”
-----দ্বিতীয় স্তৱকত কবিয়ে সুন্দৰ শব্দচয়ন তথা উপযুক্ত উপমা প্ৰয়োগ কৰি তেওঁৰ জীৱনত কৰি অহা ভুলবোৰ দেখি অনুতপ্ত হৈ মনৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিছে যে সেই ভুলবোৰে কবিক যেন পোকৰ দৰে চুহি চুহি খাইছে। তেওঁৰ গোটেই শৰীৰৰ সিৰা উপসিৰাত ভুল নামৰ পোকবিধে কিলবিলাই ফুৰিছে।
“ নিশ্চল এটি গধূলি হৈ মই ৰৈ আছো/ মোৰ সমুখৰ চিতা জুইত আন কাৰোবাৰ শ’ জ্বলা নাই /সেয়া যে জ্বলিছো মই”
-------- “নিশ্চল এটি গধূলি হৈ মই ৰৈ আছো”----কবিয়ে ‘গধূলি’ শব্দটোৰ মাজেৰে জীৱনৰ শেষ সময়ত উপনীত হোৱাৰ কথাকে কব খুজিছে।যিদৰে গধূলি শেষ হোৱাৰ লগে লগে চাৰিওফালে ৰাতি হয়,আৰু ৰাতি মানেই এন্ধাৰ।ঠিক কবিও জীৱনৰ বিয়লি বেলাত উপনীত হৈছে।সংসাৰৰ মায়া মোহ তথা সাংসাৰিক যাতনাৰ পৰা লাভ কৰা সন্তাপে কবিৰ সম্নুখতে একুৰা জুই হৈ জ্বলিছে।সেয়ে মনৰ দুখতে কবিয়ে চিঞৰি উঠিছে –
“কাইলৈ মই ইয়াত নীৰৱে ঢুকাম
মোৰ চকুলোৰ চিতা জুইত জ্বলিম মই অকলশৰে”
মোৰ চকুলোৰ চিতা জুইত জ্বলিম মই অকলশৰে”
“কোমল কেঁচা এটি নিজৰা
লুইতৰ বুকুত হেৰুৱাৰ দৰে মই হেৰাম
এটা জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো”
লুইতৰ বুকুত হেৰুৱাৰ দৰে মই হেৰাম
এটা জীয়া মৃতদেহ হৈ শ্মশানলৈ আহিছো”
--------কবিয়ে শেষত, কোমল কেঁচা এটি নিজৰা বৰ লুইতৰ বুকুত হেৰুৱাৰ দৰে তেওঁ পৃথিৱীত হেৰাই যোৱাৰ কথা উল্লেখ কৰি পৃথিৱীলৈ জীয়া মৃতদেহ হৈ অহাৰ কথা অকপটে স্বীকাৰ কৰিছে।
কবিতাটো কেৱল কবিৰ জীৱনকেই নহয়, পৃথিৱলৈ অহা প্ৰতিজন মানুহৰ মনত প্ৰভাৱ পেলাইছে।কিয়নো পৃথিৱীখন জটিল।জটিল পৃথিৱীৰ মাজত আমি মায়া মোহৰ তাৰণাত পৰি নকৰিবলগীয়া বহুতো কাম কৰো আৰু যেতিয়া আমি অনুতপ্ত হওঁ, তেতিয়া আমাৰ জীৱনৰ যিকোনো ভুল শুদ্ধ কৰাৰ সুযোগ নাথাকে। গতিকে এজন কবিতাৰ পঢ়ুৱৈ হিচাপে আমি একেষাৰত কব পাৰো যে কবিয়ে কম পৰিসৰত মানুহৰ জীৱনৰ জন্মৰ পৰা মৃত্যুৰ আগমহুৰ্তলৈকে পোৱা দুখ, বেদনা বৰ্ণনা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে।বিশেষকৈ সুন্দৰ শব্দচয়ন,উপমা প্ৰয়োগৰ মাজেৰে বিষয় বস্তু উপস্থাপন কৰি পঢ়ুৱৈ সমাজলৈ এনে এটা কবিতা আগবঢ়োৱাৰ বাবে কবিক ধন্যবাদ জনালো।
শেষত 'আখৰুৱা'ৰ সকলো সদস্যৰ মতামত বিচাৰি,অজানিতে ৰৈ যোৱা ভুল-ত্ৰুতি মাৰ্জনা বিচাৰি এইবাৰৰ 'চানেকি' শিতানটো ইমানতে সামৰণি মাৰিছোঁ।
ধন্যবাদ।
দাদুল ভূঞা
২৯ জুন ২০১৫
ধুবুৰী(হাটশিঙীমাৰী)
দাদুল ভূঞা
২৯ জুন ২০১৫
ধুবুৰী(হাটশিঙীমাৰী)
